Με αφορμή το αστείο νομοσχέδιο περί ζώων συντροφιάς που αποσύρθηκε και θα επιστρέψει, ώρα είναι να γκρινιάξω για κάτι που με ενοχλεί πολύ. Και δεν είναι άλλο από τα λεγόμενα «petitions» (αιτήσεις, υπομνήματα, όπως αλλιώς θέλετε και σας ταιριάζει η μετάφραση).
Γέμισαν τα σόσιαλ μύδια προτροπές (αγενείς, πολύ συχνά) να υπογράψουμε «όλοι» σε διαδικτυακό petition (αυτό το περίφημο avaaz) ώστε να αποσυρθεί το νομοσχέδιο. Και υπέγραψε πολύς κόσμος, θαρρώ, και το νομοσχέδιο αποσύρθηκε. Ολα καλά ως εδώ; Οχι.
Οχι, διότι δεν υπάρχει η παραμικρή σχέση αιτίου-αιτιατού μεταξύ υπογραφής ψηφίσματος και ενέργειας. Κανενός βουλευτή/ υπουργού/ επιτροπής/ αρμοδίου το αφτί δεν ίδρωσε επειδή κάποιες (έστω χιλιάδες) ψηφιακές υπογραφές μπήκαν σε ένα ψηφιακό έγγραφο.
Στην περίπτωση του ψηφιακού αιτήματος (αλλά και στο άλλο εντελώς άχρηστο φρούτο που ήταν παλιότερα πιο δημοφιλές, το «ας κάνουμε ένα γκρουπ στο facebook»), η ενέργεια όχι μόνο δεν συμβάλλει στην επίτευξη του στόχου, αλλά τη δυσχεραίνει κιόλας.
Εξηγούμαι: είναι πολύ βολικό να χωθείς μέσα στο πλήθος και να εξαφανιστείς, κάνοντας λίγα κλικ, και να νιώσεις ότι έκανες το καθήκον σου απέναντι στην κοινωνία/ τον «κοινό» σκοπό. Και να έχεις εξουδετερώσει τον μοναδικό, κατά τη γνώμη μου, τρόπο αντίδρασης, που είναι η αυτενέργεια και η προσωπική ευθύνη.
Αντί για λίγα ανώνυμα (ή και επώνυμα) κλικ, κοιτάμε να είμαστε εμείς οι ίδιοι εντάξει, και τραβάμε από το μανίκι όποιον μπορέσουμε να επηρεάσουμε –σε 2-3 βήματα συνάφειας θα βρούμε τον πολιτευτή, το βουλευτη, τον υπουργό, τον αρμόδιο.
Και όταν σε τραβάνε από το μανίκι είναι δύσκολο να αδιαφορήσεις.
Εννοείται πως όσα ανέφερα παραπάνω δεν είναι απόλυτα, σαφώς υπάρχουν άνθρωποι που υπογράφουν ψηφίσματα και αυτενεργούν παράλληλα, απλώς για πολλούς αποτελεί άλλοθι ώστε να μην κάνουν τίποτε και να αισθάνονται «εντάξει» με τον εαυτό τους.
Εν προκειμένω, το νομοσχέδιο παρέσχε μια χρυσή ευκαιρία στην κυβέρνηση να κάνει μια αληθινη τομή, να ανατρέψει τα πάντα και να της μείνει ένα υπαρκτό ηθικό πλεονέκτημα, και τα συγχαρητήρια όλου του κόσμου: να απαγορεύσει το εμπόριο ζώων συντροφιάς. Ολοκληρωτικά και καθολικά. Σας φαίνεται περίεργο, ίσως υπερβολικό; Δεν είναι.
Σήμερα κοιτάμε με αποτροπιασμό το (πρόσφατο, ούτε δυό αιώνες) παρελθόν μας, όταν άνθρωποι εμπορεύονταν άλλους ανθρώπους, και ούτε διανοούμαστε πως θα μπορούσε σήμερα να συμβαίνει κάτι τέτοιο νόμιμα και θεσμοθετημένα. Σε λίγο καιρό (δεν ξέρω ακριβώς πόσο, αλλά σύντομα) έτσι ακριβώς θα θεωρούμε το εμπόριο ζώων. Γιατί να μην κάνουμε την αρχή αύριο, κύριε Τσιρώνη; Και να επικεντρώσουμε αληθινή, ουσιαστική και όχι εισπρακτική φροντίδα στα αδέσποτα.
Ολος ο κόσμος θα σηκωθεί όρθιος και θα χειροκροτήσει την Ελλάδα και τη συγκεκριμένη κυβέρνηση. Και δε μπορώ να φανταστώ ποιός μπορεί να έχει αντίρρηση, πέρα από τους εμπόρους των ζώων συντροφιάς, αλλά πάντα η πρόοδος του πολιτισμού έχει θύματα. Οταν καταργήθηκε η ανθρώπινη δουλεία, φαντάζομαι πως οι δουλέμποροι θα ξεσηκώθηκαν επειδή θα έχαναν τη δουλειά τους και οι οικογένειές τους θα έμεναν στο δρόμο. Δεν στάθηκε όμως ικανό αυτό να σταματήσει την κατάργηση.
Πείτε με αφελή, αλλά μπορεί να γίνει. Και εκτός από αναγνώριση και ευγνωμοσύνη, θα αποφέρει και ψήφους. Δεν ειρωνεύομαι, ούτε κοροιδεύω γράφοντας ότι από μια κυβέρνηση Αριστεράς τέτοιες, ρηξικέλευθες και ριζοσπαστικές κινήσεις θα πρέπει να περιμένουμε. Ας τις δούμε.
* Ο Στάθης Παναγιωτόπουλος είναι δημοσιογράφος, ραδιοφωνικός παραγωγός, παρουσιαστής στο «Ράδιο Αρβύλα»