Συχνά διατυπώνεται η άποψη πως η ελληνική Αριστερά αν και ηττήθηκε στρατιωτικά στον Εμφύλιο κατάφερε να κυριαρχήσει ιδεολογικά για σχεδόν 70 χρόνια. Οι εκτελέσεις, οι εξορίες, οι διώξεις κάθε είδους από την πλευρά των νικητών, πυροδότησαν το άσβεστο μίσος των ηττημένων και το διχαστικό κλίμα στην Ελλάδα που είναι μόνιμο και σταθερό.
Αν και ζούμε σε καιρό ειρήνης, αν και έχουν περάσει έξι και πλέον δεκαετίες, αν και έχει μεσολαβήσει η δικτατορία της χούντας των συνταγματαρχών, και η κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού, ο Εμφύλιος λες και δεν τελείωσε ποτέ, λες και επαληθεύονται οι στίχοι του ποιητή που λένε πως «κανένας πόλεμος δεν τελείωσε ποτέ».
Τι συντήρησε την ισχύ των ιδεών της Αριστεράς, τι κάνει ακόμη πολλούς Ελληνες να πιστεύουν πως ο αριστερός πολίτης είναι ο έντιμος πολίτης, ο γεμάτος ανθρωπιά και συναίσθημα για τους συνανθρώπους του, αυτός που ενδιαφέρεται – μόνον αυτός- για τη φτωχολογιά, για τους καταπιεσμένους λαούς, για την ειρήνη και την προκοπή «όλου του κόσμου»;
Ο άγριος μετεμφυλιακός δεξιός λόγος που σήμερα ανήκει στην Ακροδεξιά είναι μία αιτία, το ίδιο και οι μνήμες από τα ξερονήσια της «αναμόρφωσης συνειδήσεων» που αναπαράγονται με ντοκιμαντέρ, κείμενα, επισκέψεις στα κολαστήρια κλπ..
Αν μελετήσει επίσης κανείς την ελληνική τέχνη, από το 1950 και μετά, θα διαπιστώσει πως τα περισσότερα έργα- κάθε είδους, όχι μόνον αυτά που θέλουν να μοιάσουν τον σοσιαλιστικό ρεαλισμό- τοποθετούνται συναισθηματικά και ιδεολογικά υπέρ των ηττημένων του Εμφυλίου, σαν οι ηττημένοι να νίκησαν τους νικητές σε αυτό το πεδίο, να πήραν εκδίκηση.
Θυμηθείτε τα τραγούδια της δεκαετίας του 1960 και της μεταπολίτευσης. Τα θεατρικά έργα, τις ποιητικές συλλογές, ένα μεγάλο μέρος της χαρακτικής και της ζωγραφικής, αλλά και σχεδόν στο σύνολό του τον νέο ελληνικό κινηματογράφο.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι ταινίες του παγκόσμιας ακτινοβολίας σκηνοθέτη Θόδωρου Αγγελόπουλου που στήριξε το έργο του στο πένθος της Αριστεράς για την ήττα και την χαμένη επανάσταση. Αυτό ήταν το κυρίαρχο συναίσθημα, και σε κάποιους υπάρχει ακόμα.
Ισως οι ιδεολογικές βεβαιότητες της Αριστεράς να συντηρήθηκαν επειδή μέχρι το 2015 δεν κυβέρνησε ποτέ. Ρανίσματα αριστερού κυβερνητικού λόγου εξέφρασε το ΠΑΣΟΚ ακόμη και λίγο πριν τη σχεδόν μοιραία για το κόμμα δεκαετία των μνημονίων (κάποιοι πιστεύουν ότι αυτό ήταν το μυστικό της επιτυχίας του) αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ πέτυχε την υπέρβαση (την Αριστερά στην εξουσία) σε μια στιγμή κόπωσης και απελπισίας του κόσμου από το σοκ της λιτότητας.
Και σε μια στιγμή -τι ειρωνεία- που με βάση όλους τους δείκτες βρισκόμασταν λίγο πριν την έξοδο και την ανάκαμψη την οποία έζησαν τελικά οι υπόλοιπες χώρες της Ευρωζώνης.
Το 2015, η κλασικού τύπου πολιτικάντικη ρητορεία της μεταπολίτευσης, σε ένα τέλειο rebranding (επανασυσκευασία), έπεισε τον κόσμο ότι το φως που είχε όντως φανεί στην άκρη του τούνελ ήταν το τρένο που ερχόταν να τον πατήσει. Νίκησε κατά κράτος τη λογική. Βεβαίως, μετά την αρχική φούρια ο ΣΥΡΙΖΑ υπαναχώρησε, συνειδητοποίησε ότι άλλο είναι να λες λόγια εκ του ασφαλούς, όντας στην αντιπολίτευση, και άλλο να κυβερνάς τη χώρα.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης φαίνεται πως –κατά πάσα πιθανότητα- θα είναι ο επόμενος Πρωθυπουργός. Αναρωτιέμαι αν έχει ζυγίσει στη σκέψη του το πόσο μεγάλο εμπόδιο θα είναι στην προσπάθειά του να εξευρωπαΐσει τη χώρα, τα ιδεολογικά και συναισθηματικά στερεότυπα της Αριστεράς, που τα εκφράζουν όχι μόνον οι «αντίπαλοι», αλλά και ένα μέρος των «δικών» του ψηφοφόρων. Γιατί τα «ζωτικά ψέματα» των ανθρώπων δεν αλλάζουν εύκολα. Αρπάζονται από αυτά όπως ο θαλασσοδαρμένος από το σωσίβιο.
Όσοι περιμένουν ότι ο Τσίπρας της αντιπολίτευσης θα τον βοηθήσει πλανώνται πλάνην οικτρά. Δεν υπάρχει κανένα δείγμα γραφής από την πλευρά του σημερινού Πρωθυπουργού ότι είναι πρόθυμος να ανατρέψει τα κενά περιεχομένου στερεότυπα του αριστερού ρομαντισμού. Πολύ απλά: δεν τον συμφέρει. Παρότι μετά την πικρή εμπειρία της εξουσίας θα γνωρίζει καλά τι σημαίνουν τα κούφια λόγια.
Κάπως έτσι ο κ. Μητσοτάκης δεν έχει άλλη επιλογή από το να πείσει ο ίδιος τους πολίτες. Στην πράξη, όχι στα λόγια. Αυτή είναι η μοναδική πιθανότητα η όγδοη δεκαετία μετά τον Εμφύλιο να σημάνει το γύρισμα της σελίδας.