Με την επιλογή του ο υπουργός Παιδείας να φέρει με νόμο και όχι με Προεδρικό Διάταγμα την ίδρυση του Πανεπιστημίου Δυτικής Αττικής είναι σαν να παραδέχεται ότι ο νόμος 4485/2017 του ΣΥΡΙΖΑ είναι λάθος. Αν προσθέσει κανείς και τους προβληματισμούς της ΑΔΙΠ και της Συνόδου των Πρυτάνεων, η ευθύνη της κυβέρνησης για τα ακαδημαϊκά κριτήρια κατά την πανεπιστημιοποίηση των δύο ΤΕΙ, είναι τεράστια.
Σε τι αποσκοπεί όλη αυτή η βιασύνη; Εχουν το βλέμμα τους στις κάλπες, για αυτό και όλα γίνονται στο πόδι; Ποιος είναι ο λόγος που επικρατεί αλαλούμ στις συνενώσεις τμημάτων, στους αποφοίτους και στους μεταπτυχιακούς φοιτητές;
O κ. Γαβρόγλου βιάζεται πολύ. Στις μετεγγραφές, στη δίχρονη σχολική αγωγή, στις συγχωνεύσεις ειδικοτήτων του άρθρου 29 όπου πάλι το υπουργείο χωρίς διαβούλευση προκαλεί αδικίες, πρώτα νομοθετώντας και μετά βλέποντας.
Το Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής θα δημιουργηθεί από τη συγχώνευση των ΤΕΙ Αθηνών και Πειραιά και θα είναι το τρίτο σε αριθμό φοιτητών πανεπιστήμιο της χώρας με 26 τμήματα και 24 χιλιάδες φοιτητές. Το μεγάλο ζήτημα είναι ποιος είναι ο ρόλος των ΤΕΙ στην ελληνική ανώτατη εκπαίδευση. Τα χρειαζόμαστε ή όχι; Θα έχουμε διετείς δομές (Κέντρα Επαγγελματικής Εκπαίδευσης) και μετά πανεπιστημιακά πτυχία; Οι τεχνολόγοι εφαρμογών, τα μεσαία στελέχη της ελληνικής παραγωγής, από πού θα αποφοιτούν τελικά;
Η κοινή γνώμη, οι φοιτητές, οι εμπλεκόμενοι καθηγητές, γενικότερα, η ακαδημαϊκή κοινότητα έχει ελάχιστη ενημέρωση για τις προθέσεις του υπουργού και δεν γνωρίζει πόσο βιώσιμη είναι μία τέτοια καθοριστική κίνηση για την τριτοβάθμια εκπαίδευση της χώρας.
Επιπλέον, αν σκεφτεί κανείς και τις υποσχέσεις του υπουργού περί Νομικής Σχολής στην Πάτρα, αντιλαμβάνεται ότι όλα γίνονται για να προκληθεί “θόρυβος έργου”. Χωρίς καμία μελέτη για τις ανάγκες της κοινωνίας ή τις πραγματικές δυνατότητες της αγοράς να απορροφήσει νέους επαγγελματίες, επιστήμονες ή εξειδικευμένους νέους σε διάφορα αντικείμενα εργασίας.
Αρκούσε βεβαίως, μία εμπεριστατωμένη έρευνα στη σύνδεση για τις προοπτικές ανάπτυξης της χώρας προκειμένου να σχεδιάσει καλύτερα το υπουργείο το ακαδημαϊκό της μέλλον, χωρίς βία και πανικό.
Να υποθέσουμε ότι έρχονται εκλογές και φτιάχνουμε πανεπιστήμια να χαρούν οι ψηφοφόροι μας; Aκούγεται κάπως αστείο αλλά εξίσου αστεία είναι και η συγκεκριμένη κυβέρνηση η οποία κυβερνάει, χρησιμοποιώντας τα ταπεινά ένστικτα της ελληνικής κοινωνίας και την απαξίωση των θεσμών της. Αλλωστε ο κ. Γαβρόγλου ελάχιστα συνδέει την πραγματικότητα με τις ακαδημαϊκές σπουδές και δεν αντιλαμβάνεται, όπως έχει εμμέσως έχει δηλώσει, το πανεπιστήμιο ως χώρο εξειδίκευσης και επιστημονικής ωρίμανσης αλλά ως προθάλαμο ταξικής και ιδεολογικής καταξίωσης.
Κατά συνέπεια, κάθε πειραματισμός στις τοπικές κοινωνίες είναι θεμιτός από τη στιγμή που δεν αξιολογείται και δεν μετριέται με ρεαλιστικά δεδομένα η πραγματική ζωή των ανθρώπων.
Ο Γαβρόγλου βιάζεται για να προσθέσει ακόμα λίγη πελατειακή υπεραξία, εν όψει εκλογών. Αλος λόγος δεν υπάρχει για να ανοίγει τόσα μέτωπα στην κοινωνία, προκαλώντας σύγχυση και έντονες αντιδράσεις σε όλους όσοι κατανοούν την προχειρότητα και τον ερασιτεχνισμό του.