Ας αρχίσουμε με δύο δηλώσεις που εκπέμπουν από τη μια πολιτικαντισμό και από την άλλη βγάζουν γέλιο.
Η μία είναι του Πρωθυπουργού και επαναλαμβάνει το τετριμμένο: ο πέλεκυς θα πέσει βαρύς, δεν θα υπολογίσουμε το πολιτικό κόστος (εδώ)
Η άλλη είναι της εκπροσώπου της ΝΔ και μεταφέρει το αναμενόμενο: ότι το δικό της κόμμα θα λύσει το πρόβλημα (εδώ).
Oμως, το πολιτικό κόστος το υπολογίζει ήδη ο Πρωθυπουργός με την επιλογή «διακόπτω το Πρωτάθλημα». Η οποία πλήττει τους πάντες, δικαίους και αδίκους, σε μια προσπάθεια να μην τιμωρηθεί ο (σημερινός) βασικός ένοχος, ο Ιβάν Σαββίδης, ο οποίος είναι φίλα προσκείμενος στην κυβέρνηση.
Τη δε «εξαγγελία» της ΝΔ δεν την λαμβάνει κανείς σοβαρά υπόψη του. Για τον απλούστατο λόγο ότι ακραία ποδοσφαιρικά φαινόμενα είχαμε και σε περιόδους δικής της διακυβέρνησης (πολύχρονες) και κανένα αποτέλεσμα δεν παρήχθη.
Επομένως -και στις δύο περιπτώσεις- κρείττον (το) σιγάν. Θα περιμένουμε την πράξη. Ποια μπορεί να είναι; Η αιτία οδηγεί και στη θεραπεία. Ολοι γνωρίζουν ότι για τα επεισόδια ευθύνονται κατά 80% οι ομάδες, οι οποίες καθοδηγούν, ανέχονται ή απλώς δεν ελέγχουν τους οργανωμένους οπαδούς τους, μεταξύ των οποίων ενδημούν και ακραίοι χούλγικαν. Είναι κοινό μυστικό.
Οι ομάδες είναι επιχειρήσεις, επομένως βασικό κίνητρό τους είναι το χρήμα. Ακόμα και σε αυτές που δεν κερδίζουν οι επιχειρηματίες, όλοι γνωρίζουν ότι τις χρησιμοποιούν για άλλες κερδοφόρες δουλειές. Ο μόνος Θεός που προσκυνούν είναι το χρήμα. Η μόνη τιμωρία που τους πονάει έχει σχέση με αυτό.
Επομένως, η τιμωρία τους πρέπει να είναι πρωτίστως οικονομική, να είναι βαριά και, αν το αδίκημα επαναληφθεί, να είναι εξοντωτική.
Ας πάρουμε το τελευταίο παράδειγμα. Η οικονομική τιμωρία του ΠΑΟΚ για τα αίσχη που έγιναν στον αγώνα με τον Ολυμπιακό ήταν το… κολοσσιαίο πρόστιμο των 30 (προσοχή, τριάντα!) χιλιάδων ευρώ. Χέστηκε η φοράδα του Σαββίδη στο Λευκό Πύργο (ή αντιστοίχως θα χεζόταν του Μαρινάκη στο Πασαλιμάνι και του Μελισανίδη στο Αλσος της Φιλαδέλφειας).
Ομως, αν το πρόστιμο ήταν δύο εκατομμύρια ευρώ και κλειστό γήπεδο για πέντε αγωνιστικές (και σε περίπτωση υποτροπής διπλασιασμός και περαιτέρω ποινές, άλλου είδους), ο Σαββίδης ή ο όποιος άλλος θα αναγκαζόταν να πάρει τα μέτρα του. Οχι ολόκληρο μηχανάκι δεν θα περνούσε στις εξέδρες, αλλά ούτε καρφίτσα δεν θα άφηναν οι σεκιουριτάδες. Αρκεί να είχαν τέτοια εντολή. Και δεν την έχουν.
Η γλώσσα «ο παρανομών πληρώνει και στο ποδόσφαιρο πληρώνει ακριβά» είναι η μόνη που καταλαβαίνουν οι πάντες. Γιατί, άραγε, στους ευρωπαϊκούς αγώνες των ελληνικών ομάδων οι διαμαρτυρίες στους διαιτητές είναι ελάχιστες και κόσμιες; Γιατί σπανίως γίνονται επεισόδια; Διότι οι επιχειρηματίες παίρνουν τα μέτρα τους, γνωρίζοντας ότι οι ποινές θα είναι βαριές. Ο ξένος διαιτητής, που θα προπηλακιστεί, θα διακόψει αμέσως τον αγώνα. Δεν θα ανεχθεί εισβολή κουμπουροφόρων και μπράβων στο γήπεδο. Και η τιμωρία θα είναι όντως βαριά. Και τα έσοδα από την ΟΥΕΦΑ θα χαθούν.
Αντίθετα, στις εγχώριες διοργανώσεις οι στρατοί των ομάδων μένουν ανεξέλεγκτοι, διότι οι ιδιοκτήτες είναι σίγουροι ότι θα τη γλιτώσουν με ποινές-χάδια. Ο Βαρδινογιάννης και ο Κόκκαλης χτες τη γλίτωσαν, ο Μαρινάκης, ο Μελισσανίδης και ο Σαββίδης σήμερα τη γλιτώνουν. Αν δεν πονέσουν πολύ οικονομικά, δεν θα αλλάξει τίποτα.
Αν γίνει έστω τώρα μια αρχή –με μέτρα και ποινές συμφωνημένα από όλους (αν δεν θέλουν οι ίδιοι οι επιχειρηματίες του ποδοσφαίρου να προστατεύσουν το προϊόν τους, να προειδοποιηθούν ότι θα το χάσουν), τότε υπάρχει ελπίδα κάτι να αλλάξει. Τα περί «πολιτικού κόστους» είναι αστειότητα. Μεγαλύτερο πολιτικό κόστος θα έχει σήμερα η κυβέρνηση (και η όποια άλλη αύριο) με το γενικό λουκέτο, έστω προσωρινό, παρά αν πάρει δραστικά μέτρα με στόχευση τη βαριά οικονομική τιμωρία των παρανομούντων. Η λύση «τα κλείνουμε όλα επ’ αόριστον», πόσω μάλλον για δύο, τρία ή πέντε χρόνια, όπως εισηγούνται διάφοροι, δεν είναι λύση. Επιχειρήσεις θα κλείσουν, χιλιάδες άνθρωποι, που δεν φταίνε, θα βρεθούν χωρίς δουλειά.
Οσο κι αν φαίνεται παράδοξο, οι ασύδοτοι ποδοσφαιροπαράγοντες είναι οι μόνοι που μπορούν να θεραπεύσουν το καρκίνωμα στο χώρο τους, σύμφωνα με την παμπάλαια συνταγή «ο τρώσας και ιάσεται». Αρκεί να βρεθεί κυβέρνηση να τους βάλει το (οικονομικό) μαχαίρι στο λαιμό. Το παρελθόν και το παρόν δεν δικαιολογούν αισιοδοξία. Αλλά ποτέ δεν είναι αργά.