Πριν από λίγους μήνες, η Περιστέρα Μπαζιάνα είχε δηλώσει σε συνέντευξη στην «Εφημερίδα των Συντακτών» ότι κλαίει κάθε 5η Ιουλίου. «Τα τελευταία τρία χρόνια, κάθε 5η Ιουλίου κλαίω από νεύρα, από οργή» είχε πει. Να τη λοιπόν η 5η Ιουλίου, ήρθε, και έτσι όπως τα βλέπω τα πράγματα νομίζω ότι θα μπορούσαμε να την κάνουμε εθνική ημέρα κλάματος. Γιατί όλοι κλαίμε τελικά, όχι μόνο η κυρία Μπαζιάνα. Ολόκληρο το έθνος κλαίει από νεύρα, γιατί η μπόρα μάς πήρε εντέλει όλους και μας σήκωσε.
Κλαίνε όσοι πίστεψαν ότι αυτή η κυβέρνηση θα σκίσει τα μνημόνια, κλαίνε και όσοι δεν το πίστεψαν. Κλαίνε κι εκείνοι που χόρευαν καλαματιανούς στο Σύνταγμα, κλαίνε κι εκείνοι που τους έβλεπαν και απορούσαν πού τη βρίσκουν την όρεξη για χορούς. Κλαίνε οι Φεύγουμε Ευρώπη, κλαίνε και οι Μένουμε. Κλαίνε οι διαδηλωτές που έσκιζαν την σημαία της Ευρωπαϊκής Ένωσης επιδεικτικά, φωνάζοντας συνθήματα για γερμανοτσολιάδες προδότες, κλαίνε και οι άλλοι που σήκωσαν έξω απ’ τη Βουλή πλακάτ με συνθήματα «ναι στο ευρώ, όχι στο ρούβλι» και είχαν τη σημαία της ΕΕ ριγμένη ευλαβικά στους ώμους τους.
Όλοι κλαίμε. Και ο κύριος με το Aperol spritz σε κολονάτο ποτήρι που έγινε η μασκότ του αγώνα των ευρωπαϊστών και ο άλλος, ο αριστεριστής αντιμνημονιούχος που τον έβλεπε κι έλεγε «κοίτα ρε κάτι ντιντήδες που γουστάρουν τα μνημόνια», και ο ένας και ο άλλος κλαίνε από νεύρα κάθε 5η Ιουλίου.
Και καλά, όλοι καταλαβαίνουμε γιατί κλαίνε οι χορευτές του Συντάγματος, οι απογοητευμένοι, οι προδομένοι. Αμ οι άλλοι; Οι άλλοι τελικά κλαίνε πιο πολύ, διότι έβλεπαν τον τοίχο, το αδιέξοδο, την καταστροφή να πλησιάζει, έβλεπαν «…πως ο Εφιάλτης θα φανεί στο τέλος, κι οι Μήδοι επί τέλους θα διαβούνε»*, και δικαιώθηκαν πικρά. Φαντάσου τι κλάμα ρίχνουν αυτοί.
Και μάλλον, όχι μόνο κάθε 5η Ιουλίου. Αν ζεις σ’ αυτή τη χώρα και κλαις μόνο μια μέρα το χρόνο, είσαι από τους τυχερούς, τους προνομιούχους. Να μη παραπονιέσαι καθόλου. Οι περισσότεροι κλαίμε τουλάχιστον μια φορά τη βδομάδα. Έχουμε τόσες αφορμές εξάλλου για να αφήσουμε τα νεύρα μας να τεντώσουν τις χορδές της συγκινησιακής φόρτισης και να γεμίσουν τα μάτια μας δάκρυα. Όλο και κάτι θα μας συμβεί, όλο και κάποιος φάκελος, ΕΦΚΑ, ΔΕΗ, ΕΝΦΙΑ θα μας περιμένει στην πόρτα, όλο και κάποια έξτρα φορολογική υποχρέωση θα μας έρθει στο κεφάλι στα καλά καθούμενα, όλο και κάποια μείωση στη σύνταξη, κάποιο επίδομα που θα κοπεί, κάποια απόλυση, μείωση μισθού λόγω κρίσης κ.τ.λ., κ.τ.λ., θα μας φέρει σε κατάσταση 5ης Ιουλίου. Κατάσταση κλάματος με νεύρα και οργή, αλά Μπαζιάνα.
Γιατί λοιπόν να μην την κάνουμε αυτή την ημέρα, εθνική εορτή; Εορτή που λέει ο λόγος δηλαδή, ημέρα εθνικής εορτής που στράβωσε ας την πούμε καλύτερα. Ή ημέρα εθνικού πένθους και μνήμης. Να πηγαίνουμε στη Βουλή και να καταθέτουμε χαρτομάντιλα με δάκρυα μπροστά στην είσοδο. Και όλοι μαζί ενωμένοι, όσοι τους πιστέψαμε και όσοι δεν τους πιστέψαμε, να κατεβαίνουμε υπό τους ήχους αναφιλητών τη Σταδίου.
Ή μάλλον, όχι να κατεβαίνουμε, να κάνουμε κύκλους γύρω απ’ τον εαυτό μας. Όπως έκανε και η χώρα τα τελευταία τρία χρόνια που η κυρία Μπαζιάνα κλαίει κάθε 5η Ιουλίου. Έναν κύκλο έκανε, για να βρεθεί πάλι στον σημείο που ήταν πριν απ’ όλα αυτά. Έναν κύκλο με κόστος εκατό δισεκατομμύρια.
Υ.Γ.: *Καβάφης, Θερμοπύλες