Μέχρι και σήμερα το πρωί κύκλοι του Φώτη Κουβέλη επέμεναν ότι η εκμίσθωση των γαλλικών φρεγατών αποτελεί σχέδιο προς υλοποίηση. Λίγο αργότερα, ο υπουργός Εθνικής Αμυνας ανακοίνωσε ότι δεν υπάρχει ούτε καν σχέδιο. Μόνο μία αόριστη συζήτηση για την κατασκευή φρεγατών στην Ελλάδα με επιστροφές από ελληνικά ομόλογα. Ο Φώτης Κουβέλης ήταν εκεί. Και το λούστηκε.
Προχθές το βράδυ, κυβερνητική πηγή που θέλει να θεωρείται και σοβαρή, έλεγε ότι υπάρχει ακόμα μία εκδοχή: να μην κατάλαβε καλά ο Μακρόν. «Ο Μακρόν είπε στον Αλέξη ότι θα μας διαθέσουν τις φρεγάτες, αλλά δεν είχε επιχειρησιακή ενημέρωση και εκείνη τη στιγμή δεν γνώριζε ότι οι φρεγάτες είναι δεσμευμένες». Λες και είναι δωμάτια για τον Αύγουστο οι φρεγάτες.
Τώρα δεν αποκλείεται κάποιος «κύκλος» του Φώτη Κουβέλη να δηλώσει ότι, πράγματι, η ενοικίαση των φρεγατών δεν εντάσσεται στον άμεσο επιχειρησιακό σχεδιασμό, αλλά περιλαμβάνεται σε ένα στρατηγικό (ή ολιστικό;) σχέδιο αναθεώρησης της αμυντικής μας θωράκισης. Μετά από όσα έχει δεχθεί και υποστεί ο Κουβέλης δεν θα έχει πρόβλημα να κάνει άλλη μία κωλοτούμπα και να προσγειωθεί στην αγκαλιά του Πάνου Καμμένου.
Τι ακριβώς συνέβη; Το πιθανότερο είναι ότι στην αρχή το Μαξίμου και μετά ο Κουβέλης πήραν ένα διερευνητικό τηλεφώνημα ανάμεσα στον Τσίπρα και τον Μακρόν και το παρουσίασαν ως συμφωνία που ξαναστήνει τη σκακιέρα. Και γιατί το έκαναν αυτό; Το Μαξίμου από μικροπολιτική πρεμούρα, από την ανάγκη να γράψει κανένα πόντο στο ταμπλό. Και ο Κουβέλης επειδή δεν γίνεται να ασχολείται μόνο με τις αδελφές νοσοκόμες των στρατιωτικών νοσοκομείων.
Εκτός συγκλονιστικού απροόπτου, πίσω από όλα αυτά δεν υπάρχει τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από αυθεντική βλακεία, διοικητική και επιχειρησιακή ανεπάρκεια, άγνοια κινδύνου και αδυναμία εκτίμησης της κατάστασης. Κάποιος μπορεί να μιλήσει για γκάφα. Οχι. Πρόκειται για υστέρηση, για μία κουλτούρα διοίκησης που αγνοεί τα ουσιώδη και επικεντρώνεται πιο εύκολα στα ευτελή.
Και με ανθρώπους που, ας το παραδεχθούμε επιτέλους, υστερούν σε κατάρτιση και ικανότητα. Ανθρωποι που δεν έχουν εργαστεί ποτέ στη ζωή τους ή, τέλος πάντων, κινήθηκαν σε έναν περιορισμένο κύκλο, βγαίνουν από την κομματική θερμοκοιτίδα και καλούνται να διαχειριστούν θέματα που απαιτούν επάρκεια, λεπτότητα, ειδικούς χειρισμούς. Ακόμα και το γέλιο που βγάζουν, δεν λειτουργεί πλέον καταπραϋντικά.