Αρκεί ένα σύνθημα; Κάποιες φορές αρκεί. «Η Νέα Αλλαγή» του Βαγγέλη Βενιζέλου φαίνεται πως είναι μία φράση που μπορεί να έχει ουσιαστικό περιεχόμενο.
Ο ίδιος μίλησε την Δευτέρα για «το μόνο αίτημα αλλαγής που οδηγεί κάπου εκτός από τη μιζέρια, τη στασιμότητα, την ανασφάλεια».
Και αυτά είναι προφανώς τα ζητήματα που κυριαρχούν σήμερα και διαμορφώνουν το βαρύ κλίμα στην χώρα.
Το συνέδριο του ekyklos με θέμα «Η Ελλάδα μετά», ολοκληρώνεται σήμερα Τρίτη και δύσκολα μπορεί κανείς να πει ότι είναι ιδρυτική πράξη ενός κόμματος.
Είναι περισσότερο μία από τις γνωστές συναντήσεις ανθρώπων που κατά βάση συμφωνούν μεταξύ τους σχεδόν σε όλα και διαφωνούν σε κάποιες λεπτομέρειες.
Για παράδειγμα, οι παριστάμενοι Κωστς Σκανδαλίδης και Βασίλης Κεγκέρογλου σε πολύ λίγα διαφωνούν με τον Βενιζέλο, ενώ ακούγοντας κάποιες από τις παρεμβάσεις της πρώτης ημέρας του συνεδρίου αισθανόταν κανείς ότι βρίσκεται σε μάζωξη του ΠΑΣΟΚ του Γιώργου.
Είναι φανερό ότι τέτοιου είδους συναντήσεις και αναζητήσεις δείχνουν την ανάγκη (ή το έλλειμμα) που υπάρχει στον χώρο μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ.
Αν παρουσιάζεται κάτι νέο με τις παρεμβάσεις του Βενιζέλου είναι η υπέρβαση των σχημάτων και των όρων.
Ο ίδιος μιλάει για το πολιτικό Κέντρο, όσο οι άλλοι εξακολουθούν να ορκίζονται στην Σοσιαλδημοκρατία. Πόσο άδικο έχει όμως; Οταν για παράδειγμα λέει: «Μεταβάλλονται (…) τα κριτήρια διάκρισης μεταξύ προοδευτισμού και συντηρητισμού και αναδεικνύεται ο κομβικός ρόλος του προοδευτικού Κέντρου που υπερβαίνει τα όρια και την αμηχανία της ευρωπαϊκής Σοσιαλδημοκρατίας που δυσκολεύεται να προβάλλει μια συνεκτική εναλλακτική πρόταση μετά τη διαρθρωτική κρίση του ευρωπαϊκού μοντέλου».
Η «επανάσταση του αυτονόητου», όπως τιτλοφορείται και ένας από τους κύκλους συζητήσεων του συνεδρίου, δεν μοιάζει και τόσο αυτονόητη στην Ελλάδα του 2017.
Αυτονόητο δεν είναι εν τέλει τίποτε και πάντως αλλιώς το βλέπουν το πράγμα ο Αλέξης Τσίπρας και ο Νίκος Παππάς και αλλιώς ο Βαγγέλης Βενιζέλος.
Το θέμα είναι ότι το «αλλιώς» του Βενιζέλου θα πρέπει σύντομα να μοιάζει με το «αλλιώς» της Φώφης Γεννηματά, του Σταύρου Θεοδωράκη, της Αννας Διαμαντοπούλου και των λοιπών παραγόντων ενός πολιτικού χώρου που τείνει να γίνει εικονικός.
Η συζήτηση και η αναζήτηση για το μέλλον της σοσιαλδημοκρατίας έχει κουράσει. Και μάλλον αρχίζει να ακούγεται σοβαρότερη η συζήτηση για το προοδευτικό κέντρο.
Αλλωστε συνομιλητής της Σοσιαλδημοκρατίας νομίζει ότι είναι και ο Τσίπρας…