Η υπόθεση Φάμπρ στο Φεστιβάλ Αθηνών δείχνει ότι η κυβέρνηση δεν μπορεί να διοικήσει την χώρα. Είναι σαφώς ενδεικτική της αδυναμίας να διαχειριστεί αξιοπρεπώς το κάθε ζήτημα που η ίδια δημιουργεί. Θα μπορούσε απλά να κυβερνήσει, χωρίς να δημιουργεί θέματα. Από το Προσφυγικό, μέχρι τις συνεχείς αλλαγές στους διάφορους φορείς του Δημοσίου. Εκεί βέβαια, δεν θα υπήρχε καμία ανάγκη των παρεμβάσεων αν όλοι οι υπουργοί και διευθυντές έμεναν απλά ήσυχοι, διαχειριζόμενοι, με σύνεση, την υφιστάμενη κατάσταση.
Το κράτος μοιάζει σαν ένας τεράστιος «παιδότοπος» που παίζουν ενήλικα «μωρά», με πολύ μεγάλη φαντασία! Κάποιοι ακόμα, επιμένουν στα ανοιχτά σύνορα, ενώ οι πρόσφυγες σιγά σιγά θα σκοτωθούν μεταξύ τους. Στην Παιδεία, ετοιμάζονται αλλαγές, χωρίς κανείς να κατανοεί την χρησιμότητά τους. Στην Οικονομία αντιστέκονται εσωτερικά στο Μνημόνιο αλλά δεν προτείνουν εναλλακτικά, λύσεις ανάπτυξης. Στο Ασφαλιστικό τα ίδια και στον Πολιτισμό, ο κ. Μπαλτάς έδιωξε τον επιτυχημένο καλλιτεχνικό διευθυντή του Φεστιβάλ Αθηνών, Λούκο και προσέλαβε έναν Βέλγο, ο οποίος δεν έδωσε καμία απολύτως εγγύηση για την οργάνωση του φορέα!
Μα τι ακριβώς συμβαίνει με τους ανθρώπους του ΣΥΡΙΖΑ; Γιατί ήθελαν τόσο πολύ να πάρουν την εξουσία; Αλλά και τώρα, γιατί δεν προσποιούνται ότι διοικούν, αφήνοντας απλά να περάσει ο χρόνος και να μείνουν τουλάχιστον, άχρωμοι στην Ιστορία; Πρέπει να «εγγραφούν» ως κωμικοί, τραγικοί ή επικίνδυνοι;
Η χειρότερη άσκηση πολιτικής είναι η αυτιστική αντίληψη. Αυτή που επιβάλλει οποιαδήποτε μονοσήμαντη απόφαση στη διοίκηση, χωρίς σχεδιασμό και ανάληψη συλλογικών ευθυνών
Μια προσεκτική παρατήρηση σε όλες τις κινήσεις τους δείχνει το ίδιο μοτίβο ανικανότητας: στην αρχή επινοούν κάτι «ρηξικέλευθο» και «ριζοσπαστικό» (ανοιχτά σύνορα, μεταμοντέρνος διεθνής καλλιτέχνης). Στη συνέχεια πανηγυρίζουν και προσπαθούν να εντυπωσιάσουν με την επιλογή τους (είμαστε ανθρωπιστές, μόνο εμείς καταλαβαίνουμε την αυθεντική τέχνη). Και στο τέλος, όταν όλοι τους κράζουν, δεν έχουν ιδέα πώς θα διαχειριστούν ούτε τις αντιδράσεις ούτε και να υποστηρίξουν την ίδια τους την απόφαση.
Ασκούνται! Απλά ασκούνται ανεύθυνα, στην πλάτη και στις τύχες ολόκληρης της κοινωνίας που αδυνατεί να αντιδράσει και να κατανοήσει, με την σειρά της, ποιος είναι ο δρόμος της για το μέλλον.
Η χειρότερη άσκηση πολιτικής είναι η αυτιστική αντίληψη. Αυτή που επιβάλλει οποιαδήποτε μονοσήμαντη απόφαση στη διοίκηση, χωρίς σχεδιασμό και ανάληψη συλλογικών ευθυνών. Η φαντασία και η υποκειμενικότητα δεν μπορεί να δώσει ποτέ εγγυήσεις για κανένα επιδιωκόμενο αποτέλεσμα σε καμία διαχείριση της πραγματικότητας.
Κάθε φορά όμως, που φωνάζουμε για την αδυναμία αυτών των ανθρώπων να υποστηρίξουν τις θέσεις τους με τη λογική, ξεχνάμε το πώς εκλέχτηκαν στην εξουσία. Λησμονούμε πόσο παραμύθι καταναλώθηκε από την ελληνική κοινωνία η οποία βυθίστηκε στα θολά νερά της ανωριμότητας και πίστεψε στον μαγεμένο κόσμο του Harry Potter!