Hταν μια αξημέρωτη νύχτα για τον Μεγάλο Αρχηγό. Σηκώθηκε στις μύτες από το κρεβάτι του, κοίταξε με τρυφερότητα τη σύντροφό του που κοιμόταν γαλήνια. «Γλυκιά μου Μπέτυ», σκέφτηκε. Βημάτιζε νευρικά από το ένα άκρο του σαλονιού μέχρι το άλλο. Η κατάσταση είχε ξεφύγει κι εκείνος έπρεπε να συνεφέρει τα πράγματα.
Ξαφνικά μια σκέψη άστραψε: «Σώρρας!». Τι είχε πράξει ο Αρτέμης; Είχε αναλάβει να πληρώσει τα χρέη του λαού, μη έχοντας χρήματα. Τους είπε δηλαδή «αέρα». Τους είπε «τίποτα». Κόσμος και κόσμος είχε σπεύσει στο πλευρό του. Πόση σημασία, ρε παιδί μου, έχει ο καλός ο λόγος! Αυτό θα έπραττε. Το τίποτα με τον καλό τον λόγο.
Εψαξε μια κατάλληλη λέξη… Μια λέξη γαμώτο! Χαμογέλασε ανακουφισμένος. «Πολιτική ευθύνη! Αναλαμβάνω την πολιτική ευθύνη!». Ανακουφισμένος επικοινώνησε με τη γραμματέα του. «Πάρτους όλους. Με το που θα ξημερώσει έχουμε Υπουργικό Συμβούλιο».
«Τι εννοείτε σύντροφε Αλέξη, με το που θα ξημερώσει;».
«Εννοώ, πρωί πρωί να τελειώνουμε».
«Πάλι δηλαδή θα με φέρετε σε αψιμαχία με την Αχτσιόγλου. Τέλος πάντων».
«Τι θέμα υπάρχει με την Αχτσιόγλου;».
«Πάντα θέλει χρόνο να προλάβει το κομμωτήριο και τα σχετικά. Νέο κορίτσι είναι. Ας μη σας σκοτίζω μ΄αυτά, εσάς. Θα κάνω όπως είπατε. Αλλά, χωρίς να γίνομαι περίεργη, τι έχετε σκοπό να τους πείτε;»
«Θα πω ότι αναλαμβάνω την πολιτική ευθύνη αυτού που έγινε».
«Τι εννοείτε;»
«Αυτό που ακούς!».
«Συγγνώμη δεν κατάλαβα. Μα έτσι κι αλλιώς δεν έχετε την πολιτική ευθύνη ως Πρωθυπουργός; Και την προηγούμενη της πυρκαγιάς είχατε την πολιτική ευθύνη, τι αλλάζει την επομένη; Δεν καταλαβαίνω».
«Εντάξει! Αν σκεφτόσουν όπως εγώ, θα ήσουν εσύ Πρωθυπουργός. Αλλά σκέφτεσαι όπως εσύ».
Εκλεισε το τηλέφωνο μπαϊλντισμένος. «Αχ τόσοι άχρηστοι! Αν δεν υπήρχα εγώ, τι θα έκαναν όλοι αυτοί….».
Εκείνη τη στιγμή κάτι περίεργο ακούστηκε από το υπνοδωμάτιο. Κάπως σαν λυγμός του εφάνη. Έσπευσε, ανασήκωσε το σεντόνι. «Μπέτυ κλαις;».
«Τι κάνω λέει;» είπε έξαλλη.
«Νόμιζα ότι κλαις, με συγχωρείς που σε ξύπνησα».
«Στο είπα Αλέξη, ότι η σχέση μας περνάει κρίοη. Με ξεπέταξες δυο μέρες στο Λονδίνο… Τίποτα δεν θυμάσαι πια από μένα! Τώρα ούτε καν θυμάσαι την επέτειο του κλάματός μου. Πέρασε Αλέξη! Κάθε 5 του Ιούλη κλαίω. Πέρασε. Πώς τόλμησες να νομίσεις ότι κλαίω σήμερα;».
Πιο μόνος από μόνος έφυγε από το δωμάτιο. Το κινητό χτύπησε. Η γραμματέας του: «Σας τα έλεγα! Η Αχτσιόγλου έχει κόλλημα. Πέραν του ότι θέλει χρόνο για κομμωτήριο και μακιγιάζ, πρέπει να ψάξει και για μαύρα ρούχα για την περίσταση. Να έχει χρόνο να ντυθεί θέμα “θλιμμένη”. Και ο κ. Κοτζιάς θέλει να βρει ανάλογο καπέλο γιατί αυτό που είχε για τις εμφανίσεις του στο Μακεδονικό δεν κολλάει τώρα, λέει. Τότε ήταν καουμπόης, τώρα ψάχνει κάτι σε πυροσβεστικό. Και ο Κατρούγκαλος…».
