Σήμερα η Εκκλησία μας τιμά τη μνήμη του Αγίου Παϊσίου του Αγιορείτη που, όπως γνωρίζουν οι συνεπείς μαθητές της διδαχής του, έχει κηρύξει τη λύτρωση του εθνικού μας πεπρωμένου δια της αρωγής του «ξανθού γένους», δηλαδή των Ρώσων.
Ωστόσο χθες, μία ημέρα πριν από την γιορτή του Αγίου, πληροφορηθήκαμε ότι η Ελλάς απελαύνει ρώσους διπλωμάτες, ενώ και η πρωτεύουσα του ξανθού γένους λαμβάνει αντίστοιχα μέτρα εις βάρος της ελληνικής διπλωματικής αντιπροσωπείας. Ασφαλώς πρόκειται περί σύμπτωσης αν και σήμερα δεν αποκλείεται να διαβάσουμε ή να ακούσουμε ότι επρόκειτο για δάκτυλο του Αντίχριστου ή, τέλος πάντων, τουλάχιστον του Σόρος.
Το δυσάρεστο γεγονός δημοσιοποιήθηκε την ημέρα που άρχισε η σύνοδος κορυφής του ΝΑΤΟ. Και αυτό, φυσικά, μόνο σύμπτωση δεν είναι. Η Αθήνα διάλεξε την ημέρα προκειμένου η αποκάλυψη να επενδυθεί με την κατάλληλη σημειολογία. Ήταν σαν να ξεκαθάριζε προς τους συμμάχους της την ειλικρίνεια των θέσεων και των προθέσεών της, ειδικά και μετά τη συμφωνία με τα Σκόπια. Ο ιστορικός του μέλλοντος θα παρατηρήσει σκωπτικά ότι μία κυβέρνηση της Αριστεράς απέλασε ρώσους διπλωμάτες και εργάστηκε με αφοσίωση για τη διεύρυνση του ΝΑΤΟ.
Όμως τα πράγματα είναι πολύ πιο σοβαρά. Έτσι, άλλωστε, εξηγείται καλύτερα και η σύγκρουση της κυβέρνησης με τον Ιβάν Σαββίδη, τον πρώην καλό φίλο της, στον οποίο χρεώθηκε πριν από λίγες μέρες ολόκληρο σχέδιο αποσταθεροποίησης. Αν πριν από δέκα μέρες γνωρίζαμε για τις κινήσεις των ρώσων διπλωματών, δεν θα απορούσαμε για την επιλογή της μετωπικής σύγκρουσης με τον Ιβάν Σαββίδη. Βέβαια δεν γνωρίζουμε ακόμα αν η απόφαση της Αθήνας να τραβήξει μία γραμμή στις σχέσεις της με τη Μόσχα είναι μόνο προϊόν πίεσης των συμμάχων, εταίρων και δανειστών της. Ξέρουμε πάντως ότι πρόκειται για ένα νέο τοπίο στις ελληνορωσικές σχέσεις.
Επίσης λίγο ως πολύ όλοι είχαν αντιληφθεί ότι ο ρωσικός παράγοντας είχε αναλάβει πρωτοβουλίες προκειμένου να ματαιωθεί η προσέγγιση Αθηνών-Σκοπίων, κάτι απολύτως λογικό στον χάρτη των συμφερόντων. Και η αλήθεια είναι ότι κάποιος προσεκτικός παρατηρητής θα μπορούσε να δει ότι η ρωσική προσπάθεια για την άσκηση επιρροής, επί του συγκεκριμένου θέματος, διατηρεί ισχυρά ερείσματα.
Για παράδειγμα, η Ρωσία έχει ειδικό βάρος στο Αγιον Ορος. Επίσης διάφοροι πολιτιστικοί/πατριωτικοί σύλλογοι, κυρίως στη Βόρεια Ελλάδα, εκφράζουν ανοιχτά την προτίμησή τους προς τη Μόσχα και σήκωσαν τα λάβαρα των Μακεδονομάχων. Μία πολιτική κίνηση, αυτή του Κυριάκου Βελόπουλου, συμπεριφέρεται, περίπου, ως «ρωσικό» κόμμα, ενώ τα περί άξονα της Ορθοδοξίας διατυπώνονται από αρκετούς περίπου ως αφήγημα εθνικής προοπτικής. Ο Παναγιώτης Λαφαζάνης φρίττει τώρα. Μην πάτε μακριά, θυμηθείτε τη ρητορική των Τσίπρα – Καμμένου λίγο πριν, αλλά και αφού ανέλαβαν τη διακυβέρνηση της χώρας.
Η συνέχεια αναμένεται ενδιαφέρουσα καθώς στο τραπέζι του διπλωματικού μπιλιάρδου μπορεί να δούμε ενεργειακές καραμπόλες ή αντίκτυπο στα ελληνοτουρικά. Χρειάζεται προσοχή και ας ελπίσουμε ότι θα βάλει και ο Παϊσιος το χέρι του.