Ενας κινηματογραφικός κάουμποϊ έγινε πρόεδρος των ΗΠΑ και έστειλε τον ηγέτη του Παραπετάσματος να διαφημίζει πίτσες. Αυτό σημειολογικά στέκεται και δίπλα στην πτώση του Τείχους. Ομως από τη στιγμή που ο Μιχαήλ Γκορμπατσόφ έκανε διαφημιστικά, μπορεί να κάνει ο οποιοσδήποτε. Δεν μπορεί ο τελευταίος ηγέτης της Σοβιετικής Ενωσης να διαφημίζει πίτσες και ο τελευταίος νομάρχης Θεσσαλονίκης να μη δύναται να ακολουθήσει τα ίχνη από τα τακούνια της Αντζελας και της Κατερίνας της Στανίση.
Ο Παναγιώτης Ψωμιάδης πρωταγωνιστεί στην αποκριάτικη διαφήμιση των Jumbo. Υποδύεται έναν αγαπημένο του ρόλο, αυτόν του Ζορό που σπεύδει να απελευθερώσει τις Απόκριες. Και το γιορτάζει στο σαλούν, με τον πιανίστα να παίζει τον (αξέχαστο) ύμνο της Νέας Δημοκρατίας, με την απαραίτητη προσαρμογή στους στίχους. «Σε περιμένω Ζορό και πάλι, μαζί να ζήσουμε τρελό καρναβάλι». Υποθέτω ότι και ο Ρόμπερτ Ουίλιαμς, ως συνθέτης της μουσικής, θα χορήγησε, με το αζημίωτο, την άδεια χρήσης του έργου του.
Φαντάζομαι ότι στους περισσότερους από σας όλο αυτό φαίνεται κιτς, γελοίο, σημάδι αισθητικής κατάπτωσης των καιρών μας. Συγγνώμη, θα διαφωνήσω. Το βρίσκω υπέροχο, ευφυές, μία σπουδή στον σαρκασμό, μία καλλιτεχνική αναφορά που κάνει τον θεατή να αναρωτιέται πότε ακριβώς εκτυλίσσεται η φάρσα: τώρα που ο Ψωμιάδης δουλεύει για τα Jumbo ή τότε που υπηρέτησε τον σοφό λαό της Θεσσαλονίκης; Και ποια είναι στα αλήθεια η σωστή θέση για τον Παναγιώτη Ψωμιάδη; Ζορό στα Jumbo ή Νομάρχης/Περιφερειάρχης στη Θεσσαλονίκη;
Ο Παναγιώτης Ψωμιάδης δεν χρειάζεται πλέον να ξαναπεί τίποτα. Διότι έδειξε αυτό που είναι χωρίς την πραγματική συστολή. Στη δημόσια σφαίρα αρκεί να έχεις τον σωστό ρόλο στο κατάλληλο πλαίσιο -το context που λέμε και στη Θεσσαλονίκη. Κανένας δεν έβλεπε την Κωνσταντίνα Σπυροπούλου όταν είχε κανονική εκπομπή στην τηλεόραση. Στο Survivor την παρακολουθούν όλοι. Αυτό ισχύει και για τον Παναγιώτη Ψωμιάδη. Νομίζω δε πως ο δρόμος για την επιστροφή στα κοινά είναι πλέον ανοιχτός, ο άνδρας μπορεί να βαδίσει ή καλύτερα να διασχίσει έφιππος τη Λεωφόρο Ντόναλντ Τραμπ.
Στο μικρό αυτό σημειολογικό αριστούργημα, ως μουσική επένδυση χρησιμοποιείται ένα τραγούδι που ακουγόταν ως ύμνος της Νέας Δημοκρατίας. Εχει κουνήσει εκατομμύρια πλαστικές σημαίες αυτό το τραγουδάκι, έχει γλιστρήσει μέχρι και στα σοκάκια της πόλης, φεύγοντας από μεγάφωνα στην οροφή του αυτοκινήτου. Και τι απέγινε τώρα; Μία παραφθορά που δεν βγάζει μόνο χάχανο, αλλά περιγράφει τα πράγματα και στην πραγματική τους διάσταση. «Σε περιμένω να έρθεις και πάλι, μαζί να ζήσουμε τρελό καρναβάλι». Αν αυτό τολμούσες να το πεις στα ’80ς θα σε είχαν ισοπεδώσει. Και τότε, όμως, αυτό έλεγε το τραγούδι, αλλά δεν μπορούσες να το ακούσεις.
Η διαφήμιση αυτή είναι και η μεγαλύτερη προσφορά του Παναγιώτη Ψωμιάδη στον πολιτικό βίο της χώρας. Συμπυκνώνει σε λίγα δευτερόλεπτα αυτό που τόσοι και τόσο σατιρικοί, από τον Αριστοφάνη ως τα σήμερα, προσπάθησαν να πουν για την πολιτική και τους λειτουργούς της. Και στο τέλος απενοχοποιεί τη γραφικότητα, επιβεβαιώνει τη δύναμη του στιλ και της εικόνας, την υπεροχή τους έναντι των ιδεών. Αύριο ο Ψωμιάδης, ως Ζορό, μπορεί να διεκδικήσει τη ψήφο μας. Και θα την πάρει γιατί διαθέτει σαφές αποτύπωμα στη δημόσια σφαίρα. Είναι ο εαυτός του. Το τρολάρισμα που θα σου προσφέρει στη Βουλή είναι πολυτιμότερο από κάθε διοικητική αρετή.
Ασφαλώς το σποτ λειτουργεί και ως σατανική τρολιά προς τη Νέα Δημοκρατία, αν και ελέγχεται η πληροφορία ότι θα απαιτήσει να παίζει χωρίς ήχο. Ας μην το πάρουν κατάκαρδα. Είναι η Ιστορία που ενίοτε επαναλαμβάνεται ως φάρσα.