«Με ποιους έχω μπλέξει! Τι να πω; Αν δεν ήμουν εγώ….Κανόνισε τέλος πάντως Υπουργικό Συμβούλιο και μου λες…».
Η αίθουσα γέμισε λαμπρές προσωπικότητες υπουργών. Ξεχείλισε τόσο το τραπέζι που έφεραν και καρέκλες. Γι’ αυτό όλα δουλεύουν ρολόι στον τόπο! Τις ακούμπησαν τοίχο τοίχο. Εξαλλος έγινε ο Κουίκ να είναι τοίχο. Αλλά τον αγριοκοίταξε ο Αρχηγός και τελείωσε το θέμα εκεί.
Η κάμερα έκανε ζουμ στα πρόσωπα. Ατσαλάκωτη η μπούκλα της Αχτσιόγου και ένα εξαιρετικό μαύρο σύνολο, σεμνό, του πόνου αλλά και με ένα τατς σέξι. Ολα τα είχε προλάβει!
Ο Μεγάλος Αρχηγός ήπιε μια γουλιά νερό. «Ξέρεις τι θα μας πει;» σκούνταγε ο Πολάκης τον διπλανό του ψιθυριστά. «Εγώ ούτε κατάλαβα γιατί μας φώναξε στα καλά του καθουμένου» είπε ο δίπλα…. «Ησυχία!», ακούστηκε από το βάθος. Ξεκινάμε, δόθηκε σύνθημα.
Ολοι, με κομμένη ανάσα περίμεναν τα λόγια του Πρωθυπουργού.
«Αναλαμβάνω την πολιτική ευθύνη» είπε εκείνος με στέρεα φωνή. «Μεγάλη κουβέντα αυτή!» είπε ο ένας στον άλλον. «Και σας συμβουλεύω να κάνετε το ίδιο και σεις» συνέχισε και τους κοίταξε με νόημα.
Στο σημείο αυτό κοντοστάθηκαν όλοι με αμηχανία. Μήπως έπρεπε να κάνουν κάτι; Για παράδειγμα, να μετρήσει ίσως ο Κοτζιάς (όπως για τα γενέθλια του Αμερικάνου) «Ενα, δυο, τρία» και όλοι μαζί συντονισμένα σαν Χορωδία Τυπάλδου να ανακράξουν «Αναλαμβάνουμε την πολιτική ευθύνη»;
Τι έπρεπε, Θεέ της Αριστεράς, να κάνουν; Κοιτάξαν προς τον Δραγασάκη. Εκείνος έκανε κάτι με το στόμα του. Σαν να ήταν να μιλήσει και σαν να μην… Κρεμάστηκαν από τα χείλη του. Τώρα θα πει κι αυτός «Αναλαμβάνω κι εγώ την πολιτική ευθύνη» και ένας ένας με τη σειρά του θα το έλεγε. Ετσι φαντάστηκαν αστραπιαία. Αλλά ο άτιμος ο Δραγασάκης, τους πήρε στον λαιμό του. Εβγαζε έξω τη σιαγόνα του… Να, τώρα θα το πει, σκεφτόντουσαν όλοι, την ανασήκωνε, τώρα τώρα θα το πει, αλλά μετά ξαναέβαζε το σαγόνι στη θέση του… Πώς να σας τον περιγράψω; Ξεπόνεσα τον μακαρίτη τον παππού μου όταν δεν εφάρμοζε καλά η μασέλα του.
Και πέρασαν έτσι κομβικά λεπτά της ώρας. Κι όχι μόνο, σε τούτη τη συμφορά, δεν εισπράξαμε «Συγγνώμη» αλλά ετούτοι βαρέθηκαν και την προτροπή του Μεγάλου Αρχηγού να αναλάβουν κι εκείνοι την πολιτική ευθύνη. Ατιμε Δραγασάκη! Η Ιστορία γράφεται και από τυχαία γεγονότα.
ΥΓ. Η ιστορία είναι της φαντασίας. Αδικος βέβαια ο κόπος. Η αλήθεια ξεπερνάει κάθε φαντασία.