Λυπηρό. Παράλογο. Τελικά στρεβλωμένο συναισθηματικά και λογικά. Πώς μπορεί κάποιος με τόσο μεγάλη περιουσία να φύγει από τη ζωή λόγω… γρίπης; Πώς γίνεται ο εφοπλιστής να πεθάνει από καρκίνο; Η απάντηση είναι απλή: όπως μπορεί να αποδημήσει και ένας άστεγος.
Οι ασθένειες δεν ξεχωρίζουν μάνατζερ από ανέργους. Η δική μας συνείδηση -δυστυχώς- έχει πλαγιάσει δίπλα στην εξατομικευμένη εκδοχή του αμερικανικού ονείρου. Τον καπιταλιστικό υπερρεαλισμό της μεταπολεμικής Αμερικής. Αυτόν που προστάζει ότι με τα λεφτά αγοράζεις τα πάντα.
Πέρασαν πολλά χρόνια για να αντιληφθεί η Δύση ότι δύο πράγματα δεν μπορείς να αγοράσεις: ζωή και αγάπη. Οχι ότι τα χρήματα δεν βοηθούν. Συμβάλλουν μάλιστα σημαντικά. Ειδικά στην υγεία. Στην παράταση ζωής. Ακόμη και στην ίδια τη ζωή.
Στην Ελλάδα, όμως, μας έχει γίνει συνείδηση ότι οι φτωχοί μπορούν να πεθάνουν. Οι εύποροι είναι σίγουρο ότι θα ζήσουν. Και αυτό είναι ό,τι πιο τραγικό από οποιοδήποτε capital control.
Τους τελευταίους πέντε μήνες έχουμε δεχτεί -έτσι απλά- 19 θανάτους από γρίπη Β. Σαν να ήταν φυσιολογικό να πεθάνουν από γρίπη όλοι αυτοί οι άνθρωποι επειδή είμαστε χώρα σε κρίση. Σαν να δεχόμαστε την ήττα της κυβέρνησης και του υπουργείου Υγείας. Τους δίνουμε με ημιάμεσο τρόπο ψήφο εμπιστοσύνης για την τραγική κατάσταση στην Υγεία.
Καρκινοπαθείς μένουν χωρίς φάρμακα. Οροθετικοί δεν μπορούν να κάνουν εξετάσεις. Χορηγούν σε ρευματοπαθείς διαφορετικές θεραπείες χωρίς να τους ρωτήσουν. Βγάζουν από τις λίστες των αναπήρων άτομα με σκλήρυνση κατά πλάκας. Ασθενείς με χρόνιες νόσους «σέρνονται» τρεις ολόκληρες ημέρες για να εγκρίνουν τα φάρμακά τους. Ανθρωποι με μεσογειακή αναιμία λαμβάνουν τη μισή ποσότητα αίματος, διότι δεν μπορούν ούτε αυτό να συντονίσουν.
Είναι τελικά πολύ απλό να πεθάνει κάποιος από γρίπη όταν ο οργανισμός του τον εγκαταλείψει. Διότι η βιολογία δεν είναι μαθηματικά, ούτε οικονομικά. Το DNA έχει τα δικά του «θέλω» και «μπορώ».
Για όλες τις άλλες περιπτώσεις έχω καταλάβει ότι η ηγεσία του υπουργείου Υγείας ούτε θέλει, αλλά ούτε και μπορεί. Διότι οι λύσεις δίνονται με απλά οικονομικά και μαθηματικά. Και οι υπεύθυνοι του υπουργείου είναι απλώς άχρηστοι και επικίνδυνοι. Και δεν μπορούν ούτε να προσεγγίσουν τη διαχείριση ενός τόσο νευραλγικού έργου που έχουν αναλάβει.