Την 1η Σεπτεμβρίου του μακρινού 1984 ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης εκλεγόταν αρχηγός της ΝΔ, νικώντας τον παραδοσιακό δεξιό (ας πούμε «καραμανλικό» της εποχής) Κωστή Στεφανόπουλο.
Λίγες μέρες αργότερα έγιναν τα εγκαίνια της Διεθνούς Εκθέσεως Θεσσαλονίκης από τον τότε πρωθυπουργό Ανδρέα Παπανδρέου.
Την επομένη, κατά την καθιερωμένη συνέντευξη Τύπου στη «Ρέμβη», ο Ανδρέας ρωτήθηκε πώς βλέπει το νέο αρχηγό της αντιπολίτευσης. Aλλο που δεν ήθελε. Είκοσι χρόνια έχθρας βγήκαν σε λίγα λεπτά. Η κατακλείδα του ήταν: «Δεν περνούν πια άλλοι εφιάλτες». Πέντε χρόνια μετά, ο «εφιάλτης» Μητσοτάκης τον νίκησε στις εκλογές.
Θυμήθηκα το περιστατικό αυτό με αφορμή την αντίδραση «κυβερνητικών κύκλων» στην εκλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη. Τον χαρακτήρισαν «νεοφιλελεύθερο» και προϊόν «οικογενειοκρατίας». Φαντάζομαι ότι τις επόμενες μέρες, όταν ο κ. Μητσοτάκης θα πάει στο Μέγαρο Μαξίμου, ο Αλέξης Τσίπρας θα τον υποδεχθεί με τη φράση «καλωσορίζω το νεοφιλεύθερο γόνο». Πάντως, «εφιάλτη» αποκλείεται να τον αποκαλέσει. Οι εποχές έχουν αλλάξει, τα παλιά πάθη έχουν ατονήσει, προσωπικά οι δυό τους δεν έχουν.
Επί της ουσίας τώρα. Και οι δύο χαρακτηρισμοί, που αποδίδουν οι «κυβερνητικοί κύκλοι», στον νέο αρχηγό της ΝΔ, είναι σωστοί. Και γόνος παραδοσιακής πολιτικής οικογένειας είναι και φορέας (νεο)φιλελεύθερων απόψεων.
Και τα δύο είναι -υποτίθεται- αρνητικά χαρακτηριστικά για έναν πολιτικό. Όμως, αυτό που πρέπει να προβληματίσει το κυβερνητικό επιτελείο είναι πώς γίνεται ένας τέτοιος πολιτικός, με τέτοιο αρνητικό, όπως το περιγράφουν, πρόσημο να εκλέγεται αρχηγός κόντρα σε όλα τα προγνωστικά.
Η κυβέρνηση Τσίπρα κρίνεται πλέον στο πεδίο της εφαρμοσμένης πολιτικής. Αν αυτή δεν αποδώσει σε εύλογο διάστημα, η υπό τον Μητσοτάκη ΝΔ θα αποκτήσει πλεονέκτημα. Και τότε κανένας μπαμπούλας δεν θα πιάνει…
Κι αν αφήσουμε κατά μέρος τα της οικογενειοκρατίας, η οποία είναι όντως ακόμα ισχυρή στη ΝΔ (Καραμανλήδες και Μητσοτάκηδες), η άλλη πλευρά της εκλογής του προβληματίζει ιδιαίτερα. Η Ελλάδα βρίσκεται για έβδομο χρόνο στη δίνη μια κρίσης, στη ρίζα της οποίας βρίσκεται ο «νεοφιλελευθερισμός», κατά την επικρατούσα ανάλυση, την οποία συμμερίζεται όχι μόνο η Αριστερά (καλή ώρα ο ΣΥΡΙΖΑ), αλλά και ένα μέρος της Δεξιάς («λαϊκής», «καραμανλικής» κτλ).
Πώς γίνεται, λοιπόν, οι περισσότεροι ψηφοφόροι του δεύτερου μεγαλύτερου κόμματος της χώρας να εκλέγουν αρχηγό του τον «νεοφιλεύθερο» (και γόνο) Μητσοτάκη; Διακατέχονται, άραγε, από τάσεις πολιτικής αυτοκτονίας;
Αν είναι έτσι, χαράς ευαγγέλια για τον κ. Τσίπρα. Δεν έχει να ανησυχεί για τίποτα. Ή μήπως δεν είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα; Μήπως η πραγματικότητα είναι πιο σύνθετη;
Μήπως ένα όλο και αυξανόμενο κομμάτι του κόσμου έχει πλέον συνειδητοποιήσει ότι στη σημερινή κατάσταση δεν φτάσαμε από κανένα νεοφιλελευθερισμό, αλλά από το αντίθετό του, τον ασύδοτο και διεφθαρμένο κρατισμό; Και, επιπλέον, η πρώτη αριστερή κυβέρνηση, που διαδέχθηκε τον υποτιθέμενο νεοφιλελευθερισμό, γιατί εφαρμόζει ακριβώς την ίδια πολιτική (Μνημόνιο, ιδιωτικοποιήσεις, λιτότητα), την οποία κατακεραύνωνε μέχρι πριν από λίγους μήνες;
Η κυβέρνηση Τσίπρα κρίνεται πλέον στο πεδίο της εφαρμοσμένης πολιτικής. Αν αυτή δεν αποδώσει σε εύλογο διάστημα και δεν είναι διακριτή η διαφορά της από εκείνη των προηγούμενων, η υπό τον Μητσοτάκη ΝΔ θα αποκτήσει πλεονέκτημα. Και τότε κανένας μπαμπούλας δεν θα πιάνει.
Ο «εφιάλτης» του 1984 χρειάστηκε πέντε χρόνια για να κατακτήσει την εξουσία και με πανίσχυρο αντίπαλο, που ασκούσε διαφορετική πολιτική. Ο «νεοφιλελεύθερος» του 2016 θα έχει λιγότερο δύσκολο έργο, αν ο αντίπαλός του μείνει στα δόγματα και στα τσιτάτα.