Ζούμε ξανά την ανακούφιση του ενόχου και το δράμα του αθώου. Καθώς για τον ένοχο είναι βολικό να ανοίγει μια μεγάλη βεντάλια δήθεν «ενόχων». Μπορεί να κρύβεται ανάμεσά τους. Να λουφάζει. Μπορεί να θολώνει τα νερά του.
Αντιθέτως, το δράμα του αθώου όταν κατηγορείται και στοιχίζεται δίπλα σε ενόχους, είναι το χειρότερο που μπορεί να ζήσει άνθρωπος. Και κατ΄επέκτασιν, είναι το χειρότερο για να γαλουχηθεί κοινωνία. Στερείται κάθε ελπίδας.
Πώς να προχωρήσει το αύριο, αν δεν μπορεί ο πολίτης να ξεχωρίσει και να επιβραβεύσει αυτόν που προσπάθησε κάτι καλό για εκείνον. Ώστε από το βήμα του προηγούμενου, να πιαστεί ο επόμενος…
Βήμα-βήμα κινείται το ακούνητο! Τούβλο το τούβλο πέφτει ο τοίχος. Θα σας μιλήσω συγκεκριμένα. Απλές σκέψεις. Επιτακτικές υποψίες. Κοινός νους. Μελετάω στοιχεία. Η Δημόσια Φαρμακευτική Δαπάνη το 2004 ήταν 2,430 δισ. ευρώ. Το 2005 ήταν 2,870 δισ. Από το 2006 μέχρι το 2009 εκτινάσσεται, χρονιά τη χρονιά, σε 3,510, 4,040, 4,530 και 5,108 δισ. ευρώ. Επί υπουργίας Αβραμόπουλου και πρωθυπουργίας Καραμανλή. Και με πλήρη πλέον γνώση ότι ήμαστε στα βράχια. Επί πρωθυπουργίας Παπανδρέου και υπουργίας Λοβέρδου ξεκινάει η ηλεκτρονική συνταγογράφιση και η σταδιακή πτώση σε 4,522 δισ. και 3,750 δισ. ευρώ. Επί πρωθυπουργίας Πικραμένου συνεχίζει η μείωση σε 2,845 δισ. και επί πρωθυπουργίας Σαμαρά με υπουργό Υγείας τον Αδ. Γεωργιάδη μειώνεται περισσότερο, φτάνοντας τα 2,019 δισ. άρα μιλάμε για μείωση περισσότερο από 50% από το ρεκόρ της ύψιστης δαπάνης.
Με μια γρήγορη ματιά θα θεωρούσα, τουλάχιστον ακάλυπτη την κοινωνία, εξηγήσεων από τον Κώστα Καραμανλή και τον υπουργό του, Αβραμόπουλο για την περίοδό τους. Ωστόσο, δέκα χρόνια μετά, και επ΄αφορμή της Novartis, ο μεν αναφέρει ως επιχείρημα ότι «ο Καραμανλής δεν είναι παιδάκι» και ο Καραμανλής, ήτοι «οι συνεργάτες Καραμανλή» υπερασπίζονται τα λόγια του Αβραμόπουλου.
Αγαπητοί αναγνώστες, περιέργως, επί ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, ο Κώστας Καραμανλής δεν είδε τον εαυτό του στις τηλεοπτικές εκπομπές, με το NOVARTIS ως τίτλο και στοιχισμένοι ο ένας δίπλα στον άλλον, ως καταζητούμενοι του Φαρ Ουέστ ή ως αφίσα του «Τόλμη και γοητεία». Εν αντιθέσει προς, για παράδειγμα, τον Αντώνη Σαμαρά και τον υπουργό του, Αδωνι Γεωργιάδη, που κατόρθωσαν την ύψιστη μείωση της Δημόσιας φαρμακευτικής Δαπάνης.
Αραγε το κατόρθωσαν ακοπίαστα και χωρίς πολιτικό κόστος; Ηρθε η ώρα του λιθοβολισμού τους για την αποτελεσματικότητά τους; Ως πολίτης, είχα ανέκαθεν την ανάγκη κράτους. Αληθινού. Με δικλείδες ασφαλείας, με θεσμούς, με μηχανισμούς ελέγχου, γρήγορων αποφάσεων, τιμωρίας. Κράτους συμμάχου του έντιμου πολίτη. Είχα ανέκαθεν ανάγκη προσωπικού, ανεπηρέαστου και μη εξαρτώμενου από το ποιος κυβερνάει, για να έχω σαφείς απαντήσεις και δραστικές ενέργειες, άμεσης αντιμετώπισης φαινομένων τύπου NOVARTIS. Οχι «μπαλωθιές» μετά από πρωτοβουλίες και κινήσεων Αμερικής. Θέλω να είμαι προφυλαγμένη από κάθε «Novartis».
