Δεν είναι εύκολο, ούτε της στιγμής, να αξιολογήσουμε τις επιδόσεις των ελληνικών πανεπιστημίων στην επιστημονική έρευνα. Ωστόσο, όσον αφορά την αστυνομική έρευνα, ενδέχεται να καταγράφουν τις υψηλότερες επιδόσεις παγκοσμίως.
Το Πανεπιστήμιο Μακεδονίας μέτρησε και ομαδοποίησε όλα τα περιστατικά βίας που σημειώθηκαν σε ανώτατα ιδρύματα από το 2011 ως το 2017. Κατέγραψε 358 περιστατικά ανομίας σε 19 ιδρύματα. Πρώτο έρχεται το ΑΠΘ και ακολουθεί το Πανεπιστήμιο Αθηνών. Τρίτο έρχεται το Μετσόβιο Πολυτεχνείο, επίδοση που δεν πρέπει να απογοητεύει τα «παιδιά», αφού είναι και μικρότερο ως μέγεθος. Ακολουθεί το Οικονομικό Πανεπιστήμιο, που είναι λίγο πιο κάτω από το Μετσόβιο, άρα διατηρείται υψηλό το επίπεδο του «ανταγωνισμού» μεταξύ των δύο ιδρυμάτων, αν και σίγουρα υπάρχουν κοινές ομάδες που εργάζονται αόκνως ώστε να διατηρήσουν υψηλούς τους σχετικούς δείκτες. Με σημαντική υστέρηση και περιορισμένες επιδόσεις ακολουθεί το Πανεπιστήμιο Πατρών και το Πάντειο. Τα υπόλοιπα, περιφερειακά ιδρύματα, δεν αξίζουν καν καταγραφή στον σχετικό χάρτη. Είναι ήσυχα.
Τα περισσότερα περιστατικά ανομίας έχουν να κάνουν με βία. Καταγράφονται 95 επιθέσεις εναντίον καθηγητών, 34 εις βάρος φοιτητών και 27 κατά τρίτων. Τα άλλα περιστατικά αφορούν καταλήψεις, εισβολές, ματαίωση εκλογών και διακίνηση ναρκωτικών.
Την τελευταία φορά που ετέθη το θέμα στον υπουργό Παιδείας και μάλιστα μέσω επιστολής καθηγητών, η απάντηση ήταν αναμενόμενη: «Εχουν διαπιστωθεί τέτοια φαινόμενα, αλλά όχι στην έκταση που λέγεται. Αυτά τα θέματα λύνονται από μέσα, αν υπάρχει ρωμαλέο φοιτητικό κίνημα, εκπαιδευτικοί, διοίκηση». Πιθανότατα η επένδυση στη… ρώμη του φοιτητικού κινήματος συνδέεται με προσδοκίες για την ανάληψη ρόλου σεκιούριτι. Πήγε να γίνει και αυτό σε ορισμένες σχολές, αλλά δεν προχώρησε. Αντιθέτως, όπου χρησιμοποιούνται επαγγελματικές υπηρεσίες σεκιούριτι, κυρίως σε περιφερειακά πανεπιστήμια, δεν σπάει τζάμι και δεν ανοίγει μύτη.
Αλλά, μεταξύ μας, ακόμα και αν ανοίξει μύτη ή σπάσουν όλα τα παράθυρα, υπάρχει περίπτωση να πάει κάποιος στη φυλακή; Ξέρετε κανέναν που να έχει υποστεί σημαντικές οικονομικές ή ποινικές κυρώσεις για άσκηση βίας και πρόκληση ζημιών; Εδώ, το παλικάρι που επιτέθηκε στον καθηγητή Συρίγο πήγε στο δικαστήριο με τη μαμά του, ισχυριζόμενο ότι την ώρα του περιστατικού ήταν σπίτι επειδή πονούσε η κοιλίτσα του. («Ο σύντροφος έκανε έναν απαραίτητο ελιγμό ενώπιον της αστικής δικαιοσύνης» θα έλεγε ένας αλληλέγγυος.) Καταδικάστηκε σε 18 μήνες χωρίς αναστολή, πλήρωσε 2.500 και πήγε πάλι σπίτι, στο φαγάκι της μαμάς του – λαπά, καλύτερα, μην πονέσει πάλι η κοιλίτσα. Επίσης, αν και φοιτητής, δεν υπέστη καμία κύρωση από τη σχολή του. Ούτε καν μία επίπληξη. Σε οποιαδήποτε άλλη χώρα του δυτικού κόσμου θα είχε αποβληθεί. Εδώ μπορεί να βγει και ο υπουργός να ζητήσει κατανόηση για τη οργή μίας νιότης σε αδιέξοδο. Αν μη τι άλλο, τιμάμε και τα 50 χρόνια του Μάη…
Πρακτικά η απόφαση για την υπόθεση Συρίγου σημαίνει ότι αν μία παρέα βρίσκει αυτοφωράκια και μαζεύει ρεφενέ τρία χιλιάρικα (υπολογίζω και το κόστος δικηγόρου) μπορεί να δέρνει όποιον γουστάρει. Ακόμα καλύτερα, αν τον δέρνει εντός πανεπιστημίου. Βέβαια τα αυτόφωρα εγκλήματα και εκείνα που στρέφονται κατά της ζωής δεν προστατεύονται από το άσυλο, αλλά, όπως και να έχει, αν σε σβερκώσουν εντός πανεπιστημίου, μπορεί να μαζέψεις και πενήντα αλληλέγγυους έξω από τη ΓΑΔΑ.
Επτά χρόνια, 358 περιστατικά βίας. Τι θα πει τώρα ο υπουργός Παιδείας; Είναι η κρίση; Τα μνημόνια; Μπορεί να φταίει και η υπερθέρμανση του πλανήτη. Σημασία έχει τι κάνει η Πολιτεία για να το αντιμετωπίσει όλο αυτό. Πρακτικά δεν κάνει τίποτα. Οσο οι τραμπούκοι προστατεύονται από το άσυλο και όσο η Δικαιοσύνη τους επιτρέπει να γυρίζουν στο σπίτι τους, τα μεγάλα πανεπιστήμια θα λειτουργούν και ως εστίες ανομίας. Με βία, καταλήψεις, παρασκευαστήρια μολότοφ και καβάτζες πρέζας.