Ξεκινάμε με τα φαιδρά της ιστορίας «Ελλάδα-Ρωσία-συμμαχία», τα περυσινά και τα φετινά. Πέρυσι, λοιπόν, τέτοιες μέρες, όταν βρίσκονταν σε έξαψη η αντιγερμανική υστερία και οι αυταπάτες του Αλέξη Τσίπρα, ο σημερινός μας επισκέπτης Βλαντίμιρ Πούτιν βρισκόταν στο επίκεντρο αυτών των αυταπατών.
Ο, υπουργός τότε, Παναγιώτης Λαφαζάνης τραβολογούσε τον Τσίπρα στη Μόσχα, όπου -υποτίθεται- ο Πούτιν ήταν έτοιμος να του προσφέρει πέντε (5) δισεκατομμύρια ευρώ, για να τα τρίψει στη μούρη της Μέρκελ και του Σόιμπλε. Ηταν τέτοια η έξαψη που η Αυγή πανηγύριζε προκαταβολικά (εδώ).
Η συνέχεια είναι γνωστή. Γύρισαν με άδεια χέρια, ο αγωγός χάθηκε στο δρόμο, ο Λαφαζάνης έπαψε να είναι υπουργός και ο Τσίπρας έπεσε στην αγκάλη της μαντάμ Μέρκελ.
Σήμερα που ο Πούτιν βρίσκεται εδώ, ιδού πάλι το ίδιο παραμύθι. Πιο προσεκτικά αυτή τη φορά. Τώρα δεν έχει αγωγούς και προκαταβολές, αλλά να, βρε αδερφέ, είναι «άλλη μια βάση» για την «πολυδιάστατη ανάπτυξη» της χώρας (εδώ).
Κανονικά εδώ έπρεπε να γελάμε, ενθυμούμενοι τις περυσινές παλαβομάρες και βλέποντας τις σημερινές χαζομαρίτσες περί πολυδιάστατης πολιτικής και ανάπτυξης. Αλλά η υπόθεση δεν είναι για γέλια. Διότι μπορεί ο Πούτιν να μη μας έσωσε το 2015, μπορεί και να χασκογελούσε αν του έδειχναν το πρωτοσέλιδο της Αυγής, αλλά μπορεί να χρειαστεί να μας σώσει σε δύο χρόνια από τώρα!
Όχι, δεν είναι πλάκα αυτό, ούτε το αποτέλεσμα κατανάλωσης… ρωσικής βότκας! Είναι ένα ενδεχόμενο, που μπορεί να προκύψει χωρίς σήμερα να το επιδιώκει και να το σχεδιάζει κανείς. Φαίνεται παλαβό; Ισως. Αλλά ας δούμε τα δεδομένα και τα ενδεχόμενα:
Δεδομένο πρώτο: Το τρίτο Μνημόνιο (Τσίπρα), το οποίο εξασφαλίζει σχετική οικονομική σταθερότητα στην Ελλάδα, λήγει το 2018.
Ενδεχόμενο πρώτο: Η κυβέρνηση πιάνει όλους τους στόχους, το 2017 γίνεται η πρώτη (πετυχημένη) έξοδος στις αγορές και πλησιάζει η πολυπόθητη έξοδος από την εποχή των Μνημονίων. Αμήν!
Ενδεχόμενο δεύτερο: Τίποτα από αυτά δεν γίνεται, η χώρα αρχίζει να μπαίνει σε νέα οικονομική περιδίνηση και, καθώς θα πλησιάζει η λήξη του Μνημονίου Τσίπρα, θα αναζητείται λύση. Ποια θα είναι αυτή;
Ενδεχόμενο τρίτο: Οι Ευρωπαίοι θα σχεδιάσουν νέο Μνημόνιο (για τον Τσίπρα ή τον επόμενο) με νέα δάνεια, για να μη χρεοκοπήσει η χώρα.
Ενδεχόμενο τέταρτο: Οι συσχετισμοί στη Γερμανία (θα) έχουν αλλάξει, ο Σόιμπλε μπορεί να έχει πάει στο σπίτι του και ο διάδοχός του να πει: «Ως εδώ με την Ελλάδα. Δεν δίνουμε άλλα δάνεια».
Εννοείται ότι το ευκταίο είναι το πρώτο ενδεχόμενο. Η χώρα να μη χρειάζεται νέα δανεικά από κράτη, αλλά να βγει στις αγορές και αυτές να τη δανείζουν με ανεκτό επιτόκιο. Ετσι θα τελειώσει η περίοδος της «επιτροπείας» («προστασίας»). Και το σημερινό «ιδιόμορφο οικονομικό προτεκτοράτο», που λέει -τι έκπληξη!- και ο Ευάγγελος Βενιζέλος, θα αρχίσει να γίνεται ξανά μια κανονική χώρα.
Μακάρι. Όμως, το σενάριο φαίνεται πολύ ωραίο, για να βγει εντελώς αληθινό. Μάλιστα, αν το 2018 (λήξη τρίτου Μνημονίου), η Ελλάδα δεν καταφέρει να βγει στις αγορές ή δεν την συμφέρει να βγει (υψηλό επιτόκιο) και η Γερμανία κινηθεί σ’ αυτήν εδώ τη γραμμή, τότε θα μπλέξουμε άσχημα.
Τότε είναι που μπορεί να χρειαστούμε στ’ αλήθεια τη βοήθεια του ορθόδοξου αδελφού Βλαδίμηρου. Βεβαίως , δεν ξέρουμε αν εκείνος θα θέλει(και θα μπορεί) να μας τη δώσει. Αλλά τι πειράζει; Στον τόσο (ελληνικό) σανό που έχουμε καταναλώσει θα προσθέσουμε ισχυρή ποσότητα (ρωσικής) βότκας, θα βλέπουμε τον κόσμο ανάποδα και θα φωνάζουμε: «Σπασίμπα, ταβάριτς Βλαντίμιρ».
Με τις υγείες μας…