Η Ολυμπιακή Φλόγα δεν υπήρχε στην αρχαιότητα. Η επίκληση του Απόλλωνα στην Ολυμπία άρχισε να γίνεται όταν πια ο θεός δεν ήταν εκεί ή δεν μπορούσε, από αιώνες, να ακούσει τη φωνή της πρωθιέρειας. Η αφή της Ολυμπιακής Φλόγας είναι σύγχρονο εύρημα. Το τελετουργικό θεσπίστηκε το 1936, για τους αγώνες στο Βερολίνο του Χίτλερ -εδώ που τα λέμε, η έννοια της λαμπαδηδρομίας δεν το κρύβει.
Αυτά, βέβαια, είναι μία λεπτομέρεια που δεν χρειάζεται να τη λέμε και προς τα έξω. Βλέπει ο τηλεθεατής, Ελλην ή αλλοδαπός, την τελετή στην αρχαία Ολυμπία και φαντάζεται ότι κάπως έτσι ήταν και στην αρχαιότητα. Στον ίδιο χώρο, κάτω από τον ίδιο ήλιο, μέσα σε ίδιους ή, τέλος πάντων περίπου ίδιους, χιτώνες. Τα ξένα κανάλια λατρεύουν αυτές τις τελετές. Και το κοινό τους γοητεύεται από την ιστορία της φλόγας που ανάβει ο ήλιος, ταξιδεύει στον κόσμο και θα σβήσει μήνες μετά σε μία μακρινή ήπειρο. Είναι όμορφο και έχουμε το copyright. Όμως δεν μπορούμε ούτε καν να το πουλήσουμε όπως πρέπει.
Η Ελλάδα όφειλε να έχει στήσει μία βιομηχανία ολυμπιακού πνεύματος. Τελικά στήνει έναν ευκαιριακό πάγκο κάθε δύο χρόνια –αν και η Φλόγα των χειμερινών Αγώνων δεν είναι ιδιαίτερα δημοφιλής. Δεν είναι, απλώς, μία ιστορία χαμένης ευκαιρίας. Είναι μία εξοργιστική υπόθεση, από όποια πλευρά και αν τη δεις.
Για ποιο λόγο χτίστηκαν τελικά οι θηριώδεις ολυμπιακές εγκαταστάσεις; Αν, βέβαια, είχαν αξιοποιηθεί σωστά, μαζί με τους εθελοντές και την «κληρονομιά» των Αγώνων, ο απολογισμός θα ήταν τώρα διαφορετικός
Αφήστε τη φαντασία σας να κάνει ολυμπιακό ρεκόρ: από θεματικά πάρκα στην Αρχαία Ολυμπία, μέχρι πανεπιστημιακές «ολυμπιακές σπουδές», συνέδρια και πολιτιστικές εκδηλώσεις. Ο ολυμπιακός τουρισμός δεν θα ήταν, απλώς, μία πηγή εσόδων. Θα υπενθύμιζε διεθνώς και τη σχέση που, υποτίθεται, διατηρεί αυτή η χώρα με «με το ωραίο, το μεγάλο και το αληθινό». Ναι, κάτι τέτοιο ακούγεται γελοίο στη χώρα που μετατρέπει τις ολυμπιακές της εγκαταστάσεις σε ερείπια ή σε hot spot φιλοξενίας προσφύγων και μεταναστών. Μπορεί δε να ακούγεται και ελαφρώς προκλητικό στα αυτιά μιας κοινωνίας που διατηρεί ενοχική σχέση με τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Στο «πάρτι του 2004» δεν είναι που φορτώνουμε ένα μέρος από τα δεινά μας; Εν μέρει όχι άδικα. Για ποιο λόγο χτίστηκαν τελικά οι θηριώδεις εγκαταστάσεις; Αν, βέβαια, είχαν αξιοποιηθεί σωστά, μαζί με τους εθελοντές και την «κληρονομιά» των Αγώνων, ο απολογισμός θα ήταν τώρα διαφορετικός.
Αν αντιμετωπίζαμε σωστά την ολυμπιακή μας τύχη, η αφή και η διαδρομή της Φλόγας θα ήταν ευκαιρία για γιορτή πάνω σε διαχρονικές πολιτιστικές και εμπορικές αξίες. Προφανώς, όμως, μας αρκεί η πρώτη θέση στην παρέλαση των Ολυμπιακών Αγώνων. Βγαίνουμε πρώτοι επειδή ο πλανήτης μας χρωστάει. Απλώς πια χρωστάμε και εμείς σε όλους όσους βγαίνουν μετά από μας.