Είναι κωμικοτραγικό: «Δεκάδες αναπληρωτές εκπαιδευτικοί που έφτασαν σε Σαντορίνη, Μύκονο και Κρήτη, αναγκάστηκαν να διανυκτερεύσουν σε sleeping bags στις παραλίες ή στα αυτοκίνητά τους». Είναι απ’ τις ειδήσεις που αρχικά σε κάνουν και γελάς, μουρμουρίζοντας: πόσο Μπανανία είμαστε. Στο τέλος όμως υπερισχύει ο θυμός. Αυτό που συμβαίνει με τους αναπληρωτές δασκάλους στα νησιά και τις τελευταίες ώρες κάνει το γύρο του Διαδικτύου, είναι απλώς άνω ποταμών.
Δεν φτάνει που το υπουργείο Παιδείας προσλαμβάνει 15.000 άτομα σε δύο μέρες, δεν φτάνει που οι άνθρωποι μαθαίνουν πού δουλεύουν τρεις μέρες πριν, φτάνουν στον τόπο εργασίας τους και δεν βρίσκουν πού να μείνουν, είτε γιατί δεν υπάρχουν διαθέσιμα προς ενοικίαση σπίτια, είτε γιατί ό,τι βρίσκουν είναι πολύ ακριβό για το μπάτζετ τους. Αυτό δεν είναι νορμάλ ζωή, είναι ριάλιτι επιβίωσης. Σε αγχώνει και που το ακούς.
Φταίει το airbnb, μια άποψη που είδα να περνάει πολλές φορές από τον ιντερνετικό μου τοίχο. Οχι, δεν φταίει το airbnb. Δεν είναι σωστό να ρίχνουμε την ευθύνη στους πολίτες που αποφάσισαν να εκμεταλλευτούν τουριστικά τα σπίτια τους. Οι άνθρωποι είδαν φως και μπήκαν. Άλλοι γιατί δεν είχαν εναλλακτική απασχόλησης, άλλοι (οι περισσότεροι) γιατί βρήκαν εκεί ένα έξτρα εισόδημα να τους ξελασπώνει λίγο και να τους ανακουφίζει.
Και βέβαια, είναι παράλογο να περιμένεις από κάποιον που νοικιάζει το σπίτι του με airbnb, να φιλοτιμηθεί να το νοικιάσει με τρόπο διαφορετικό. Κανείς δεν θα σκεφτεί «πού θα μείνει ο καημένος ο δάσκαλος που ήρθε στο νησί», όλοι σκέφτονται «πώς θα γίνει να μου έρθουν κι άλλοι τουρίστες, να βγάζω να πληρώνω ΕΝΦΙΑ και φόρο εισοδήματος».
Κανονικά, και εφόσον δημιουργείται αυτό το πρόβλημα, έπρεπε να μεριμνήσει για λύσεις η Πολιτεία. Οχι τώρα, από χτες. Δεν είναι δυνατόν να στέλνεις ξαφνικά ανθρώπους να δουλέψουν σε δημοφιλείς τουριστικούς προορισμούς και να τους αφήνεις στην τύχη τους. Τη δημόσια εκπαίδευση στελεχώνεις να πάρει, όχι κοτέτσι. Δεν ήξεραν οι αρμόδιοι ότι οι δάσκαλοι που θα φτάσουν εκεί, δεν θα βρίσκουν σπίτι;
Δεν θέλει πολύ για να καταλάβεις από πριν ότι θα προκύψει θέμα. Μια μικρή μελέτη αρκεί για να μάθεις, κυκλοφορούν δεκάδες ρεπορτάζ και άρθρα που παρουσιάζουν πόσο δύσκολο είναι να βρουν κατάλυμα στα δημοφιλή μας νησιά όσοι εργάζονται σ’ αυτά την τουριστική περίοδο. Τρεις-τρεις κοιμούνται, σε δωματιάκια και σε τρώγλες. Δεν είναι καινούργιο πρόβλημα, υπάρχει εδώ και χρόνια. Δεν βρίσκουν αυτοί και θα βρουν οι ρημαδοδάσκαλοι;
Μια σωστή κρατική προσέγγιση θα είχε προνοήσει. Στην Ελλάδα όμως, σε παίρνουν αναπληρωτή και απαιτούν από σένα να τσακιστείς να πας μέσα σε μερικές μέρες εκεί που σε στέλνουν, χωρίς να τους νοιάζει μία πώς θα πας, πού θα μείνεις, με τι λεφτά. Είναι σαν να σου λένε: εγώ σε προσέλαβα άνθρωπε, το καθήκον μου φτάνει μέχρι εκεί, τράβα και λύσε τα υπόλοιπα μόνος σου.
Δεν είναι μόνο ο αναπληρωτής που φτάνει στη Μύκονο και στη Σαντορίνη γυμνός στα αγκάθια. Φίλη εκπαιδευτικός σε σχολείο στη Μονεμβασιά μου είπε την εξής ιστορία συναδέλφου της. Την πήραν αναπληρώτρια εκεί, αλλά δεν συμπληρώνει τις ώρες που χρειάζεται με αποτέλεσμα να πρέπει να πάει και σε σχολεία σε δυο χωριά στα πέριξ της Μονεμβασιάς. Έλα μου όμως που από το ένα χωριό δεν περνάει ούτε λεωφορείο. Και η γυναίκα, η οποία δεν ξέρει να οδηγεί, ψάχνει να βρει συνάδελφο να κάνει το ψυχικό να την μεταφέρει. Αλλιώς, θα πρέπει να πηγαίνει στη δουλειά της με τα πόδια. Ή με γαϊδουράκι.
Καλό;
Υ.Γ.: Συμπέρασμα: Δεν είμαστε απλώς Μπανανία, είμαστε Μπανανία ξεφλουδισμένη.