Αυτές τις μέρες των Πρεσπών είδαμε για πρώτη φορά φιλελεύθερους να επικαλούνται τις λαϊκές πλειονότητες, κάτι που μέχρι τώρα είχαμε συνηθίσει να το κάνουν, συνήθως με καταχρηστικό τρόπο, οι αριστεροί. Και να κατακεραυνώνουν τον Αλέξη Τσίπρα ότι υπέγραψε μια συμφωνία στην οποία εναντιωνόταν το μεγαλύτερο κομμάτι του πληθυσμού, κάτι που μάλλον είναι αλήθεια. Δηλαδή αυτό δείχνουν οι δημοσκοπήσεις (περίπου 62% κατά της συμφωνίας), και για την οικονομία της συζήτησης θα το δεχτούμε ως πραγματικότητα. Απλώς είναι λίγο απρόσμενο, από ανθρώπους που συνήθως χαρακτηρίζονται από ορθολογισμό να ακούς ότι μία κυβέρνηση οφείλει να πορεύεται με βάση τις δημοσκοπήσεις.
Ακόμα μεγαλύτερη απορία γεννά η στάση τους αυτή, να θεωρούν αντιδημοκρατική της αψήφηση της λαϊκής πλειονότητας , αν σκεφτεί κανείς πώς συμπεριφέρθηκαν οι ίδιοι δημοσιολόγοι στο δημοψήφισμα του ’15, όταν, όχι μόνο δεν κατηγόρησαν τον Πρωθυπουργό γιατί έγραψε στα παλιά του τα παπούτσια τη λαϊκή ετυμηγορία (κατά ειρωνική σύμπτωση πάλι 62%), αλλά αντιθέτως τον παρακινούσαν με ευγενείς και όχι τρόπους να την αγνοήσει ολοκληρωτικά. Τι συμβαίνει; Αυτό που τώρα είναι αντιδημοκρατικό τότε δεν ήταν; Και μάλιστα όταν μιλάμε για πραγματικό αποτέλεσμα της κάλπης σε ένα ερώτημα διατυπωμένο με δεσμευτικό (και παρανοϊκό, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία) τρόπο και όχι για εξωθεσμικό πόρισμα εταιρείας δημοσκοπήσεων σε δείγμα χιλίων ατόμων;
Νωπά είναι τα γραπτά αρκετών από αυτούς όταν, με αφορμή τις συζητήσεις για τη Συνταγματική Αναθεώρηση, ο ΣΥΡΙΖΑ ξεδίπλωσε τις αμεσοδημοκρατικές εμμονές του. Και τα περισσότερα συμφωνούσαν ότι ο λαός συχνά δεν έχει όλα τα δεδομένα και τις ειδικές γνώσεις για να παίρνει αποφάσεις για κρίσιμα θέματα, αν παραμερίσουμε και την ευκολία με την οποία μπορεί πολλές φορές να παρασυρθεί από δημαγωγούς και λαϊκιστές που χειραγωγούν το θυμικό του. Προκειμένου δε για εθνικά θέματα, είμαι σίγουρος ότι ο καθένας από τους καλούς αυτούς ανθρώπους που σήμερα βρίσκουν αντιδημοκρατική την αγνόηση της πλειονότητας για το Μακεδονικό, έχουν τουλάχιστον μία φορά γράψει σε κείμενά τους τη φράση του Τζόνσον ότι ο πατριωτισμός είναι το τελευταίο καταφύγιο των απατεώνων. Και ξέρουν καλά πόσο μπορεί να αφιονίσει το εθνικό φαντασιακό μας η υπερδοσολογία πατριωτισμού, σαν αυτή που χορηγήθηκε αυτήν εποχή στις πλατείες. Σύμφωνοι, οι περισσότεροι εκεί δεν ήσαν ακροδεξιοί αλλά βγήκαν να εκφράσουν τη λαϊκή βούληση, απλώς δεν θυμάμαι την ίδια κατανόηση για τις πλατείες του Μνημονίου που επίσης είχαν βγει να εκφράσουν τη λαϊκή βούληση, συντριπτική η πλειονότητα και τότε.
Επειδή πολλοί από τους φιλελεύθερους που σήμερα σέβονται τη λαϊκή οργή έχουν στις αναφορές τους και τον Κώστα Σημίτη, απλώς θα θυμίσω ότι ο Χριστόδουλος είχε συγκεντρώσει τρία εκατομμύρια υπογραφές, όλα τα πολιτικά κόμματα πλην του μικρού Συνασπισμού, ακόμα και το κυβερνών, ήταν εναντίον της αφαίρεσης του θρησκεύματος από τις ταυτότητες, αλλά ο Πρωθυπουργός έπραξε με το αίσθημα ευθύνης ενός ηγέτη στην αντιπροσωπευτική Δημοκρατία όπου αποφασίζουν οι πολιτικοί και όχι οι πολίτες. Ηταν αντιδημοκρατική η στάση του Σημίτη; Και ήταν δημοκρατική η στάση του ίδιου ανθρώπου όταν υπάκουσε στις πλατείες της εποχής (και σίγουρα στην συντριπτικά μεγαλύτερη μερίδα του λαού) όταν κατατέθηκε το νομοσχέδιο Γιαννίτση για το Ασφαλιστικό;
Καταλαβαίνω την αποδοκιμασία στον ΣΥΡΙΖΑ – τη συμμερίζομαι. Καταλαβαίνω τη διαφωνία στη συμφωνία των Πρεσπών – δεν τη συμμερίζομαι. Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι η ήττα του ορθού λόγου όταν συνάντησε μπροστά του μια επικίνδυνη κυβέρνηση.