Το προηγούμενο Σαββατοκύριακο ο Αλέξης Τσίπρας προσπάθησε να το παίξει και αυτός (λίγο) Σοσιαλδημοκράτης. Για προφανέστατο λόγο: υπήρχε το συνέδριο του Κινήματος Αλλαγής και ήθελε να κάνει έναν κλασικό επικοινωνιακό αντιπερισπασμό.
Υπάρχει η βάσιμη υποψία ότι ο κόσμος δεν πολυασχολήθηκε. Οπότε, άκυροι οι σχεδιασμοί και άκυρες οι συζητήσεις στον ερειπιώνα της Ελλάδας.
Παρά ταύτα, στην ομιλία του αυτή στο «Προοδευτικό Φόρουμ», ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ δεν μπόρεσε να κρυφτεί και να μην αποκαλύψει το αλαλούμ των επιδιώξεων, των σχεδιασμών του και των τακτικισμών του.
Είναι αλήθεια ότι υπάρχουν κάποιοι στην Ευρώπη (μερικοί και στην Ελλάδα), οι οποίοι εξακολουθούν να πιστεύουν σε μία μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ, μία στροφή του στην σοσιαλδημοκρατία και μία πορεία προς μία νέα πολιτική κατεύθυνση. Οι περισσότεροι από αυτούς δεν ξέρουν ούτε τι σημαίνει ΣΥΡΙΖΑ, ούτε τι ακριβώς συμβαίνει στην Ελλάδα με την «πρώτη φορά Αριστερά». Και την άγνοιά τους αυτή ο κ. Τσίπρας την εκμεταλλεύεται μια χαρά. Μοιάζει ότι και ο ίδιος κοντεύει να πιστέψει ότι είναι ο νέος Βίλι Μπραντ. Δεν είναι.
Αν ασχολιόταν κανείς με τα όσα είπε ο Πρωθυπουργός το Σάββατο θα κατανοούσε κάποια πράγματα. Αν μη τι άλλο, για τα λόγια του αέρα που κυριαρχούν στην ελληνική πολιτική σκηνή και κυρίως στην αριστερή της πτέρυγα.
Ο Αλέξης Τσίπρας χρειάστηκε κάτι λιγότερο από 4.000 λέξεις για να πει ότι οι ΠΑΣΟΚοι που τον ψήφισαν το 2012-2015 δεν πρέπει να επιστρέψουν στον χώρο τους. Περί αυτής της αγωνίας επρόκειτο.
Και για να τα πει αυτά υπέπεσε σε τόσες αντιφάσεις που ο ακροατής ζαλιζόταν.
Είπε για παράδειγμα: «Οι ευθύνες της Ευρωπαϊκής Σοσιαλδημοκρατίας, για την πρόσδεση στο άρμα της Ευρωπαϊκής νεοφιλελεύθερης Δεξιάς, στο πρόσφατο παρελθόν αλλά και στο παρόν, σε πολλές περιπτώσεις, είναι δεδομένες. Και μάλιστα οι ευθύνες αυτές αποδόθηκαν και αποδίδονται, από τους ίδιους τους λαούς της Ευρώπης, προκαλώντας την συρρίκνωση της πολιτικής επιρροής των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων, που στο εξωτερικό ονομάστηκε ΠΑΣΟΚοποίηση γιατί ξεκίνησε από την Ελλάδα και ακολούθησε κι αλλού, για κόμματα κάποτε λογίζονταν ως κραταιά».
Μάλιστα…
Είπε όμως και ότι: «Πιστεύω όμως ότι το γεγονός ότι υπάρχει κυβέρνηση (στην Γερμανία) και με τη συμμετοχή του SPD δίνει μια ελπίδα στο να ξεκινήσει η συζήτηση [για την Ευρώπη]. Και υπ’ αυτήν την έννοια θα έπρεπε κανείς να προσεγγίσει την αγωνία που υπήρχε το προηγούμενο διάστημα. Διότι σε άλλες συνθήκες πιστεύω ότι δεν θα υπήρχε κανείς από μας που θα θεωρούσε εύλογο, λογικό, σκόπιμο, να στηριχθεί ένα κόμμα όπως το κόμμα της κ. Μέρκελ, και μάλιστα με τους συμμάχους της, στη Βαυαρία που είναι ακόμα πιο ακραίοι, από ένα προοδευτικό κόμμα. Όμως σήμερα η συζήτηση για το αύριο της Ευρώπης, και η όποια συνεισφορά μπορεί να γίνει σ’ αυτή τη συζήτηση από δυνάμεις που έχουν έναν προοδευτικό προσανατολισμό, πιστεύω πως είναι κρίσιμη για όλους μας».
Δηλαδή, καλά κάνει το SPD που συμμετέχει σε μία κυβέρνηση με την Δεξιά. Και γιατί να μην το κάνει και το Κίνημα Αλλαγής στην Ελλάδα, αν προκύψει ανάγκη; Ή μήπως σκέφτεται ο κ. Τσίπρας να συνεργαστεί με τον κ. Μητσοτάκη, αν ο ΣΥΡΙΖΑ έχει την αντίστοιχη τύχη και τη θέση του SPD στις ελληνικές εκλογές;
Καλά κάνουν όμως κατά τον Πρωθυπουργό και οι πορτογάλοι σοσιαλιστές που συνεργάζονται με τους κομμουνιστές. «Επίσης, να αναφέρω το παράδειγμα της Πορτογαλίας (…) γιατί πραγματικά πιστεύω ότι εκεί έχουμε ένα σημαντικό παράδειγμα ενός κυβερνητικού συνασπισμού σοσιαλιστών και Αριστεράς, παραδοσιακής Αριστεράς».
Παρέλειψε να πει: ο βασικός όρος συμμετοχής των κομμουνιστών στην κυβέρνηση της Πορτογαλίας ήταν να μην μειωθεί, ούτε κατά ένα ευρώ, ούτε μία σύνταξη.
Κάτι σαν κι αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα.
Οπου ο κατά τα άλλα αριστερός Τσίπρας είχε προσυμφωνημένη πολιτική συμβίωση με τον Καμμένο από το 2013…