Η προαναγγελθείσα αποχώρηση του Ποταμιού από το Κίνημα Αλλαγής συνετελέσθη. Το αποτέλεσμά της μένει να φανεί στις προσεχείς εκλογές, αλλά δεν πρέπει να υπάρχουν πολλές αμφιβολίες για το ποιος ή ποιοι θα ωφεληθούν (εδώ).
Το άδοξο τέλος του εγχειρήματος, το οποίο δημιούργησε προσδοκίες στον ευρύτερο χώρο του Κέντρου, της Σοσιαλδημοκρατίας και της Κεντροαριστεράς, ιδιαίτερα μετά τις εκλογές για την ανάδειξη του (της) αρχηγού, οφείλεται σε πολλούς λόγους. Εχουν ήδη αναλυθεί επαρκώς και δεν έχει νόημα η επανάληψή τους.
Οι ευθύνες βαραίνουν εξίσου τις ηγεσίες και των δύο κομμάτων, ΠΑΣΟΚ και Ποταμιού. Το κόμμα που πήγαν να συγκροτήσουν, χωρίς θεσμοθετημένα όργανα και χωρίς ένα ελάχιστο κοινό πλαίσιο θέσεων, δεν άντεξε στην πρώτη αναταραχή. Οι διαφωνίες στο θέμα της συμφωνίας με την ΠΓΔΜ ήταν η αφορμή. Η «ηγεμονική» στάση της Φώφης Γεννηματά, κόντρα στη θέση των άλλων πέντε μελών του Πολιτικού Συμβουλίου, ήταν αυτή που έκανε τον Σταύρο Θεοδωράκη να συνειδητοποιήσει οριστικά ότι ο ρόλος του Ποταμιού στο ΚΙΝΑΛ θα ήταν συμπληρωματικός ή και περιθωριακός.
Κι αν αυτό ήταν λίγο έως πολύ αναμενόμενο μετά το αποτέλεσμα των εσωκομματικών εκλογών, οι βουλευτές και τα άλλα στελέχη του Ποταμιού έβλεπαν ότι πολύ δύσκολα θα είχαν τύχη στις επόμενες βουλευτικές εκλογές μέσα σε ένα εκλογικό σώμα που κυριαρχείται από το παραδοσιακό ΠΑΣΟΚ.
Θα είναι καλύτερα τώρα για το Ποτάμι; Η απάντηση είναι «μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα». Θα πρέπει να γυρίσουν πίσω εκεί που ήταν και να δώσουν τη μάχη εισόδου στη Βουλή από χειρότερες θέσεις, πείθοντας ότι αποτελούν το «φιλελεύθερο Κέντρο» απέναντι στη ΝΔ που έχει κάνει «δεξιά στροφή» και στο ΚΙΝΑΛ που είναι πλέον (σχεδόν) «μόνο ΠΑΣΟΚ». Πρόκειται, ασφαλώς, για σισύφειο έργο.
Αλλά και για το εναπομένον ΚΙΝΑΛ, δηλαδή ουσιαστικά για το ΠΑΣΟΚ, η συνέχεια θα είναι δύσκολη. Το ΠΑΣΟΚ επιβίωσε (οριακά) τον Ιανουάριο του 2015 και είχε μικρή άνοδο τον Σεπτέμβριο της ίδιας χρόνιας. Ασφαλώς στις επόμενες εκλογές δεν θα έχει πρόβλημα επιβίωσης. Όμως, η φιλοδοξία του να ανατρέψει τους συσχετισμούς, εκμεταλλευόμενο τις απώλειες του ΣΥΡΙΖΑ, πολύ δύσκολα θα γίνει πράξη. Η αποχώρηση του Ποταμιού, όσο μικρές κι αν είναι οι δυνάμεις που του έχουν απομείνει, αφαιρεί από το Κίνημα Αλλαγής και δυνάμεις και δυναμική. Και όσοι λένε σήμερα «τι είχαμε, τι χάσαμε» υποκρίνονται. Αν είναι έτσι, γιατί να «συμπεθεριάσουν» (μολονότι δεν ταίριαζαν) εξαρχής με το Ποτάμι και να μην πάνε μόνοι τους;
Σε αντίθεση με τα βάσανα σ’ αυτόν τον χώρο, τα δύο μεγαλύτερα κόμματα έχουν κάθε λόγο να χαμογελούν. Η δικομματική κυριαρχία τους δεν θα διαταραχθεί από τρίτη, υπολογίσιμη, δύναμη, όπως ήλπιζε να γίνει το ΚΙΝΑΛ. Η ΝΔ ελπίζει βάσιμα να απορροφήσει τους δεξιόστροφους (ή «φιλελεύθερους») του κεντρώου χώρου. Και ο ΣΥΡΙΖΑ, εξίσου βάσιμα, να συγκρατήσει τους παλιούς ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ, τώρα που βλέπουν ότι κάτι που πήγαινε να γίνει στον πρώην χώρο τους διαλύεται πρόωρα και άδοξα.
Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, η πολιτική ζωή θα συνεχίσει να κυριαρχείται από ένα κόμμα της παραδοσιακής Αριστεράς και ένα της παραδοσιακής Δεξιάς. Με πιθανότερη εξέλιξη στις επόμενες εκλογές να έχουμε αντιστροφή αυτού που έγινε ο 2015, δηλαδή η ΝΔ να πάρει τη θέση του ΣΥΡΙΖΑ. Αντίθετα, ο ενδιάμεσος χώρος, που κυριάρχησε, ως ΠΑΣΟΚ, μετά το 1981 και διαμόρφωσε καθοριστικά τη Μεταπολίτευση, φαίνεται ότι θα παραμείνει εκλογικά καθηλωμένος. Και μετεκλογικά με συμπληρωματικό ή με καθόλου ρόλο.
Αν αυτή είναι η εξέλιξη (ήδη διαφαίνεται), σημαίνει ότι η πολιτική ζωή θα κυριαρχηθεί από μια εκτός ορίων σύγκρουση Δεξιάς και Αριστεράς, ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς κάποια ικανή ενδιάμεση δύναμη να μπορεί να λειτουργεί ως ανάχωμα ή αποσβεστήρας. Ο,τι χειρότερο.