Ακούσαμε Calexico.
Είδαμε τον κ. Λαφαζάνη να τρολάρει το ριφιφί στο Νομισματοκοπείο.
Είδαμε τον τέως πρωθυπουργό να παρομοιάζεται με παιδάκι που έσπασε το χέρι του.
Μάθαμε πως σ’ αυτές τις εκλογές το πρόβλημά μας είναι το παλιό που πρέπει να καταψηφιστεί.
Μας παρακινούν να μην αφήσουμε να μας κυβερνήσουν βαρόνοι ή συνιστώσες.
Μας επισημαίνουν πως η χώρα δεν αντέχει πειράματα.
Γέλασα πολύ με τον κ. Λαπαβίτσα κι επίσης για ακόμη μία φορά διαπίστωσα πως, αν δεν τον είχε κερδίσει η πολιτική, ο Πάνος Καμμένος θα μπορούσε να δοκιμάσει την τύχη του και στο θεατρικό σανίδι. Συμπαθέστατος κι ο κ. Λαφαζάνης στο ταξί. Όμως οι εκλογές δεν είναι αστείο. Σε μια χώρα που παραπαίει μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, μου φαίνεται κάπως κατώτερο των περιστάσεων αυτό που αποφάσισαν τα κόμματα πως πρέπει να παρουσιάσουν στο εκλογικό σώμα, στον δρόμο προς την κάλπη.
Βρείτε μου ένα σποτάκι που να λέει κάτι. ΚΑΤΙ. Κάτι για αυτά που έπονται. Κάτι για αυτά που πρέπει να γίνουν… Επικοινωνιολόγος δεν είμαι και γνώσεις για την εκπόνηση προεκλογικών εκστρατειών δεν έχω. Κι είναι επίσης σύνηθες κι απ’ την πρακτική σε άλλες χώρες, τα σποτάκια να απευθύνονται περισσότερο στο θυμικό παρά στη λογική. Απλώς δεν ξέρω αν αυτή τη φορά έχουμε την πολυτέλεια να βάλουμε στη Βουλή κόμματα επειδή διασκεδάσαμε με τα προεκλογικά τους τρενάκια.
Μέσα στη φιέστα των εκλογών ξεχνάμε πολλές φορές. Είναι ο πυρετός της διαδικασίας, που όσο κι αν δεν θυμίζει ό,τι ζούσε η χώρα σε περασμένες δεκαετίες, βάζει τα μείζονα σε ένα ιδιότυπο flight mode στο μυαλό του ψηφοφόρου.
Ελπίζω μόνο κι εύχομαι, η επικοινωνία του χαβαλέ να μην οδηγήσει και σε ψήφο του χαβαλέ γιατί δε μας παίρνει.