Ενδεχομένως όλα να ξεκίνησαν από μία απλή παρεξήγηση. Αυτήν που περιγράφει ο Γρηγόρης Ψαριανός.
Πολύ απλό για να είναι αληθινό. Ο Σταύρος ίσως και να μην πίστευε ότι θα πάρει το μαγαζί. Ωστόσο Το Ποτάμι δεν είχε άλλη επιλογή από το να συμμετάσχει σε ένα εγχείρημα που αποδείχθηκε θνησιγενές. Και ασφαλώς έχει μερίδιο στην υπονόμευσή του. Δηλαδή, τι περίμενε ότι θα βρει ο Θεοδωράκης στο Κίνημα Αλλαγής; Hipsters; Πασόκους θα έβρισκε. Και ενώ στην αρχή φαινόταν ότι φτιάχνουν ένα δίπολο με τη Φώφη, παραμερίζοντας τους υπολοίπους, στο τέλος ο ένας πήγαινε και κλωτσούσε την καρέκλα του άλλου. Κατά μία εκδοχή, το Κίνημα Αλλαγής απέτυχε όταν αποφάσισαν να κρατήσουν ξεχωριστές κοινοβουλευτικές ομάδες. Και κάποια στιγμή η Φώφη και ο Σταύρος οφείλουν μία εξήγηση προς τους πολίτες που σηκώθηκαν δύο Κυριακές και πήγαν για να ψηφίσουν.
Τέλος πάντων, σε λίγες ημέρες ο Θεοδωράκης θα ανακοινώσει την αποχώρηση του Ποταμιού από το Κίνημα Αλλαγής. Και λογικά θα είναι μία συντεταγμένη, μαζική αποχώρηση – δεν πρόκειται δηλαδή να μείνει κανένας πίσω. Θα φύγουν και οι έξι βουλευτές, μαζί με τα στελέχη που κάνουν οργανωτική ή προγραμματική δουλειά.
Στη Χαριλάου Τρικούπη, αυτοί που θα μείνουν στη μέσα πλευρά της πόρτας, θα αναστενάξουν με ανακούφιση. Δεν αποκλείεται βέβαια να ακουστεί και ο θόρυβος που κάνει το διπλό φάσκελο, ίσως και καμιά ανάρμοστη κουβέντα. Λογικό. Ηταν μία δύσκολη συγκατοίκηση. Το κενό ανάμεσά τους δεν ήταν μόνο πολιτικό. Ηταν και, κατά κάποιον τρόπο, αισθητικό. Για τους Πασόκους οι Ποταμίσιοι ήταν, περίπου, όπως ο ανεπιθύμητος συγγενής από την Αμερική. Τον βάζεις υποχρεωτικά στο σπίτι, διαπιστώνεις ότι δύσκολα συνεννοείστε και από ένα σημείο και μετά παρακαλάς να φύγει μία ώρα αρχύτερα. Ε, αυτή η ώρα έφθασε. Αλλά και για τους Ποταμίσιους η εμπειρία ήταν, αν μη τι άλλο, ενδιαφέρουσα, πλην όμως οδυνηρή. Καμία επαφή. Διαφορετικοί κόσμοι. Οι περισσότερες συναντήσεις των δύο χώρων ήταν σκηνή από τις Στενές Επαφές Τρίτου Τύπου. Οι μεν με βαρύ γλυκό ελληνικό, οι δε με τσάι.
Το ποτήρι (με δίκταμο) είχε ραγίσει από την πρώτη μέρα. Ηρθε και η διαφωνία για το Μακεδονικό και το έσπασε. Το Ποτάμι θα ανακοινώσει την αποχώρησή του από το Κίνημα Αλλαγής την 1η Ιουλίου, όταν βουλευτές και κεντρικά στελέχη κληθούν να λάβουν την κρίσιμη απόφαση. Το προανήγγειλε και ο Ψαριανός. «Φεύγω από το Κίνημα Αλλαγής, δεν με εκφράζει. Εκτιμώ όμως ότι και Το Ποτάμι θα αποχωρήσει από το Κίνημα Αλλαγής την 1η Ιουλίου».
