Στο Μαξίμου επικρατεί αισιοδοξία. Λένε ότι και αυτόν τον Δεκέμβριο, χάρη στους φόρους που επέβαλε η κυβέρνηση, ο Αλέξης Τσίπρας θα μπορεί να εμφανιστεί τα Χριστούγεννα μπροστά στο τζάκι και να μοιράσει το παραδοσιακό μέρισμα ή υπερ-πλεόνασμα που εδικά για εφέτος (ποιος τη χάρη μας) θα βαφτιστεί 13η σύνταξη ώστε να δημιουργηθεί η εντύπωση ότι ισοφαρίζονται έστω για ένα μήνα (αφού για εφάπαξ επίδομα θα πρόκειται) οι επερχόμενες μειώσεις στις συντάξεις.
Και κάπου εδώ τελειώνει η αισιοδοξία και αρχίζει η συνειδητοποίηση της νέας κατάστασης. Η κρίση που προκαλεί η λαϊκιστική-ακροδεξιά κυβέρνηση στην Ιταλία δεν είναι ένα απλό συνάχι για τις αγορές. Η τρίτη μεγαλύτερη οικονομία της Ευρωζώνης δεν μπορεί να μπει σε υγειονομική ζώνη και να απομονωθεί ούτε μπορεί να υπαχθεί σε μνημόνιο καθώς κάθε χρόνο πρέπει να αναχρηματοδοτεί εκατοντάδες δισεκατομμύρια ευρώ χρέους.
Είναι too big too fail και η αναταραχή που απλώνει στις αγορές αναδεικνύει το fail της δικής μας κυβέρνησης να εκμεταλλευτεί τα χρόνια της υψηλής ανάπτυξης και της ρευστότητας χάρη στην ποσοτική χαλάρωση (QE) του Μάριο Ντράγκι. Μας έμειναν μόνο οι φόροι και το «αφηγήμα» όπως αυτό της καθαρής εξόδου που τρίζει σαν καρυδότσουφλο στη θαλασσοταραχή.
Κοινώς όταν έβρεχε λεφτά από τον Ντράγκι (από τις 9 Μαρτίου του 2015 με ρυθμό 60-80 δισ. ευρώ μηνιαίως) εμείς κρατάγαμε ΣΥΡΙΖΑ. Τώρα που αποσύρεται το QE η κυβέρνηση θέλει να βγει στις αγορές γεμίζοντας το δημοσιονομικό μαξιλάρι με τα αποθεματικά των νοσοκομείων αντί για τα φτηνά δανεικά των Ευρωπαίων -ως εγγύηση- μέσω της προληπτικής γραμμής.
Και ταυτοχρόνως ήρθε η κρίση της Ιταλίας για να σφραγίσει το γεγονός ότι χάσαμε τέσσερα ενάρετα από οικονομικής άποψης χρόνια για την υπόλοιπη Ευρώπη χάρη και στις χαμηλές τιμές του πετρελαίου.
Και μπορεί η αύξηση των επιτοκίων των ομολόγων της περιφέρειας την Ευρωζώνη να σχετίζεται με τις εξελίξεις στην Ιταλία ωστόσο στην περίπτωση της Ελλάδας κάθεται πάνω σε μια σκληρή και ακλόνητη βάση που λέγεται country risk (κίνδυνος χώρας) ή αλλιώς αβεβαιότητα που σχετίζεται με το γεγονός ότι η κυβέρνηση έχει πολύ χαμηλό βαθμό αξιοπιστίας ως προς την υλοποίηση μεταρρυθμίσεων στον έξω κόσμο που παρακολουθεί και την τελευταία λεπτομέρεια.
Αυτός ο χαμηλός βαθμός αξιοπιστίας της παρούσας κυβέρνησης που μας οδηγεί σε ένα σκληρό πλαίσιο επιτήρησης από τους Ευρωπαίους μετά τις 20 Αυγούστου (όπως και αν ονομαστεί) συνδυάζεται και με ακλόνητες φιλοδοξίες (aspirations, θα το έλεγε ο Ευκλείδης) για επικοινωνιακούς θριάμβους με όπλα τον λαϊκισμό και τη δημαγωγία.
Την ώρα που είναι εμφανές ότι η χώρα δεν θα μπορεί να δανειστεί από τις αγορές το επόμενο διάστημα η κυβέρνηση επιμένει να μην ζητάει τη ζώνη ασφαλείας της προληπτικής πιστωτικής γραμμής για να μην δικαιωθούν ο Σαμαράς, ο Βενιζέλος και ο Στουρνάρας! Κάπως έτσι θα πάμε σε μια ψευδεπίγραφη καθαρή έξοδο με μαξιλάρι που θα γεμίσει με τα λεφτά των νοσοκομείων και των άλλων φορέων του Δημοσίου από όπου λείπουν γάζες, βασικά υλικά ακόμη και χαρτί τουαλέτας.