Τι ρωτάω; Φυσικά και είναι αλήτης. Του κοινού ποινικού δικαίου. Όχι πως είχαμε και μεγάλες αμφιβολίες, αλλά, εντάξει, συχνά λες ότι το ποδόσφαιρο είναι αντρικό παιχνίδι και το πάθος του αρχηγού δύναται να παρεξηγηθεί. Αυτά που έκανε στον τελικό τον καθιστούν άξιο της αντιπάθειας μας.
Αν το θύμα δεν ήταν ο Σάλαχ, πιθανότατα να μην το συζητούσαμε, να ήταν άλλη μία μέρα στη δουλειά για τον ωραίο Σέρχιο με τα φτερά ζωγραφισμένα στο σβέρκο. Αλλά, βλέπεις, πήγε και βρήκε πάνω στον παίκτη που όλος ο πλανήτης περιμένει να δει στο Μουντιάλ. Επεσε σαν καρφί πάνω σε ένα παιδί που οδήγησε την ομάδα του στον τελικό του Champions League και τη χώρα του στα τελικά του Μουντιάλ. Λες ότι ήταν μία άτυχη στιγμή του Σάλαχ. Και γιατί παρακαλώ να μην ήταν, απλώς, άλλη μία στιγμή του Σέρχιο Ράμος;
Στον τελικό του Κάρντιφ είχε στήσει ολόκληρη μηχανή για να πετάξει έξω με δεύτερη κίτρινη τον Κουαδράδο. Πήγε να το κάνει και στο Κίεβο, πέφτοντας και πιάνοντας το πρόσωπο του, αν και ο μόνος που τον ακουμπούσε ήταν ο αέρας. Και φρόντισε να χώσει μία αγκωνιά στον τερματοφύλακα της Λίβερπουλ. Να τον χαίρονται ο Ζιντάν και η Ρεάλ Μαδρίτης που τον καμαρώνει για αρχηγό. Και να πεις ότι δεν ξέρει μπάλα; Ότι δεν είναι ένας χαρισματικός αμυντικός που σκοράρει;
Έκανε και ένα tweet μετά με ευχές για τον Σάλαχ, σημειώνοντας ότι κάποιες φορές δείχνουμε τον καλό μας εαυτό και κάποιες τον κακό. Μετά θα ήπιε μια γουλιά σαμπάνια. Εγώ με αυτούς τους τύπους απορώ πώς κοιμούνται.
Τι στο διάολο είναι αυτό που έχουν στο μυαλό τους τέτοιοι άνθρωποι; Και δεν μπορώ να καταλάβω πώς γίνεται και αντέχουν να τους βρίζει ένας πλανήτης. Έχουν εφημερίδες, τηλεοράσεις και social media μόνο για αυτούς; Μάλλον το βλέπω λάθος. Το απολαμβάνουν. Ο Σέρχιο Ράμος στο ημίχρονο θα μπήκε στα αποδυτήρια και θα τους είπε ότι αυτός έκανε το καθήκον του, πέταξε έξω τον Σάλαχ, ας κάνουν και εκείνοι το δικό τους. Ο Ράμος δεν ντρέπεται για αυτά που έκανε στον τελικό. Απορεί ή γελάει με όσους θύμωσαν.
Οχι, η ιστορία του λαϊκού παιδιού που ξεκινάει από την αλάνα για να φτάσει πλούσιος και δαφνοστεφής στα μεγαλύτερα γήπεδα του κόσμου, ούτε πουλάει, ούτε στέκεται -κλασική περίπτωση στο ποδόσφαιρο. Είναι που η αλητεία γίνεται ηθική και μάλιστα αποθεώνεται από τα πλήθη. Πάντα το μισό γήπεδο θα βρίζει τον Ράμος. Αλλά εκείνος θα βλέπει πάντα προς την κερκίδα της Ρεάλ Μαδρίτης.