Είχαν αρχίσει να ακούγονται ψίθυροι δυσαρέσκειας με το που ανακοινώθηκε πως το μιούζικαλ των Αντριου Λόιντ Ουέμπερ και Τιμ Ράις «Jesus Christ Superstar» θα παρουσιαστεί σε κεντρικό θέατρο της Αθήνας. Οι πιστοί, λέει, σκανδαλίζονται από τα βέβηλα έργα.
Οι ψίθυροι έγιναν μήνυση: την κατέθεσε ο Μητροπολίτης Κυθήρων Σεραφείμ λίγες ημέρες πριν από την πρεμιέρα. Ζητούσε την άμεση διακοπή της παράστασης «για παράβαση των άρθρων 198 και 199 Ποινικού Κώδικα, δηλαδή για κακόβουλη βλασφημία και καθύβριση θρησκεύματος, καθόσον (οι συντελεστές) συμμετέχουν από κοινού σε θεατρική παράσταση που περιέχει πράξεις και δηλώσεις οι οποίες αποτελούν βαρύτατη καθύβριση της ορθόδοξης θρησκείας και ακραία βλασφημία σε βάρος του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού».
Ακολούθησαν και άλλες μηνύσεις. Ολα αυτά θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως ιδανική διαφήμιση για την παραγωγή.
Ομως, στη συνέχεια, άγνωστοι επιτέθηκαν με μπογιές στην πρόσοψη του θεάτρου «Ακροπόλ» όπου παίζεται και προξένησαν ζημιές σε αυτοκίνητα συντελεστών της παράστασης.
Ο θίασος αντέδρασε: «Δεν μπορούσαμε να φανταστούμε πως θα βρισκόμασταν εν έτει 2018 αντιμέτωποι με παραθρησκευτικές οργανώσεις και σκοταδιστικές αντιλήψεις», αναφέρει σε ανακοίνωσή του. «Από την πρώτη μέρα, οι ομάδες αυτές προσπαθούν να συγκροτήσουν ένα φανατικό όχλο ώστε να δημιουργήσουν ακραία επεισόδια, με σκοπό να κατέβει η παράσταση. Βρίσκονται καθημερινά έξω από το θέατρο δημιουργώντας έκρυθμο κλίμα. (…) Δυστυχώς, παρ όλες τις μηνύσεις και αναφορές στην εισαγγελία, δεν έχουμε ούτε μία σύλληψη ή προσαγωγή των ατόμων που καθημερινά προβαίνουν σε αυτές τις έκνομες ενέργειες, οι περισσότερες εκ των οποίων διαδραματίζονται μπροστά στα μάτια των αστυνομικών δυνάμεων, οι οποίες παρακολουθούν αμέτοχες. Θα υπερασπιστούμε με κάθε τρόπο το δικαίωμα της καλλιτεχνικής έκφρασης και το δικαίωμα της προάσπισης της εργασίας μας. Την Πέμπτη 1/3 στις 18:00, έξω από το θέατρο “Ακροπόλ”, οι εργαζόμενοι και συντελεστές της παράστασης θα πραγματοποιήσουμε μια συγκέντρωση διαμαρτυρίας, καλώντας την πολιτεία και τους κοινωνικούς φορείς της πόλης να πάψουν να παριστάνουν τον “Πόντιο Πιλάτο” και να δώσουμε μια ξεκάθαρη απάντηση πως ο φόβος δεν θα περάσει στην τέχνη».
Το «Jesus Christ Superstar» δεν χρειάζεται να το υπερασπιστούμε, έχει ήδη κατακτήσει περίοπτη θέση στην ιστορία του μουσικού θεάτρου. Ούτε υπάρχει λόγος να μπούμε στη συζήτηση σχετικά με το αν είναι ή δεν είναι βλάσφημο. Τέτοιες κουβέντες, κατηγοριοποιήσεις, «ετικέτες» δεν αφορούν την τέχνη, είτε είναι υψηλή είτε… χαμηλότερη. Αλλά και τέτοιου είδους αντιδράσεις, σαν αυτές που προκαλούνται τώρα, δεν είναι καινούργιες. Θυμίζουμε ενδεικτικά τα έκτροπα κατά την προβολή του βασισμένου στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Νίκου Καζαντζάκη «Τελευταίου Πειρασμού» του Μάρτιν Σκορσέζε, τις επιθέσεις που δέχτηκε ο Τιερί ντε Κορντιέ με το ανίερο γλυπτό του το 2003 (ένας σταυρός και ένα πέος) στο πλαίσιο της Πολιτιστικής Ολυμπιάδας, την «αποκαθήλωση» το 2015 των γυμνών γιγάντων του Κρις Βέρντονκ που προβάλλονταν από τη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών σε δημόσιο χώρο…
Στενόμυαλοι πάντα θα υπάρχουν και πάντα θα δημιουργούν θέματα. Είναι όμως εξαιρετικά θλιβερή αυτή η όπισθεν ολοταχώς στροφή προς τη θρησκοληψία που διαπιστώνουμε και με τις επιθέσεις σε ένα μιούζικαλ που στο εξωτερικό το παρακολουθούν (και το ανεβάζουν στα θεατρικά εργαστήριά τους) ακόμα και σχολεία. Οταν δε αυτή η αντίδραση εκδηλώνεται την εποχή που όλα τα ιερά σκηνώματα (πόδια, χέρια, κεφάλια) έχουν βγει στη γύρα, περιφέρονται από ενορία σε ενορία και προσφέρονται ως αντίδοτα στη δυστυχία που έχει φέρει η κρίση, δεν είναι απλώς θλιβερή, είναι και τρομακτική.