Αν «ο παλιός είναι αλλιώς, ο νέος είναι ωραίος». Και είναι θελκτική, γοητευτική, ακόμα και ερωτεύσιμη η ωραία εικόνα του, σε αντίθεση με τη φθαρμένη και τσαλακωμένη εικόνα του παλιού. Τόπο στα νιάτα, λοιπόν, γιατί είναι ζηλευτά, ποθητά, συνώνυμα της ελπίδας, της αισιοδοξίας, της ανανέωσης. Τόπο στα νιάτα και στον στίβο της πολιτικής. Με τους σχολιαστές και τους δημοσιογράφους να επισημαίνουν την παρουσία νέων (τριαντάρηδων και σαραντάρηδων) πολιτικών στην ανασχηματισμένη κυβέρνηση, κάνοντας αρκετά θετικά σχόλια για την απόφαση του Αλέξη Τσίπρα να επενδύσει σε αυτούς.
Απομένει να δούμε αν η 30χρονη Κατερίνα Νοτοπούλου ως υφυπουργός Μακεδονίας Θράκης, ο 33χρονος Στάθης Γιαννακίδης ως υφυπουργός Οικονομίας και Ανάπτυξης, αλλά και ο 41χρονος Αλέξης Χαρίτσης ως υπουργός Εσωτερικών θα αποδείξουν πως εκτός από νέοι είναι και κατάλληλοι, είναι και άξιοι για τα πόστα που τους ανατέθηκαν. Και ας μην ξεχνάμε ότι στην κυβέρνηση εξακολουθούν να συμμετέχουν η 33χρονη Εφη Αχτσιόγλου (υπουργός Εργασίας, Κοινωνικής Ασφάλισης και Κοινωνικής Αλληλεγγύης), ο 36χρονος Δημήτρης Τζανακόπουλος (υπουργός Επικρατείας και Κυβερνητικός Εκπρόσωπος), ο 35χρονος Νάσος Ηλιόπουλος (υφυπουργός Εργασίας), ο 40χρονος Κωνσταντίνος Στρατής (υφυπουργός Πολιτισμού και Αθλητισμού) και ο 41χρονος Νίκος Παππάς (υπουργός Ψηφιακής Πολιτικής Τηλεπικοινωνιών και Ενημέρωσης).
Να χαρούμε λοιπόν που διαθέτουμε ένα τόσο φρέσκο υπουργικό συμβούλιο και να αισθανθούμε πιο αισιόδοξοι και πιο σίγουροι για το μέλλον;
Τόπο στα νιάτα, γιατί όχι, υπό μια βασική προϋπόθεση όμως: Να έχουν, τα νιάτα, τα απαραίτητα προσόντα. Αλλιώς ποιος ο λόγος να τους δώσεις το προβάδισμα; Γιατί να τα εμπιστευθείς; Για να βγαίνεις μετά και να ζητάς «να μην βάλλεται ένας άνθρωπος, ο οποίος είναι 44 ετών», όπως έκανε ο υπουργός Επικρατείας Χριστόφορος Βερναρδάκης σε μια προσπάθειά του να υποστηρίξει τον Πρωθυπουργό μετά τις φωτιές στο Μάτι;
Ειδικά σε έναν τόσο κρίσιμο χώρο όσο αυτόν της πολιτικής, ακόμα και αν τα νιάτα εξακολουθούν να είναι θελκτικά, δεν μπορεί να χρησιμοποιούνται ως άλλοθι κάθε φορά που ο φιλόδοξος νέος δεν τα κατάφερε. Εδώ κρίνεσαι αποκλειστικά και μόνο από την αξία σου και από το έργο σου, ανεξαρτήτως ηλικίας. Εξάλλου, υπάρχουν γύρω μας ηλικιωμένοι με μυαλά εφηβικά όπως υπάρχουν και τριαντάρηδες που έχουν γεράσει πριν από την ώρα τους. Γνωρίζουμε, νομίζω, όλοι τέτοιες περιπτώσεις.
Οπότε όχι, το βιολογικά νέο δεν είναι απαραιτήτως και ιδεολογικά φρέσκο, ούτε είναι απαραιτήτως πιο ικανό από το παλιό. Οπως και το παλιό, δεν μπορεί επειδή είναι πιο έμπειρο να έχει πάντα το προβάδισμα, με το νέο υποχρεωμένο να ακολουθεί και να υπακούει.
Οχι στη δικτατορία του παλιού, όχι όμως και στη δικτατορία του νέου που με έναν τρόπο επιβάλλεται τα τελευταία χρόνια (οι νέοι, όμορφοι, κομψοί και σέξι πολιτικοί πρωταγωνιστούν στο διεθνές life style).
Γιατί στην πραγματικότητα δεν είναι θέμα ηλικίας, όπως δεν είναι θέμα χρώματος, καταγωγής, φύλου, σεξουαλικού προσανατολισμού κλπ. Είναι καθαρά θέμα προσόντων και αξίας. Τόπο στους άξιους λοιπόν, για να μπορούμε να ελπίζουμε.