Αντιστοίχως θα ήθελα να ήμαστε πλέον «αναθρεμμένοι», με τη ρεαλιστική γενναιοψυχία, του να ευχαριστούμε την Τρόικα που εξανάγκασε π.χ τον υπουργό Λοβέρδο να καθιερώσει την ηλεκτρονική συνταγογράφηση. Και να θεωρούμε πολύτιμα χρήσιμες τις γνώσεις και την εμπειρία του κάθε Αδωνι Γεωργιάδη που δούλεψε με κατεύθυνση «δεν θέλω η Τρόικα να μου κλέψει τη δόξα. Αυτά έπρεπε να τα κάνουμε μόνοι μας» ενώ απέναντί του έβραζε το πλήθος «Γερμανοτσολιάδες!».
Τι συμφέρον έχω ως πολίτης από το τσουβάλιασμα; Πέραν του να βολέψω την κυβέρνηση στο θρόνιασμά της; Πόσο ηλίθια πρέπει να νοιώθω να βλέπω σε λίστα ενόχων τον «αναλώσιμο» Πρωθυπουργό Πικραμένο και όχι τον μασίφ «μηχανισμό» των υπουργείων και των υπηρεσιών, που «δεν τους κουνάει κανένας από τις θέσεις τους»;
Ποια γη δικαίου κατάπιε τον Καραμανλή και ξεπέταξε στα χωράφια τον Πικραμένο για να γελάσει κάθε πικραμένος; Υπάρχει τίποτα πιο μη αποτελεσματικό από αυτή την σίγουρα κατευθυνόμενη μεθόδευση «Όλοι τους είναι κλέφτες!» και οι ΣΥΡΙΖΟΑΝΕΛ οι μαχητές του δικαίου; Μια μέρα μετά το συλλαλητήριο, ένας μηχανισμός που αφού μέτρησε και ξαναμέτρησε κεφάλια… Πέντε κεφάλια του Ρουβίκωνα είναι αρκετά για να χαίρουν σεβασμού από την Πολιτεία, 500.000 άνθρωποι είναι λίγοι για να διερευνήσουμε τι διάολο λένε – χωρίς να το λένε…
Το «σύστημα» και «παρα-σύστημα» (περί αυτού πρόκειται) ξεπέταξε λαχανιασμένα, το «Μεγαλύτερο σκάνδαλο μετά τη Siemens», ο Π. Καμμένος κοινοποίησε το άσμα «Αντιλαλούν οι φυλακές», ο Πολάκης αφόδευσε λεκτικά ως Πολάκης (αλλά με την Φαρμακευτική του Δαπάνη να τσιμπάει ανήφορο και με τα σεντόνια τους οι ασθενείς στα νοσοκομεία), οι πολίτες έκαναν «Τσου τσου τσου. Όλοι κλέφτες!» παρακολουθώντας απογευματινές εκπομπές, οι κυβερνητικοί «δημοσιογράφοι» δήλωναν «Ανοίγουν off shore» και συμπλήρωναν «Μακριά από μένα κάτι κακό. Απλώς λέω το ρεπορτάζ»… Εν ολίγοις αγαπητοί συναγωνιστές… Ζούμε και πάλι την ανακούφιση των χιλιάδων ενόχων και το δράμα των αθώων. Σε τούτο το κρατίδιο… Αλί στους αθώους!
Υ.Γ.1: Το παράλογο ως λογικό. Να ζούμε καχύποπτα υποψιασμένοι ως προς τον Πρωθυπουργό Πικραμένο και καθησυχαστικά γαλήνιοι ως προς τας εξόδους του Κουφοντίνα.
Υ.Γ.2: Βεβαίως εκ του κάδρου, τυχαίως, απουσιάζει και ο Παναγιωτης Κουρουμπλής, αν και διετέλεσε υπουργός Υγείας, με μηνυτήρια μάλιστα εναντίον του αναφορά εκ του Ανδρέα Λοβέρδου, ότι εσκεμμένα δεν είχε προχωρήσει σε μειώσεις των τιμών των φαρμάκων. Γιατί απουσιάζει; «Δικό σας!» που λένε στα μπουζούκια…