Ο επίτιμος αρχηγός του Στόλου, ο ναύαρχος Γρηγόρης Δεμέστιχας δήλωσε ότι αν, πράγματι, η χώρα θέλει να διατηρεί υψηλό το επίπεδο ετοιμότητας απέναντι στις τουρκικές προκλήσεις, τότε θα πρέπει να δυσαρεστήσει οικογένειες, αλλά και να ξοδέψει χρήματα.
Ο ναύαρχος εξήγησε το αυτονόητο: αν θέλουμε να βελτιώσουμε την αποτελεσματικότητα των Ενόπλων Δυνάμεων, τότε θα πρέπει να προχωρήσουμε σε άμεση αύξηση της στρατιωτικής θητείας. Αυτό θα στείλει άνδρες στις μονάδες και θα αυξήσει τον αριθμό των διαθέσιμων εφέδρων. Παράλληλα θα πρέπει να γίνουν βελτιώσεις του αμυντικού υλικού προκειμένου να λειτουργεί στο μέγιστο βαθμό των δυνατοτήτων του.
Ομως, μισό λεπτό, ας δούμε τον συσχετισμό δυνάμεων μέσα από τους αριθμούς. Πρώτα τα λεφτά: η Τουρκία ξοδεύει τα τριπλάσια από μας σε αμυντικές δαπάνες -18 δισ. δολάρια τον χρόνο. Σήμερα η Τουρκία διαθέτει 410.500 μάχιμους στρατιώτες. Εμείς έχουμε 180.000. Για να αντιληφθούμε τη διαφορά, κάθε χρόνο 1.36 εκατ. Τούρκοι φτάνουν σε στρατεύσιμη ηλικία, έναντι 105.000 Ελλήνων. Αν και οι δύο χώρες διαθέτουν σχεδόν ίσο αριθμό μαχητικών αεροσκαφών, η Τουρκία διαθέτει διπλάσιο αριθμό ελικοπτέρων και διπλάσιο αριθμό μεταγωγικών. Επίσης η Τουρκία διαθέτει διπλάσια δύναμη σε άρματα μάχης και θωρακισμένα οχήματα. Σύμφωνα με το globalfire.com, που ειδικεύεται στον υπολογισμό της στρατιωτικής ισχύος, η Τουρκία έχει διπλάσια δύναμη από την Ελλάδα. Βρίσκεται στην 11η θέση στην παγκόσμια κατάταξη στρατιωτικής ισχύος, ενώ εμείς βρισκόμαστε στην 28η, πάνω από αρκετές χώρες που είναι και πιο πλούσιες.
Οι επιτελείς των ενόπλων δυνάμεων πιέζουν για αύξηση της στρατιωτικής θητείας. Σήμερα τα παιδιά στον Στρατό Ξηράς υπηρετούν 9 μήνες, ενώ η θητεία είναι τρεις μήνες μεγαλύτερη για Ναυτικό και Αεροπορία. Αύξηση θητείας έχει ζητήσει και… η τρόικα προκειμένου να περιοριστεί το κόστος για επαγγελματίες οπλίτες. Ωστόσο, την τελευταία φορά που ο Πρωθυπουργός αναφέρθηκε στο θέμα, είπε ότι στόχος της κυβέρνησης είναι η μείωση του χρόνου της θητείας, κάτι που, προς το παρόν, δεν μπορεί να γίνει.
Εδώ, λοιπόν, ανοίγει μία ωραία κουβέντα με πολιτική, ηθική και φιλοσοφική διάσταση. Η ελληνική κοινωνία ανησυχεί για την εξέλιξη των εθνικών θεμάτων. Κάνει συλλαλητήρια για τη Μακεδονία και απαιτεί αποφασιστική απάντηση στις τουρκικές προκλήσεις. Ομως κατά πόσο είναι διαθέσιμη να στείλει τα παιδιά της μερικούς μήνες παραπάνω στον Ελληνικό Στρατό; Και με πόση προθυμία θα βάλει το χέρι στην τσέπη για να κάνει αμυντικές προμήθειες, έστω περιορισμένου κόστους; Βέβαια όταν υπάρχει ανάγκη, η πατρίδα δεν μπαίνει στον κόπο να απευθύνει ερωτήσεις, ούτε να δει δημοσκοπήσεις. Στέλνει μόνο φύλλα πορείας. Ωστόσο η αύξηση της θητείας δεν είναι κάτι που γίνεται σε περίοδο κρίσεων. Γίνεται όταν προετοιμάζεσαι για μία κρίση και συχνά δηλώνει την προθυμία και την ετοιμότητά σου να την αντιμετωπίσεις.
Μπορεί ο Τσίπρας να φωνάξει την κάμερα στο Μαξίμου, να σταθεί μπροστά της και να πει στους Ελληνες ότι η πατρίδα χρειάζεται τα παιδιά τους μερικούς μήνες παραπάνω; Δεν το έχει τολμήσει κανένας εκ των προκατόχων του. Αυτός είναι και ένας λόγος για τον οποίο οφείλουν να χαμηλώσουν τους τόνους όσοι ζητούν δυναμικές, πατριωτικές λύσεις. Αυτές οι λύσεις έχουν κόστος που δεν περνάει μόνο μέσα από το Μαξίμου. Περνάει και μέσα από το καθιστικό της μέσης ελληνικής οικογένειας που, ενίοτε, ανησυχεί μη χάσουμε το όνομα της Μακεδονίας και μη στείλουν το παιδί στον Εβρο.