Και τι θα κάνει;
Το σενάριο συνεργασίας με τον ΣΥΡΙΖΑ δεν υπάρχει, ακούγεται σχεδόν ως αστείο. Ούτε έξω από την Κουμουνδούρου δεν θα περάσουν αν και δεν αποκλείεται, όταν φτάσουμε στις εκλογές, κάποιοι να προσεγγίσουν τον ΣΥΡΙΖΑ, είτε ως υποψήφιοι βουλευτές είτε ως υποψήφιοι δήμαρχοι -χαρακτηριστικά ακούγεται η περίπτωση του Σπύρου Δανέλλη. Αλλά και ο Λυκούδης προς τον ΣΥΡΙΖΑ θα πάει.
Το σενάριο για προσπάθεια ανασυγκρότησης του μεταρρυθμιστικού Κέντρου θα ακουστεί, αλλά δεν έχει επαφή με την πραγματικότητα. Δηλαδή τι θα μπορούσαν να κάνουν; Να ξαναφτιάξουν Το Ποτάμι από την αρχή; Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα. Δεν βρίσκονται πλέον και πρόθυμοι συνομιλητές. Στην «Ωρα Αποφάσεων», των Διαμαντοπούλου, Φλωρίδη, Δατσέρη, δεν υπάρχει κάποιος που να έχει τη διάθεση να συνομιλήσει πάλι με Το Ποτάμι. Αλλά ακόμα και αν βρεθούν συνομιλητές, τα χρονικά περιθώρια ως τις εκλογές είναι απαγορευτικά για οποιαδήποτε συζήτηση.
Τι μένει; Το ενδεχόμενο συνεργασίας με τη Νέα Δημοκρατία. Και εδώ τα πράγματα δεν είναι απλά. Ακόμα και αν υπάρξουν προγραμματικές συγκλίσεις (το μόνο εύκολο…), υπάρχει το μείζον θέμα του Μακεδονικού. Μπορεί να γίνει κουβέντα αν πάει Το Ποτάμι και στηρίξει την κυβέρνηση κατά την κύρωση της συμφωνίας; Ούτε για αστείο. Η μόνη περίπτωση να συζητήσει η Νέα Δημοκρατία είναι αν Το Ποτάμι καταψηφίσει την κύρωση της συμφωνίας -ο Θεοδωράκης επιμένει ότι θα την ψηφίσει. Οσο υπάρχει η εκκρεμότητα του Μακεδονικού, είναι αυτονόητο ότι δεν μπορεί να γίνει συζήτηση.
Και μετά, έχει σημασία ο τρόπος με τον οποίο θα γίνει η συζήτηση. Αυτό θα το αποφασίσει η Νέα Δημοκρατία. Θα πάει σε μία προγραμματική κουβέντα ή θα προτιμήσει να «τσιμπήσει» στελέχη; Ο Ψαριανός, ας πούμε, λέγεται ότι βρίσκεται κοντά. Το ίδιο και ο Αμυράς. Ομως ο Μητσοτάκης δεν θα κέρδιζε και πολλά έτσι και τους έπαιρνε στην κοινοβουλευτική του ομάδα. Θα τους ενσωμάτωνε, θα τους αφομοίωνε, στο τέλος δεν θα ξεχώριζαν δίπλα στους βουλευτές της λαϊκής Δεξιάς. Ο Μητσοτάκης θα κέρδιζε περισσότερα με μία προγραμματική συμφωνία που θα ενίσχυε το φιλελεύθερο προφίλ, μπολιάζοντας με μερικά μεταρρυθμιστικά αντισώματα ένα σχήμα που παίρνει τα χαρακτηριστικά της λαϊκής Δεξιάς.
Πόσο πιθανό είναι να συμβεί κάτι τέτοιο; Δεν κατάφερα να μάθω. Στη Νέα Δημοκρατία εμφανίζονται σχετικά χαλαροί, με στελέχη να δηλώνουν ότι «όσοι συμφωνούν με το μεταρρυθμιστικό μας πρόγραμμα είναι ευπρόσδεκτοι». Στο δε Ποτάμι άπαντες, ακόμα και ο Θεοδωράκης, περιμένουν την 1η Ιουλίου ώστε να σταθμίσουν κλίμα και να πάρουν αποφάσεις. Και το κυριότερο: να μετρηθούν, να δουν πόσοι θα ακολουθήσουν μοναχικούς δρόμους. H λογική δείχνει ότι για τους περισσότερους υπάρχει ένας δρόμος και αυτός οδηγεί στο Μοσχάτο. Ομως το Ποτάμι, ένα κόμμα που ευαγγελίζεται την κοινή λογική, μας έχει αποδείξει ότι συχνά παραλογίζεται.