Στην πολιτική υπάρχουν το «όχι στο όλα» και το «ναι σε όλα». Το καθένα έχει τα υπέρ και τα κατά του. Το χειρότερο, όμως, για ένα κόμμα της αντιπολίτευσης, είναι το μεσοβέζικο «ναι μεν αλλά».
Υπάρχουν δύο παραδείγματα γι’ αυτά:
Πρώτον, ο ΣΥΡΙΖΑ, ως αντιπολίτευση, είχε υιοθετήσει το «όχι σε όλα» απέναντι στην κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου. Ακόμα και στα απολύτως αυτονόητα έλεγε «όχι». Η μέθοδος αυτή απέδωσε. Τον έφερε στην εξουσία. Η ζημιά φαίνεται τώρα, καθώς όλα όσα έλεγε τότε έχουν διαψευστεί και ο Αλέξης Τσίπρας είναι αντιμέτωπος με την πρωτοφανή δημοσκοπική κατρακύλα.
Δεύτερον, μετά την ανάληψη της διακυβέρνησης από τον ΣΥΡΙΖΑ, το νεοσύστατο Ποτάμι προσπάθησε να ισορροπήσει ανάμεσα σε δύο βάρκες. Από τη μια σκληρή αντιπολίτευση στις βασικές κυβερνητικές επιλογές, από την άλλη προσπάθεια διαχωρισμού του Τσίπρα από τους υπουργούς τους. Συν η αρχική «αυταπάτη» ότι ο Πρωθυπουργός θα άλλαζε ρότα, διώχνοντας τον Πάνο Καμμένο και επιλέγοντας για συγκυβερνήτες το Ποτάμι και το ΠΑΣΟΚ. Η στάση αυτή «θόλωσε» το μήνυμα που εξέπεμπε, με αποτέλεσμα το Ποτάμι να βρίσκεται -και αυτό- σε δημοσκοπική κατρακύλα (δεν είναι αυτός ο μοναδικός λόγος, αλλά είναι βασικός).
Το τελευταίο διάστημα κάτι ανάλογο φαίνεται να γίνεται στο άλλο μικρό κόμμα του Κέντρου, το ΠΑΣΟΚ (Δημοκρατική Συμπαράταξη), το οποίο εκπέμπει αμφίσημα μηνύματα:
Τη μια αφήνεται να εννοηθεί ότι θα μπορούσε να συγκυβερνήσει με τον ΣΥΡΙΖΑ (εδώ), την άλλη αυτό διαψεύδετα ι(εδώ).
Στη συζήτηση για τις τηλεοπτικές άδειες, το ΠΑΣΟΚ έδειξε να πατάει σε δύο βάρκες. Από τη μια κατακεραύνωσε τη στάση του υπουργού Νίκου Παππά, ζητώντας την παραίτησή του (εδώ) και από την άλλη υπερψήφισε τις τροπολογίες του.
Είναι φανερό ότι η Φώφη Γεννηματά έχει επιλέξει αυτήν τη μεσοβέζικη στάση, προσδοκώντας ότι έτσι θα φέρει ξανά στο ΠΑΣΟΚ παλιούς ψηφοφόρους του, που πήγαν στον ΣΥΡΙΖΑ. Αυτή είναι η προσφορότερη εξήγηση. Γιατί, αν πιστεύει ότι ο κ. Τσίπρας έχει αλλάξει και υπάρχουν πλέον προοπτικές για «άλλες σχέσεις» μαζί του, στο τέλος θα μείνει με τις «αυταπάτες».
Ο Πρωθυπουργός έχει κάνει τις επιλογές του και το έχει δείξει επανειλημμένα. Η προσβλητική στάση του απέναντι στα άλλα κόμματα, ειδικά προς το ΠΑΣΟΚ και προσωπικά προς στην ηγεσία του, πρώην και νυν, δεν αφήνει κανένα περιθώριο για τέτοιες «αυταπάτες» (εδώ). Αν η κυρία Γεννηματά επιλέγει το «ναι μεν αλλά», για να αποσείσει την κατηγορία που της προσάπτει ο κ. Τσίπρας ότι είναι «ουρά του Μητσοτάκη», κάνει ένα επιπλέον λάθος. Διότι δεν παύεις να είσαι «ουρά του Μητσοτάκη» με το να ψηφίζεις τις τροπολογίες του Παππά, από τον οποίο ζητάς, κατά τα άλλα, να παραιτηθεί. Μάλιστα, αν σ’ αυτά προστεθεί η, τουλάχιστον ασαφής, θέση της κυρίας Γεννηματά υπέρ του σχηματισμού μιας «κυβέρνησης εθνικής συνεννόησης», η σύγχυση επιτείνεται.
Το ΠΑΣΟΚ είναι πλέον ένα μικρό κόμμα και δεν πρέπει να μεγαλοπιάνεται. Η διαφοροποίηση τόσο από τον ΣΥΡΙΖΑ όσο και τη ΝΔ είναι σωστή επιλογή, αρκεί να μη δημιουργείται η εντύπωση ότι γίνεται για να δοθεί άλλοθι σε κυβερνητικές επιλογές. Αν η κυρία Γεννηματά επιδιώκει προσέγγιση με τον ΣΥΡΙΖΑ, θα έπρεπε να είχε ψηφίσει την απλή αναλογική(θα ήταν μεν λάθος, αλλά θα ήταν μια στάση αρχής) και όχι να φαίνεται ότι διευκολύνει τους τυχοδιωκτισμούς του Παππά. Διότι πολύ απλά με ένα τυχοδιώκτη υπουργό, ο οποίος σε έχει κοροϊδέψει επανειλημμένα, δεν συνδιαλέγεσαι κaν.
Εν κατακλείδι: τα μικρά κόμματα δεν έχουν κανένα λόγο να ετεροπροσδιορίζονται ακολουθώντας τα δύο μεγάλα. Ακριβώς επειδή είναι μικρά, πρέπει να έχουν καθαρές και σταθερές θέσεις, να μην εκπέμπουν θολά μηνύματα. Με απλά λόγια να αποφεύγουν τα «ναι μεν αλλά» και τις ισορροπίες που εκπέμπουν σύγχυση. Αλλιώς δεν έχουν καμιά ελπίδα να πάψουν να είναι μικρά.
Υ.Γ.: Αν υπήρχε η παραμικρή αμφιβολία για τις προθέσεις του κ. Τσίπρα,ο ανασχηματισμός την έσβησε. Ο πολιτικός έρωτας με τον Πάνο Καμμένο είναι τέτοιος που πέταξε από την κυβέρνηση τον Νίκο Φίλη, με δική του απαίτηση. Και οι υπουργοί του Καμμένου αυξήθηκαν. Στο ΠΑΣΟK ας προσέξουν τις αριστερές αυταπάτες τους…