«Είδες τι έγραψε η Σαμίου» με ρώτησε η φίλη, σεπτεμβριάτικο βράδυ με ημισέληνο, ύστερα από μια εξαιρετική παράσταση που είχαμε δει στο Ηρώδειο. Αυτό που δεν φανταζόμουν ποτέ είναι ότι η συγκεκριμένη φίλη θα αναφερόταν στην Αντζι Σαμίου, ιδιαίτερα σεπτεμβριάτικο βράδυ με ημισέληνο.
Τουίτ στο τουίτ, όμως η Αντζι Σαμίου κάνει, μετά τις λαϊκές πίστες, δεύτερη καριέρα στις πίστες των σόσιαλ μίντια. Και εμείς μιλάμε γι’ αυτήν, ύστερα, μάλιστα από μια εξαιρετική παράσταση στο Ηρώδειο. Δεν είναι που συνηθίσαμε σιγά σιγά το «τέρας». Είναι που το «τέρας» συνήθισε τον εαυτό του. Και αυτά που πριν έκανε κρυμμένο στο λαγούμι του, τώρα τα κάνει στο άπλετο σκοτάδι του διαδικτύου.
Εγραψε λοιπόν η πρώην τραγουδίστρια και νυν ιντερνετική λιβανιστήρα του Πρωθυπουργού ότι είδε τις πίσσες (χωρίς τα πούπουλα) και νοστάλγησε τις εποχές που, μετά το μπάνιο στη θάλασσα, αντί για αντιηλιακό, βρωμοκοπούσαμε βενζίνη από αυτή που βάζαμε για να καθαρίσουμε τις πίσσες από τα μπανιερά μας (έτσι τα λέγαμε τότε. Μετά τον καθαρισμό των ακτών μπήκαν στη ζωή και τους γλουτούς μας τα μαγιό). Α, και μετά πηγαίναμε σε ένα γραφικό ταβερνάκι. Διότι κάθε νοσταλγική ανάρτηση που αναφέρεται στη μιζέρια της παρελθόντος (στα συριζαϊκά αυτό λέγεται «στα χρόνια της ρομαντικής φτώχειας») πρέπει να τελειώνει με υπαινιγμό στο τσίπουρο και τη μαρίδα της Ελλάδας.
Ε και λοιπόν; Επαθε η Σαμίου κρίση πετρελαϊκής νοσταλγίας. Και τι έγινε; Τις προάλλες αποτιμούσε διαδικτυακά την τριχοφυΐα του πρωθυπουργού σε συγκεκριμένη περιοχή του σώματος ώστε να την χρησιμοποιήσει ως μέτρο σύγκρισης με τους αντιπάλους του.
Για να δούμε όμως κάτι. Αυτή η κρίση νοσταλγίας της Σαμίου σε τι διαφέρει, ως προς τις αποστάσεις της από την πραγματικότητα, με τα λόγια του υπουργού Ναυτιλίας Παναγιώτη Κουρουμπλή που προχθές, με την πετρελαιοκηλίδα στα ντουζένια της, μας είπε «Καλέ κοπέλα, καλέ κοπέλα, καλέ κοπέλα / για μπάνιο πάω κι αν θέλεις έλα /Αν δεν γουστάρεις Φάληρο τραβάμε για Γλυφάδα / δικά μου όλα τα έξοδα και γλέντι και βαρκάδα». Και απορώ δηλαδή πώς δεν ανταποκρίθηκε η Αντζι να πάνε για μπάνιο με τον υπουργό, να καθαρίζουν μετά τις πίσσες από τα μπανιερά τους παρέα γιατί εκεί, στις πίσσες, γίνονται οι καλύτερες γνωριμίες.
Πόσο πιο ουτοπική (μην της πείτε αυτήν τη λέξη και σκιαχτεί) είναι η Αντζι από τον αναπληρωτή υπουργό Γεωργικής Ανάπτυξης Γιάννη Τσιρώνη που υποδεικνύει, ως ενόχους για την πετρελαιοκηλίδα, την κοινωνία σύσσωμη, τον καπιταλισμό, τα διεθνή λόμπι, τον Μπράουν, τον Φίσερ, τον Κραφτ; Για να μην πάμε και στις τρίχες διότι, όσο κατεβαίνουμε προς τα κάτω στις διαδρομές του σώματος, ο Παύλος Πολάκης είναι πάντα πιο γλαφυρός και πιο to the point που λένε και στα Φάρσαλα.[/caption]
Δηλαδή ο λόγος της Θεανώς Φωτίου, όταν παραλληλίζει μια οικονομία στα κόκκινα με ένα ταψί γεμιστά έχει μεγαλύτερο πολιτικό εκτόπισμα; Και για να μη μένουμε στα ψιλά, ο Αυγέας και ο Οδυσσέας, που έκλεισε τα αυτιά του στις Σειρήνες, μια χαρά μπορούν να μπουν ως θέμα σε ένα ντιμπέιτ με την Αντζι.
Είναι φορές που αυτή η κυβέρνηση μου θυμίζει την ταινία Almost Famous του Κάμερον Κρόου. Πολιτευτές και οπαδοί της (διότι περί οπαδών και όχι περί ψηφοφόρων πρόκειται) λειτουργούν με τον αυτοματισμό των γκρούπις – χωρίς βέβαια την παρακμιακή ποιητικότητα των ηρώων του Κρόου. Εδώ ξεσηκώνει ακόμη ο απόηχος του «Ρόδα, τσάντα και κοπάνα» σε συνεργασία με τις μάγισσες της Σμύρνης. Ιδανικό σημείο για να δώσουν ραντεβού η Σαμίου με τον Καρανίκα.
Θα μπορούσαν να συνεργαστούν τέλεια ως προς τον στρατηγικό σχεδιασμό της κυβέρνησης. Μιλάνε την ίδια γλώσσα, έχουν τα ίδια οράματα, γράφουν τα ίδια τουίτ (νομίζω της Σαμίου είναι καλύτερα). Και επειδή οι νύχτες της Σαμίου στα μπουζούκια ήταν πολύ πιο σκληρές (αλήθεια το λέω αυτό) από τις νύχτες του Καρανίκα στα μπαράκια της Θεσσαλονίκης, θα ξέρει περισσότερες και καλύτερες κατάρες. Ασε που μπορεί να κάνουν και δίσκο που, όταν τον ακούς ανάποδα, θα λέει ότι ο Κυριάκος είναι ο Αντίχριστος.