Ναι, το πλήθος ήταν μέγα και έφτασε από κάθε γωνιά της χώρας, σαν σταγόνες που καταλήγουν στο ίδιο ποτήρι. Ναι, διατύπωσε με ομοθυμία αυτό που καταγράφουν οι δημοσκοπήσεις: το πλειοψηφικό κομμάτι της κοινής γνώμης απαιτεί να μην υπάρξει συμφωνία για την ονομασία της ΠΓΔΜ. Και ζητά να συμπεριφερθούμε ως ένα γαλατικό χωριό απέναντι στη λογική ή, τέλος πάντων, απέναντι σε αυτό που θεωρεί λογικό ο υπόλοιπος πλανήτης.
Ηταν, φυσικά, μία τεράστια αντικυβερνητική εκδήλωση. Δεν σημαίνει, βέβαια πώς όλοι όσοι βρέθηκαν στο Σύνταγμα θέλουν πολιτική αλλαγή -δεν ήταν καν αυτό το αντικείμενο του συλλαλητηρίου. Ωστόσο, από την άλλη, ο Αλέξης Τσίπρας δέχθηκε ένα δυνατό χαστούκι ως απάντηση σε μία υπερβατική πολιτική πρωτοβουλία. Ας πρόσεχε. Μπορούσε να το χειριστεί διαφορετικά, αληθινά εθνικά, συναινετικά. Τώρα καλείται να ζυγιστεί πολιτικά και ιστορικά. Θα τρέξει πίσω από το ρεύμα, όπως κάνει συνήθως, ή θα τολμήσει να συγκρουστεί, επενδύοντας στη δικαίωση; Διότι αν προχωρήσει, είναι βέβαιον ότι θα δικαιωθεί. Απλώς αυτή η στιγμή ίσως έρθει όταν είναι ήδη αργά.
Ομως μισό λεπτό…
Δεν έχει σημασία ποιος ήταν στην εξέδρα. Αν ήταν ο Μίκης, ο στρατηγός, ο Μητροπολίτης, το πνεύμα του Παύλου Μελά ή του Χριστόδουλου. Σημασία έχει πως αυτό το μέγα πλήθος κούνησε σημαίες, σήκωσε φωνή και χειροκρότημα ακούγοντας παραληρηματικά, απίστευτα πράγματα. Και, επιτέλους, ας μας δώσει το ύφος και κυρίως το μήνυμα του συλλαλητηρίου την ευκαιρία να συνειδητοποιήσουμε ανοιχτά, χωρίς περιστροφές, πού οδηγούν και τι ασπάζονται τα μεγάλα πλήθη. Γιατί τη μία μέρα θα τα καβαλήσουν οι κραυγές περί εθνομηδενισμού και την άλλη οι χυδαίες υποσχέσεις. Από όποια πλευρά και αν βλέπεις μία λαοθάλασσα, η υγιής αντίδραση είναι να σε τρομάζει. Βέβαια αυτό που παρακολουθήσαμε δεν πρέπει να μας εκπλήσσει. Πώς θα μπορούσε να είναι διαφορετική η λαϊκή αντίδραση; Οι λαοί πάντα θα αντιδρούν συναισθηματικά και παθιασμένα σε θέματα εθνικής φόρτισης. Το θέμα είναι να μη φτάνουν τα πράγματα στα συλλαλητήρια…
Το ογκώδες συλλαλητήριο της Αθήνας δεν προσέφερε καμία υπηρεσία στο έθνος παρά μόνο πιέζει την κυβέρνηση προς μία στάση που δεν είναι εθνικά επωφελής. Επίσης σε ένα κομμάτι της κοινής γνώμης θα εντείνει την εσωστρέφεια, τη διάθεση για εθνική απομόνωση και για ανάδειξη των εθνικών μας «ιδιαιτεροτήτων». Και αν υπάρχει υπεύθυνη πολιτική ηγεσία πρέπει να κοιτάξει τον λαό στα μάτια και να του πει ότι κάνει λάθος.