Χιβ. Ετσι τον λένε τον ιό HIV οι γιατροί μεταξύ τους. Είχε όλο το δίκιο με το μέρος του ο κ. Πολάκης, όταν ένιωσε να αδικείται από την αντίδραση των δημοσιογράφων, που στο κάτω κάτω της γραφής, ούτε Ιατρική έχουν τελειώσει, ούτε υπουργοί Υγείας έχουν διατελέσει.
Ομως!
Δεν είναι δυνατόν να χάνει την ψυχραιμία του ένας υπουργός. Απλώς απαγορεύεται. Τα αξιώματα και οι θεσμοί απαιτείται να κατέχονται και να υπηρετούνται από ανθρώπους που έχουν αυτοκυριαρχία και ψυχραιμία υπό οποιεσδήποτε συνθήκες.
Ο ένας λόγος είναι προφανής. Ας φανταστούμε τι θα συνέβαινε, αν, για παράδειγμα, ο κ. Πολάκης ήταν υπουργός Αμυνας και τον εκνεύριζαν οι τουρκικές παραβιάσεις. Ή τι θα μπορούσε να γίνει αν ήταν υπουργός Εξωτερικών την εποχή της συνόδου των χωρών Βίζεγκραντ. Ή ακόμη πώς θα αντιδρούσε αν βρισκόταν στην ομάδα διαπραγμάτευσης της ελληνικής κυβέρνησης…
Ο άλλος λόγος δεν ξέρω κατά πόσον γίνεται αντιληπτός, όμως κατά την ταπεινή μου γνώμη, δεν υστερεί σε σημασία…
Ο κ. Πολάκης, σε ένα ρεσιτάλ «αυθεντικής νεοελληνικής μαγκιάς καφενείου» μάς είπε, ούτε λίγο ούτε πολύ, πως είναι τυχερός ο δημοσιογράφος που τον έθιξε που σήμερα δεν βλέπει τα ραδίκια ανάποδα.
Κι από κάτω το πλήθος χασκογελούσε και χειροκροτούσε. Ίσως ο ίδιος να μην μπορεί να το αντιληφθεί, αλλά, μ’ αυτή του τη δήλωση, εισήγαγε στο λεγόμενο συνταγματικό τόξο τον τραμπουκισμό, με λόγο που ως τώρα – σ’ αυτόν τον βαθμό – μόνο από εκπροσώπους της Χρυσής Αυγής είχαμε ακούσει να εκφράζεται δημοσίως,. Και σαν να μην έφτανε αυτό, με την κάλυψη που απλόχερα του έδωσε αμέσως μετά η κυβερνητική εκπρόσωπος, αυτό το ύφος νομιμοποιήθηκε. Και η τελετή επισφραγίστηκε από το θερμό χειροκρότημα και τα ακατανόητα γέλια του ακροατηρίου.
Ο κ. Πολάκης είναι γιατρός στο επάγγελμα κι απ’ ότι ακούω είναι ένας καλός επιστήμονας. Η συμπεριφορά αυτή θέλω να ελπίζω πως τον αδικεί. Ας κάνει λοιπόν την υπέρβαση κι ας ζητήσει συγγνώμη για το απαράδεκτο ύφος του.
Ορισμένων πραγμάτων την απολυτότητα, έχουμε χρέος να τη διαφυλάξουμε. Πάση θυσία. Στη χώρα μας έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια τραγικές εκπτώσεις στα πάντα. Στην πολιτική, στις συνθήκες διαβίωσης, στον πολιτισμό, στην παιδεία, στην αισθητική, στη λειτουργία της Βουλής και του πολιτεύματος. Σε όλα.
Ας διαφυλάξουμε έστω αυτό το ελάχιστο. Τη στοιχειώδη ευπρέπεια. Στο κάτω κάτω δεν στοιχίζει τίποτε.