Σε κάθε έγκλημα υπάρχουν δύο θύματα. Το ένα είναι το θύμα και το άλλο είναι ο θύτης. Θέλει μεγάλη ψυχραιμία (και μεγαλοψυχία) για να αναζητήσεις ελαφρυντικά για εκείνον που το διαπράττει (ειδικά σε περιπτώσεις εγκλημάτων που χαρακτηρίζονται ειδεχθή), για να προσπαθήσεις να καταλάβεις, σχεδόν πάντα όμως κάτι υπάρχει. Κάτι που αν το ανακαλύψεις θα δώσει εξήγηση στα πράγματα, θα ρίξει φως σε λεπτομέρειες καθοριστικές, θα σε κάνει πιθανώς να δεις με άλλο μάτι τον ένοχο, ακόμα και να τον συμπονέσεις για τον κατήφορό του.
Παρακολουθούμε για άλλη μια φορά μια τραγωδία να εξελίσσεται στη γειτονιά μας, δίπλα μας, στον ακάλυπτο της πολυκατοικίας μας: Μια κοπέλα πέρασε όλη την περίοδο της εγκυμοσύνης της ολομόναχη, χωρίς καμία στήριξη και χωρίς ιατρική βοήθεια, γέννησε και πέταξε το μωρό από το παράθυρο της τουαλέτας, από ύψος τεσσάρων περίπου μέτρων, γιατί «το μόνο που με ενδιέφερε εκείνη τη στιγμή ήταν να μην βρει η μητέρα μου το μωρό στο σπίτι. Επρεπε να κρύψω πως γέννησα, όπως της είχα κρύψει και την εγκυμοσύνη, έπρεπε να εξαφανίσω το μωρό».
Είναι εύκολο να τη στήσουμε στον τοίχο και να αρχίσουμε να τη λιθοβολούμε. Μαζί και τη μάνα της, που αν και ζούσε στο ίδιο σπίτι δεν είχε καταλάβει τίποτα. Και που πιθανώς «ενορχήστρωσε» με την κοσμοθεωρία και τις συμπεριφορές της έναν κόσμο εχθρικό για μία ανύπανδρη μητέρα, ειδικά αν αυτή ήταν η κόρη της; Ας μην κάνω κι εγώ σενάρια από εκείνα που ευρέως κυκλοφορούν από στόμα σε στόμα κάθε φορά που κάτι συμβαίνει. Εξάλλου, είναι ελάχιστα αυτά που μέχρι στιγμής γνωρίζουμε ώστε να μπορούμε να αποφανθούμε: Βρισκόμαστε μπροστά σε ένα θύμα της οικογένειάς του και κατά προέκταση της κοινωνίας; Ή μπροστά σε μια άρρωστη ή και διεστραμμένη γυναίκα, που από όποια οικογένεια και αν προερχόταν, σε όποια κοινωνία και αν ζούσε θα έκανε το ίδιο έγκλημα; Θα αποφανθούν οι ειδικοί.
Μόνο μια σκέψη επιθυμώ να καταθέσω, η οποία μπορεί να ακουστεί απλοϊκή ή και άσχετη, αλλά είναι η πρώτη που μου ήρθε στο μυαλό με το που άκουσα για το έγκλημα: Τη στιγμή που πετάμε μωρά στους ακάλυπτους (δεν είναι αυτό, το μόνο κρούσμα εγκατάλειψης-δολοφονίας νεογέννητου που έχει καταγραφεί τελευταίως) εξακολουθούμε να μην μπορούμε να αποφασίσουμε, στην Ελλάδα, ποιοι είναι άξιοι να μεγαλώσουν τα παρατημένα παιδιά. Για εμένα η απάντηση είναι πολύ απλή: Εκείνοι που τα αγαπούν, που τα θέλουν και που είναι αποφασισμένοι να αφιερώσουν πολλά χρόνια από τη ζωή τους για το μεγάλωμά τους.
Πρέπει, αυτοί οι «ιδανικοί γονείς» να πιάσουν γρήγορα στα χέρια τους το μωρό που τώρα η νομοθεσία και η νοοτροπία της κοινωνίας τούς στερεί. Είναι ντροπή που το θέμα της υιοθεσίας παραμένει μια ψυχοφθόρος διαδικασία. Που οι προσπάθειες της κυβέρνησης να την εκσυγχρονίσει συναντούν διαρκώς αντιδράσεις. Που η μονογονεϊκή οικογένεια στον δικό μας κόσμο είναι συνήθως αποτέλεσμα διαζυγίου (δηλαδή ατυχίας) και όχι της επιθυμίας μιας γυναίκας ή (ακόμα δυσκολότερα) ενός άντρα να μεγαλώσει ένα παιδί. (Αντρας μόνος, να υιοθετήσει στην Ελλάδα; Ανήκουστο!). Που επειδή δεν τολμάμε να επιτρέψουμε την υιοθεσία και στα ομόφυλα ζευγάρια, αντιπροτείνουμε την αναδοχή. Που δέκα βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ διαφώνησαν και με την αναδοχή!
Εξάλλου, «γονιός είναι αυτός που μεγαλώνει, και όχι αυτός που γεννάει το παιδί». Το επιβεβαιώνει καθημερινά η ζωή. Ακόμα και με τραγωδίες, όπως αυτή που παρακολουθούμε τώρα!