Πρέπει να το πω απ΄την αρχή. Δεν παραβρέθηκα χθες, στα Δικαστήρια της Ευελπίδων, όπου εκδικαζόταν η αγωγή Πάνου Καμμένου εναντίον Ανδρέα Πετρουλάκη και Protagon, (διεκδικώντας ο πρώτος αποζημίωση 2.000.000 ευρώ, γιατί θίχτηκε από τον γραπτό λόγο του δεύτερου η υπόληψή του) για να συμπαρασταθώ «γενικώς και μαζικώς» στους ανθρώπους του Τύπου και στο δικαίωμά τους να εκφράζονται ελεύθερα. Γιατί στον δικό μου ηθικό – αξιακό κώδικα, δεν συμπεριλαμβάνεται στην έννοια «ελευθερία του Τύπου», η προστασία κάποιου, που ξεπετάει ταμπέλα «αναρχικός» στον ανήλικο γιο του Πάνου Καμμένου, σε σαχλό διάλογο δημόσιας δημοσιογραφο-καφενειο-κουβέντας. Όχι . Ήμουν στην Ευελπίδων, γιατί έτσι όριζε η συνείδησή μου για τον Ανδρέα Πετρουλάκη. Τον φίνα σαρκαστικό σκιτσογράφο, τον ευφυή γραφιά, τον μετριοπαθή, αξιοπρεπή άνθρωπο. Παρόλο ότι, η απόφαση του Δικαστηρίου θα βγει σε άγνωστο πόσους μήνες, άρα δεν ήταν κάποια κακή απόφαση που με μελαγχόλησε, έφυγα με μια… Πώς το έλεγε ο λαϊκός βάρδος Μπιθικώτσης; Έφυγα με μια «ψυχολογία». Θλιψομελαγχολίας. Και καθώς, εσείς κι εγώ, γνωριζόμαστε μέσα από τη γραφή μου χρόνια, θέλω να μοιραστώ μαζί σας τις σκέψεις μου.
Μπορεί ένας πολίτης να μηνύσει και να διεκδικήσει αποζημίωση από έναν πολιτικό αν θεωρήσει ότι οι κινήσεις του τον έθιξαν; Ασυλίας το ανάγνωσμα. Μπορεί κάποιος δικηγόρος, αν θέλει, να βρει πάτημα σε οποιοδήποτε κείμενό μας και να μας τραβολογάει; Μπορεί. Όσο δυνατός ψυχικά και να είσαι, όσο περήφανος και έντιμος, σου διστάζει τα «δημοσιογραφικά σου» αντανακλαστικά μια απαίτηση 2.000.000 ευρώ; Εκφοβίζει τους ανθρώπους του Τύπου αυτή η πρακτική; Τελικώς, η τιμή- τιμή δεν έχει Ή έχει; Πώς κοστολογεί κάποιος το θίξιμο και την προσβολή που υπέστη; Και αν, σαν τόσο, 2.000.000 ευρώ έκρινε και ζύγισε «θιγμένο εαυτόν», γιατί στο δικαστήριο κατεβάζει το ποσόν στις 100.000 ευρώ τελικά; Τόση, χαωδώς μεγάλη, ψαλίδα «θιγμένου εαυτού»; Πόσο δράμα υπέστη ή δεν υπέστη τελικά; Των 2.000.000 ευρώ ζύγι ή των 100.000 ευρώ ζύγι; Το σκόντο σε ποιον το έκανε; Στον σκιτσογράφο ή στην κοστολόγηση της αξιοπρέπειας του;
