Για να είμαι ειλικρινής δεν πιστεύω ότι η κυβέρνηση σκοπεύει να αμολήσει παρακρατικούς στους δρόμους της Αθήνας προκειμένου να στείλει τους καλούς χριστιανούς και τους ενθουσιώδεις Μακεδόνες στα σπίτια τους. Και το πιστεύω πρώτον επειδή δεν υπάρχουν τάγματα παρακρατικών και δεύτερον επειδή, εν προκειμένω, δεν χρειάζονται παρακρατικοί. Δηλαδή τι δουλειά κάνουν οι χρυσαυγίτες και τα μπάχαλα των Εξαρχείων;
Ασφαλώς κάποιος από τους τελευταίους ορόφους της Κατεχάκη θα μπορούσε να βάλει πέντε παιδιά και δύο Ρουβίκωνες να ρίξουν δέκα μολότοφ από νωρίς, αλλά αυτά τα πράγματα γίνονται επικίνδυνα όταν ξεφεύγουν. Καμία κυβέρνηση δεν αποκομίζει οφέλη όταν η πρωτεύουσα μετατρέπεται σε πεδίο μάχης. Η κυβέρνηση θα ήθελε το συλλαλητήριο να εξελιχθεί ομαλά, η ΕΡΤ να δείξει μόνο γραφικότητες με Μεγαλέξανδρους δίπλα στους παπάδες και μετά να βγει ο Τσίπρας για να δηλώσει ότι, εντάξει, σέβεται τις ανησυχίες των πολιτών, αλλά ο ίδιος εργάζεται για την εθνικά επωφελή διευθέτηση του θέματος.
Ασφαλώς η κυβέρνηση επιθυμεί τη μικρότερη δυνατή συμμετοχή. Αυτό δεν είναι κακό -κατά την ταπεινή μου γνώμη είναι και χρήσιμο. Βέβαια το πρωτοσέλιδο του «Εθνους» με τις ανησυχίες για επεισόδια, μπορεί να σε θυμώσει ή να σε ρίξει στο πάτωμα από τα γέλια. Αν πρόσθεταν και κάτι για επιτήδειους που σκοπεύουν να ρίξουν ναρκωτικά στα μπουκαλάκια με το νερό των παιδιών από τη «Ζωή» και τον «Σωτήρ», θα είχαν και πληρέστερη παρουσίαση όλων των κινδύνων. Όμως, τέλος πάντων, αυτοί που σκόπευαν να πάνε στο συλλαλητήριο, τώρα έχουν ένα λόγο παραπάνω καθώς οφείλουν να δείξουν ότι δεν φοβούνται μπάχαλους και χρυσαυγίτες.
Οι μεγαλύτερες συγκεντρώσεις που έγιναν τα τελευταία χρόνια στη χώρα είχαν να κάνουν με ψέματα. Στις συγκεντρώσεις του «Οχι» ήταν η κυβέρνηση που έλεγε ψέματα και κορόιδευε τους πολίτες. Στα συλλαλητήρια για τη Μακεδονία είναι οι πολίτες που, εξαπατημένοι, κοροϊδεύουν τους εαυτούς τους.
Η τελευταία δημοσκόπηση (Pulse, για το Action 24) δείχνει ότι το 59% των ερωτηθέντων διαφωνεί με τη χρήση του όρου «Μακεδονία» στην ονομασία των γειτόνων. Κοινώς, επί του θέματος, ταυτίζονται με τους Φράγκους και τους Καμμένους. Θα είχε ενδιαφέρον να μάθουμε και πόσοι νομίζουν ότι η θέση τους αντιστοιχεί στην κοινή λογική. Αν νομίζουν, δηλαδή, ότι είναι εφικτό η ΠΓΔΜ να υιοθετήσει ονομασία χωρίς τον όρο «Μακεδονία», ενώ έχει αναγνωριστεί έτσι από όλο τον πλανήτη πλην Ελλάδας και Κύπρου. Από την ίδια δημοσκόπηση μαθαίνουμε ότι το 65% τάσσεται υπέρ των συλλαλητηρίων. Αυτό το έχουν εμπεδώσει στο πρωθυπουργικό περιβάλλον και, σύμφωνα με πληροφορίες, αναμένεται να αλλάξει και η επικοινωνιακή προσέγγιση από μέσα ενημέρωσης και στελέχη. Όσοι κατεβαίνουν στο συλλαλητήριο δεν θα βαφτίζονται αυτομάτως ακροδεξιοί, θα κατατάσσονται στα θύματα της εθνικιστικής προπαγάνδας -μεταξύ μας, δεν είναι και απόλυτα λάθος αυτή η προσέγγιση.
Το πολιτικό σύστημα, λοιπόν, ή, καλύτερα, η κυβέρνηση, στέκεται μπροστά σε ένα φαινόμενο επί του οποίου γίνεται διαχρονική σπέκουλα. Συχνά οι άνθρωποι βγαίνουν στους δρόμους και αντιμάχονται τη λογική. Ναι, ξέρω, έτσι αλλάζει ο κόσμος. Οχι όμως υπό αυτές τις συνθήκες.
Στην πολιτική σταδιοδρομία του Αλέξη Τσίπρα το Μακεδονικό είναι η μοναδική περίπτωση κατά την οποία δεν λαϊκίζει ή δεν ανακατεύει την αλήθεια με ψέματα. Οι χειρισμοί του ενέχουν, φυσικά, το στοιχείο του δόλου, για να παγιδεύσει την αντιπολίτευση, αλλά τελικώς βλέπει το πόδι του να πιάνεται στο δόκανο που έστησε. Τώρα εγκαλεί τη Νέα Δημοκρατία επειδή δεν βάζει πλάτη και δεν λέει την αλήθεια στον κόσμο. Εντάξει. Μόνο που ο Μητσοτάκης δεν είναι ηλίθιος για να σκίσει το λαχείο που του κλήρωσε. Το συλλαλητήριο τείνει να μετατραπεί σε αντικυβερνητική διαδήλωση και το Μαξίμου έχει την απαίτηση να το αποκηρύξει η ΝΔ. Δουλευόμαστε; Αν το παιχνίδι παιζόταν έτσι, τότε έπρεπε και ο ΣΥΡΙΖΑ να πει στους καημένους όταν έτρωγαν σόλες στο δρόμο και χημικά στα πνευμόνια, ότι τα μνημόνια δεν τρώγονται με ζάχαρη.
Το συλλαλητήριο είναι, τελικά, μία δοκιμασία την οποία θα περάσουμε όλοι. Η κυβέρνηση γιατί θα βρίσκεται απέναντι. Η αντιπολίτευση επειδή το υποστήριξε, αλλά και επειδή αύριο μπορεί να βρεθεί και εκείνη απέναντι. Οι πολίτες που θα συμμετάσχουν θα δοκιμαστούν επειδή αργά ή γρήγορα θα αντιληφθούν το μάταιο της διεκδίκησης. Και όσοι δεν συμμετάσχουμε θα ψάχνουμε μία ήσυχη γωνιά να κάτσουμε παρέα με τις μαύρες σκέψεις μας.