Η εφημερίδα «Παραπολιτικά», που φέρεται να ανήκει στα συμφέροντα του Βαγγέλη Μαρινάκη, δημοσίευσε ρεπορτάζ σύμφωνα με το οποίο συνεργάτες υπουργού απαίτησαν μίζα.
Το Μέγαρο Μαξίμου αντέδρασε με ένα non paper, δηλαδή με επιχειρήματα που αποτυπώθηκαν σε έγγραφο το οποίο διακινήθηκε προς τους δημοσιογράφους. «Πρέπει να είναι βαθιά απελπισμένος ο ναρκέμπορος χρηματοδότης των Παραπολιτικών για να κάνει πρωτοσέλιδο αυτήν την ανοησία περί δήθεν μίζας…»
Λίγες ώρες αργότερα ο κυβερνητικός εκπρόσωπος υποστήριξε ότι κάποιος του τηλεφώνησε από άγνωστο αριθμό, του είπε ότι είναι ο Βαγγέλης Μαρινάκης και τον ρώτησε ποιος συντάσσει τις ανακοινώσεις στο Μαξίμου. Η πλευρά του επιχειρηματία επιβεβαιώνει το γεγονός. (Εδώ αναλυτικά οι εξελίξεις)
Όμως το τηλεφώνημα Μαρινάκη μικρή σημασία έχει μετά από το non paper του Μαξίμου.
Το Μαξίμου, έστω και ανεπισήμως, αποδίδει στον Μαρινάκη την ιδιότητα του εμπόρου ναρκωτικών. Προφανώς αντλεί έρεισμα από την ποινική δίωξη που αντιμετωπίζει ο Μαρινάκης για την υπόθεση του Noor 1. Άλλωστε αντίστοιχες αναφορές έχουν γίνει κατά καιρούς από τον Πάνο Καμμένο και στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Εδώ, όμως, έχουμε κάτι το πρωτοφανές: το Μαξίμου αποδίδει σε κάποιον μία κατηγορία για την οποία ελέγχεται, πλην όμως δεν έχει καταδικαστεί. Αυτό είναι, τουλάχιστον, θεσμικά άστοχο. Αν πάλι το Μαξίμου επιβεβαιώνει ότι ο Μαρινάκης εμπορεύεται ναρκωτικά, τότε οφείλει να μας απαντήσει γιατί δεν προσκόμισε τα σχετικά στοιχεία στη Δικαιοσύνη. Διότι στο τέλος θα τρελαθούμε: έχουμε μία κυβέρνηση που, δια του πρωθυπουργικού γραφείου, θεωρεί έναν επιχειρηματία έμπορο ναρκωτικών, αλλά η ίδια δεν πράττει το παραμικρό. Και να ήταν μόνο αυτό; Ο ίδιος επιχειρηματίας ήταν προνομιακός συνομιλητής του Μαξίμου, ενώ είχε κριθεί επιλέξιμος συμμετοχής στον διαγωνισμό για τις τηλεοπτικές άδειες. Η σχετική φημολογία για εμπλοκή του στην υπόθεση του Noor 1είχε ήδη ξεκινήσει.
Θα είχε πλάκα αν στην ανάκριση καλούσαν και κάποιον από το Μαξίμου για να εξηγήσει τι ακριβώς εννοούν με αυτό το non paper. Ωστόσο το θέμα δεν είναι αστείο. Είναι εξωτικό, θυμίζοντας κάτι από Λατινική Αμερική. Το πρωθυπουργικό γραφείο να είναι απολύτως βέβαιο για την τέλεση εγκλημάτων και να το διαδίδει μέσω ανεπίσημων διαρροών. Ή το πρωθυπουργικό γραφείο να αποδίδεί εγκληματικές κατηγορίες χωρίς ατράνταχτα στοιχεία. Και στις δύο περιπτώσεις υπάρχει σοβαρό πρόβλημα.