«Το παν είναι να το ξέρει το οικογενειακό περιβάλλον» σχολίαζαν το πρωί στην τηλεόραση, αναφερόμενοι στο bullying που λέγεται πως δεχόταν το αγόρι που αυτοκτόνησε. Ξεχνούσαν κάτι πολύ σημαντικό: πως και το οικογενειακό περιβάλλον ασκεί bullying, για να γίνει ενίοτε το ίδιο σκληρό ή ακόμα πιο σκληρό από τους ξένους. Ξεχνούσαν πως και η οικογένεια μπορεί να γίνει δολοφόνος και να σκοτώσει, έστω να σπρώξει στον γκρεμό, τα παιδιά της. Κυρίως όταν τα παιδιά αυτά δεν της βγήκαν όπως τα περίμενε.
Εννοείται πως δεν αναφέρομαι στην οικογένεια του δύστυχου παιδιού από την Αργυρούπολη που (ως φαίνεται, γιατί η υπόθεση ακόμα διερευνάται) προστίθεται στον μαύρο κατάλογο των θυμάτων του εκφοβισμού. Ούτε στο bullying που πηγάζει από τις ρατσιστικές νοοτροπίες αναφέρομαι, αν και ζω σε μια χώρα που το «Αλβανός» χρησιμοποιείται ως βρισιά. Ανάμεσα στις διαφορετικές αιτίες που την προκαλούν, εστιάζω στην παρενόχληση που έχει να κάνει με τη σεξουαλική ταυτότητα κάθε ανθρώπου, κυρίως των νέων, γιατί μας απασχολεί ως κοινωνία αρκετά τα τελευταία χρόνια. Γιατί έχουμε μετρήσει και απώλειες.
Στην Ελλάδα ζω κι εγώ, και βλέπω πολύ καλά τι συμβαίνει, ξέρω πώς σκεφτόμαστε. Με αυτά, λοιπόν, που βλέπω, φοβάμαι ότι: πολλοί από τους γονείς που τώρα υποστηρίζουμε ότι πρέπει να γνωρίζουν ποιο είναι στην πραγματικότητα το παιδί τους και πόσο σκληρά πληρώνει αυτό που είναι -για να καταλάβουν, για να προφτάσουν, για να το σώσουν όταν θα έχει φτάσει ένα βήμα από το απονενοημένο διάβημα- είναι οι ίδιοι άνθρωποι που λοιδορούν ή αποστρέφουν με αηδία το βλέμμα από τα παιδιά των άλλων όταν, κατά τη γνώμη τους, δεν είναι καθώς πρέπει. Ποια κατανόηση μπορούν όλοι αυτοί να νιώσουν για το πρόβλημα του παιδιού τους, όταν το bullying αφορά τη σεξουαλική του ταυτότητα; Ποια βοήθεια μπορούν να του δώσουν όταν και οι ίδιοι στην πραγματικότητα δεν σέβονται αυτό που είναι ο γιος ή η κόρη τους;
Οικογένειες (και τέτοιες οικογένειες) συνθέτουν αυτή την τόσο σκληρή κοινωνία που μας σοκάρει και μας τρομάζει κάθε φορά που συμβαίνει μια τραγωδία. Παππούδες και γιαγιάδες, πατέρες και μητέρες, θείοι και θείες, άντρες και γυναίκες που σε πρόσφατα γκάλοπ διαφώνησαν σε ποσοστό 77% με την υιοθεσία παιδιών από ομοφυλόφιλους, απαγορεύοντας πιθανώς με αυτό τον τρόπο και στα δικά τους παιδιά να λειτουργήσουν ως γονείς αν το επιθυμούν ή αν χρειαστεί. Που διαφώνησαν με τους γάμους ομοφυλόφιλων σε ποσοστό 59,5%. Που δέχτηκαν το σύμφωνο συμβίωσης σε ποσοστό 59% (το 37,7% που είπε και εδώ «όχι» δεν είναι λίγο) γιατί κάτι έπρεπε να δεχτούν για να κάνουν τους πολιτισμένους. Προσθέτοντας και εδώ διάφορα «ναι μεν, αλλά»… Που διασκεδάζουν με ανέκδοτα για εκείνους που «την κουνούν την αχλαδιά». Που στις gay parade στέκονται μόνο στην εικόνα που παρουσιάζουν ορισμένοι από τους συμμετέχοντες, σχολιάζοντας ότι με αυτό τον τρόπο «βλάπτουν και τους άλλους, τους σοβαρούς».
Ομως, μόνο και μόνο που «τους άλλους» τους αποκαλούν σοβαρούς για να τους ξεχωρίσουν από τις… άλλες, τις ενοχλητικές, τους κάνουν bullying. Υποκρίνονται τους προοδευτικούς και τους ανεκτικούς, ενώ την ίδια στιγμή κατακρίνουν το διαφορετικό. Και τώρα από αυτούς, που τόσο εύκολα (με μια ολιγόλεπτη συνεύρεση) θα γίνουν (αν δεν έχουν ήδη γίνει) γονείς, ζητάμε να ακούσουν και να προφτάσουν τα «διαφορετικά» παιδιά τους πριν να γίνει κάτι ανεπανόρθωτο; Μα, αυτοί είναι που ενορχηστρώνουν το ανεπανόρθωτο!