Υπάρχει τίποτα πιο σαδιστικά θλιβερό για γραφιά, από το να του σπας, λέξη λέξη, ένα κείμενό του και ν΄αναλύεις, προσπαθώντας να πείσεις, ότι κάποιος είναι ελέφαντας; Να το αποχυμώνεις από τη λογοτεχνική του χροιά και την ανάλαφρη χρήση λέξεων; Να τίθεται, για παράδειγμα, ερώτηση στον μάρτυρα δημοσιογράφο που υπερασπιζόταν την πλευρά Καμένου, «η λέξη “παραλήρημα” κ. μάρτυς, που αναφέρει ο κ. Πετρουλάκης για τον υπουργό Εθνικής Άμυνας, παραπέμπει σε υγιή ή σε ασθενή στο μυαλό άνθρωπο; Επιτρέπεται να χρησιμοποιείται για υπουργό ή είναι προσβλητική;». «Επιτρέπεται να γράφει ο Πετρουλάκης «παίζει πόλεμο στο Αιγαίο» και «ντυμένος σαν διάνος» ή είναι επικίνδυνο να το διαβάσουν οι Τούρκοι και να κινδυνεύσει η ακεραιότητα της χώρας μας;». Και ο μάρτυρας δημοσιογράφος; Υπερασπιστής της πλευράς Καμένου; «Οπωσδήποτε η λέξη παραλήρημα, δεν αναφέρεται για υγιείς κατά την άποψή μου». Σε ποιο έργο παίζουμε; Μας παίρνει η Κάντιντ Κάμερα; Ο δημοσιογράφος θα κοιμηθεί ήσυχος το βράδυ; Θα δει συναδέλφους στα μάτια; Από την άλλη, μπορείς να «στεγνώνεις» χρονογράφημα με την απόσταση του χρόνου των γεγονότων; Να πρέπει να κάνεις λιανά γιατί άραγε γράφεις «με εμπλουτισμένο ρεπερτόριο με αεροψεκασμούς, υδατάνθρακες, και οπερετικές αλληλοδωροδοκίες σε μοντάζ Λαζόπουλου»; Είναι δυνατόν να πρέπει να δώσεις εξηγήσεις, λες και μας χωρίζουν αιώνες, για το «η πρώτη φορά Αριστερά Πρόεδρος της Βουλής επισκέπτεται το Πεντάγωνο και επιθεωρεί με ύφος στρατάρχη άγημα παρέα με υπουργό» και να ρωτάνε γιατί το γράφει αυτό για τη Ζωή και τον Καμμένο; Τον Καμμένο του «στα τέσσερα εσείς!» και του «λιντσάρετε τον Πάχτα!». Ζούμε στην ίδια χώρα ή όχι;
Eφυγα από τα δικαστήρια με μια «ψυχολογία». Σκεφτόμουν τον Πετρουλάκη, σαν σε κείνο το τελευταίο σκίτσο του Λούκυ Λουκ που φεύγει με την Ντόλι του… Είμαι ένας φτωχός και μόνος καουμπόι. Και χαμογελούσα γλυκόπικρα
Μπορεί υγιής πνευματικά άνθρωπος να μην καίει το μυαλό του, όταν παρατηρεί γύρω στα δέκα κεφάλια μυαλά, (δικαστές, δικηγόρους και μάρτυρες) σε αίθουσα δικαστηρίου, να μελετούν μια πιρουέτα αλληλουχίας… Ακούστε σενάριο! Αν βέβαια και ‘γω, το «έπιασα» σωστά, γιατί καμιά φορά δεν φτάνει και η φαντασία… Ο Μάρτιν Σουλτς είχε δηλώσει ότι οι ΑΝΕΛ ανήκουν στη σφαίρα της Ακροδεξιάς και δεν ήθελε συνεργασία ΣΥΡΙΖΑ – Καμμένου αλλά θα προτιμούσε συνεργασία της Αριστεράς κυβέρνησης με το Ποτάμι. Άρα, (ξεκινάμε τα άρα) ο Σταύρος Θεοδωράκης ήθελε διακαώς να φύγει ο Καμμένος, για να γίνει εκείνος υπουργός Aμυνας και απευθύνθηκε στο Protagon -που πλέον δεν είχε στην ιδιοκτησία του αλλά αυτό δεν λέει τίποτα- για να εξοντωθεί ο Καμμένος και βρήκε μπόσικο ως χρονογράφο τον Πετρουλάκη (που είναι τέτοιο μούτρο) και τον κατηύθυνε (ίσως;) να γράψει για τον Καμμένο προσβλητικά, όπως για παράδειγμα «Ντυμένος ως διάνος» και «παίζει πόλεμο» αλλά εν τέλει… Να ακόμα ο Καμμένος υπουργός! Και πάρτα Θεοδωράκη!.. Να μάθεις. Και πλήρωσε Πετρουλάκη, να δεις! Είμαστε ενήλικες;
