«Εγώ κοιτούσα τη Γιαδικιάρογλου, που κοιτούσε την Πετροπούλου, που κοιτούσε την Πετροβασίλη»… Αν στο «Ξύλο βγήκε απ΄ τον Παράδεισο (απ’ όπου και η διάσημη ατάκα) είναι μαθήτριες, δηλαδή παιδιά, εκείνες που δεν ξέρουν, δεν είδαν, δεν συμμετείχαν, δεν είχαν ευθύνες κλπ, εν προκειμένω στην υπόθεση Μπουτάρη είναι μεγάλοι άντρες.
Οπως ο δήμαρχος Αργους Δημήτρης Καμπόσος που διαψεύδει πως η ανάρτηση «αυτή είναι η μοίρα των προδοτών» που ανέβηκε στον λογαριασμό του είναι δική του και τη χρεώνει σε συνεργάτη του. Ή ο (παραιτηθείς πλέον) δημοτικός σύμβουλος Καβάλας Χρήστος Πασχαλίδης που αφού επίσης ανέβασε στο προφίλ του το σχόλιο «πήρε αυτό που του άξιζε», λίγο μετά το εξαφάνισε. Φταίει κάποιος άσχετος που τους παρέσυρε, δεν ξέρουν, δεν κατάλαβαν, δεν εννοούσαν αυτό που νομίζαμε πως εννοούσαν, παρεξηγήθηκαν…
Επειδή όμως το ξύλο σε καμία περίπτωση δεν βγήκε απ΄τον Παράδεισο, κυρίως εκτέθηκαν με την πρώτη εν θερμώ αντίδρασή τους. Οπως εκτίθενται και όλοι όσοι βγαίνουν δημοσίως για να καταδικάσουν μεν, αλλά και για να προσθέσουν δίπλα στο «δεν ήταν σωστό, δεν έπρεπε, δεν επιτρέπεται», ένα «αλλά». Το οποίο αφορά τις δηλώσεις και τις συμπεριφορές του Μπουτάρη που (μπορεί και να) οδήγησαν στα δραματικά (γιατί δραματικά ήταν) γεγονότα της περασμένης Κυριακής. Ομως, αυτό το «αλλά» περισσότερο επιβεβαιώνει την κοινωνική-πολιτική σήψη που βιώνουμε, παρά «δικαιολογεί« την επίθεση που δέχτηκε ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης. Η βιαιοπραγία είναι πάντα αδικαιολόγητη, όποιος και αν είναι το θύμα. Τι να λέμε τώρα, τα αυτονόητα;
Ως γνωστόν, η βία δεν εκδηλώνεται μόνο με κλωτσοπατινάδες, εκδηλώνεται και λεκτικά. Ετσι, βίαια και τρομακτικά ακούγονται τα «αλλά» (είναι χιλιάδες) που γέμισαν τις σελίδες κοινωνικής δικτύωσης. Επειδή οι λέξεις που μπορεί να χρησιμοποιήσουμε μιλώντας με τους φίλους μας, χωρίς να πολυσκεφτόμαστε, χωρίς να τις εννοούμε με όλη τη σημασία τους, αποκτούν άλλη βαρύτητα (ακόμα και τραγικότητα) όταν αφιλτράριστες, χωρίς δεύτερη σκέψη γίνονται δημόσιος λόγος. Και επειδή δεν μπορούμε να βγαίνουμε δημοσίως και να δίνουμε αν όχι άλλοθι, τουλάχιστον δικαιολογίες στους τραμπούκους, από όποιο «στρατόπεδο» και αν προέρχονται.
Συμφωνούμε ή διαφωνούμε με τον δήμαρχο Θεσσαλονίκης, τον συμπαθούμε ή τον αντιπαθούμε, τον εκτιμούμε ή όχι για το έργο του, αυτή τη στιγμή με το «αλλά» δίνουμε το ελεύθερο για ακόμα περισσότερη βιαιοπραγία στο μέλλον. Με θύμα τον εκάστοτε Μπουτάρη που μπορεί για τον ένα ή τον άλλο λόγο να έχει μπει στη μύτη μας, που μπορεί να μας θύμωσε για τις δηλώσεις του ή επειδή φοράει σκουλαρίκι. Το «αλλά» καταλύει τη Δημοκρατία και ανοίγει την πόρτα σε αποτρόπαιες συμπεριφορές και ιδεολογίες. Γι’ αυτό, αυτή τη στιγμή, δεν μπορεί να υπάρχει «αλλά».