Δεν μου πάει η ροκ στη Eurovision. Μου φαίνεται κάπως αταίριαστη με το κλίμα του διαγωνισμού. Μου θυμίζει κάποιους εφήβους που δεν έχουν αποφασίσει ποια ταυτότητα θέλουν να έχουν. Το παίζουν ροκάδες, αλλά θα τους δεις και στο mainstream κλαμπ.
Το τραγούδι που κέρδισε στη φετινή Eurovision, των Ιταλών «Maneskin», αυτή την αίσθηση μου άφησε. Μιας μετέωρης ταυτότητας, που άλλο είναι και άλλο φαίνεται. Δεν μπορώ, ωστόσο, να μην παραδεχτώ ότι ο frontman του συγκροτήματος, Νταμιάνο Ντάβιντ, που τράβηξε όλα τα βλέμματα πάνω του, τράβηξε και το δικό μου. Με τον τρόπο που ερμήνευε το τραγούδι, με το ύφος και το ιδιαίτερο στιλ του, με τα όλα του.
Προσπαθώντας να αναλύσω την εικόνα του, θα έλεγα ότι έχει (στιλιστικά μιλώντας πάντα, όχι καλλιτεχνικά) λίγο από Ντέιβιντ Μπόουι και Φρέντι Μέρκιουρι, λίγο από τον υπερ-σεξουαλικό τραβεστί χαρακτήρα του «Rocky Horror Show», Φρανκ’ν’Φέρτερ, μερικές πινελιές πανκ ροκ της δεκαετίας του 1970 και σίγουρα μια μεγάλη δόση ανδρογυνισμού. Ολα αυτά, περασμένα από το μπλέντερ του 21ου αιώνα, από τον οποίο ξεπήδησε ο 22χρονος Ιταλός.
Εχει γίνει sex symbol στη χώρα του, διαβάζω. Καταλαβαίνω απόλυτα γιατί. Είναι ένα πλάσμα που ξεχειλίζει σεξαπίλ και γοητεύει. Αλλά όχι με τον τρόπο που το έχουμε συνηθίσει, του «macho» αρσενικού. Ούτε καν με την εικόνα του όμορφου νεαρού που βλέπουμε στα κλασικά boyband. Το στιλ αυτού του αγοριού βρίσκεται πολύ μακριά από το πρότυπο που ορίζει το φύλο του και δημιουργείται από ετερόκλητα στοιχεία, εκ των οποίων μερικά θεωρούνται αμιγώς γυναικεία.
Μπαίνοντας στα προφίλ των κοινωνικών δικτύων του, θα δεις ότι το στιλιστικό παιχνίδι του περιλαμβάνει κυριολεκτικά τα πάντα. Από κλασικά ανδρικά ρούχα, μέχρι πέρλες, κοντές φούστες, δικτυωτά, πέτσινα και αλυσίδες. Ο,τι και να φορέσει, όμως, ο Νταμιάνο αποπνέει σεξουαλικότητα. Προς πάσα, ενδιαφερόμενη, κατεύθυνση. Μια νέου τύπου σεξουαλικότητα, απελευθερωμένη από τα στερεότυπα, που δεν αφήνει το δίπολο αρσενικό-θηλυκό να την ορίσει.
Η δυναμική αυτής της σεξουαλικότητας κέρδισε την πρώτη θέση στη Eurovision φέτος. Στην αμέσως επόμενη θέση, ο κόσμος έβαλε το φυσικό, ανεπιτήδευτο σεξαπίλ ενός νεαρού κοριτσιού. Η Μπαρμπαρά Πραβί έφερε τη Γαλλία στη δεύτερη θέση, ερμηνεύοντας το «Voila», ένα νοσταλγικό τραγούδι που θυμίζει παριζιάνικο βαλς. Μόνη, σε μια άδεια σκηνή, χωρίς πολλά-πολλά και ντυμένη όπως θα πήγαινε για ποτό, ένα χαλαρό βράδυ, βγήκε και τραγούδησε. Αλλά ήταν εκθαμβωτική και εξαιρετικά ερωτεύσιμη, μέσα στην απλότητά της.
Για τα δεδομένα της Eurovision, η νεαρή Γαλλίδα ήταν σαν τη μύγα μες στο γάλα. Πολύ κανονική, σε σχέση με τους υπόλοιπους. Και πολύ μακριά από την κλασική γυναικεία εμφάνιση, την οποία ενδύονται πολλές διαγωνιζόμενες σ’ αυτό τον διαγωνισμό. Κορμάκια με πούλιες και στρας, τα οποία αφήνουν όσο περισσότερο γίνεται δέρμα ακάλυπτο, τρέσες και ψεύτικες βλεφαρίδες που είναι ορατές κι από δορυφόρο, χορευτικά-φωτιά και λίκνισμα που ζαλίζει, είναι ο κοινός παρονομαστής (σχεδόν) κάθε γυναικείας εμφάνισης. Η οποία θεωρείται γκαραντί για νίκη, επειδή είναι σέξι. Αμ δε.
Στη φετινή Eurovision, η ψήφος του κοινού έδειξε ότι το στρας και το μπούτι έξω δεν λειτουργούν, τουλάχιστον αν δεν συνοδεύονται από ένα φοβερό τραγούδι που είναι αδύνατον να αγνοήσεις. Κι αν κάτι πήραμε από τα αποτελέσματα, είναι ότι εκείνο που φέτος κέρδισε τις εντυπώσεις, εκτός από τα τραγούδια, είναι μια διαφορετική μετάφραση του σέξι. Πιο εναλλακτική και απελευθερωμένη, και πιο ουσιαστική και αληθινή, από τα στερεότυπα που συνήθως τη συνοδεύουν.
Στη φετινή Eurovision ερωτευτήκαμε το κορίτσι της διπλανής πόρτας, που δεν καταλαβαίνει πόσο σέξι είναι, και το αγόρι που φοράει σκουλαρίκια με πέρλες και φιλάει τον κιθαρίστα του στο στόμα, έχοντας το αρρενωπό βλέμμα του Στάνλεϊ Κοβάλσκι.
ΥΓ. Δεν ερωτευτήκαμε την Ελενα Τσαγκρινού του «El Diablo», ούτε την Αντζελα Περιστέρη του «Karma» ούτε τις Σέρβες του «Loco Loco».