Έφυγα από τα Δικαστήρια της Ευελπίδων με μια «ψυχολογία». Γνωρίζω ότι όλα, όσα έζησα και είδα, είναι μέρος της ζωής των δικαστηρίων. Και η υπερβολή και οι αφελείς ερωτήσεις και οι δικηγόροι που γουρλώνουν τα μάτια και το να πρέπει να αναλύσεις αυτονόητα… Όλα, όλα, όλα. Χώνεψέ τα Ρέα! Όλοι, με κάποιο τρόπο, κάνουν τη δουλειά τους. Μα, όπως και να το δεις, συμφέρει να πιστεύεις στη Δικαιοσύνη και ακόμα περισσότερο ότι στο τέλος θα υπερισχύσει το δίκαιο. Όλα οκ! Ένα μόνο μου έμεινε αχώνευτο να με βασανίζει. Εκείνος ο μάρτυρας. Μικρός… Μικρός. «Πώς τον γνωρίζετε τον Σταύρο Θεοδωράκη; Σαν τι;» και κείνος απάντησε «Ως άνθρωπο της διαπλοκής». Όπα ρε φίλε! Πόσο δηλητηριάζεις έτσι τα σώψυχά σου; Πόση ζήλεια εμπεριέχεις; Ένα ρημάδι χωριό είμαστε. Σε διαστάσεις και πληθυσμό. Όπως και να το κάνεις… Όταν θα μιλάμε για τη δημοσιογραφία των χρόνων μας… Όταν θα μιλάμε για τηλεοπτικές εκπομπές που άφησαν εποχή, είτε σε «πονάει» είτε όχι, θα λες και τους «Πρωταγωνιστές». (Κι ας έχει πετύχει ή όχι, το εγχείρημα της πολιτικής καριέρας όπου επέλεξε να στραφεί στη συνέχεια ο Θεοδωράκης). Όταν θα λες για πετυχημένους γελοιογράφους, θες δε θες, θ΄αναφέρεις τον Πετρουλάκη.
Έφυγα από τα δικαστήρια με μια «ψυχολογία». Από τη μια σκεφτόμουν τον Πετρουλάκη, σαν σε κείνο το τελευταίο σκίτσο του Λούκυ Λουκ που φεύγει με την Ντόλι του… Είμαι ένας φτωχός και μόνος καουμπόι. Και χαμογελούσα γλυκόπικρα. Καμάρωνα κάποιον, που ενώ κάθε παλιά δραχμή ή σύγχρονο ευρώ της τσέπης του, είναι προϊόν κόπου και έντιμης εργασίας και παρόλο που σαφέστατα, θα πήγε η καρδιά του στην Κούλουρη, να του διεκδικούν αποζημίωση 1.000.000 ευρώ, ωστόσο, δεν επιζήτησε -ούτε δευτερόλεπτο- να βρει τρόπο εξωδικαστικής συνεννόησης, όπως συνηθίζεται και δεν είναι και το τέλος του κόσμου. Υπομένει και αναμένει. Μερικοί άνθρωποι… Μερικοί, ωραίοι άνθρωποι. Εν αντιθέσει… Αναγνώστες μου, σίγουρα θ΄αναρωτιέστε, ποιος είναι ο δημοσιογράφος υπερασπιστής της πλευράς Καμμένου. Ένας μωρέ. Ένας, εκεί πέρα. Ποιος θα τον θυμάται; Καμιά φορά οι άνθρωποι ξεχνάνε και τον εαυτό τους.