«Οι αγράμματοι αυτοί άνθρωποι. Τα ανθρωπάκια της κοινωνίας, οι ξετσίπωτοι αποτόλμησαν να ξεστομίσουν από το βρώμικό τους στόμα τα εξής. Κυβερνητικοί κύκλοι ταύτισαν την ηγεσία της Εκκλησίας με τη Χρυσή Αυγή (…) Κάποιοι αποτόλμησαν να με χαρακτηρίσουν “Αμβρόσιος ο ναζιστής”, “Αμβρόσιος ο χουντικός”, “Αμβρόσιος ο εθνικιστής”, “Αμβρόσιος ο φασίστας”» κτλ (…) Προς όλους αυτούς, από τη θέση αυτή απαντώ, προτιμώ οποιοδήποτε από όλα τα παραπάνω επίθετα αφού όλα έχουν σχέση με την έννοια της πατρίδος. Δηλαδή, προτιμώ να με αποκαλείτε φασίστα, όχι όμως κατσαπλιά… Ούτε αντάρτη και προδότη. Φασίστα ναι, κατσαπλιά ποτέ».
Αν αυτά τα έλεγε ένας οποιοσδήποτε πατήρ Αμβρόσιος θα περιμέναμε την άμεση καταδικαστική – τιμωρητική αντίδραση του Μητροπολίτη του. Επιβεβαιώνοντας την ίδια στιγμή, για άλλη μία φορά, πως η δια της χειροτονήσεως Xάρις του Θεού δεν είναι αρκετή για να αντιμετωπίσεις τον κακό εαυτό σου, για να κατανοήσεις σε βάθος και να εφαρμόσεις στη ζωή σου τα διδάγματα της αγάπης. Χρειάζεται και η δύναμη της γνώσης, ως πολύτιμο εφόδιο που σε βοηθά να υπερβείς παθογένειες, στερεότυπα, κοινωνικά αδιέξοδα, σαθρές θεωρίες κλπ. Χρειάζεται και η ενδοσκόπηση, η ικανότητα-τεχνική που σε συνδέει με τις ρίζες της ύπαρξής σου και σε σπρώχνει προς το δρόμο της ταπεινότητας, της αυτοβελτίωσης και της ουσιαστικής κατανόησης αυτού του κόσμου.
Ολα αυτά, και η Θεία Χάρις και η γνώση και η ταπεινότητα και ο σεβασμός και η αγάπη προς όλους, λείπουν από τα λόγια του. Αν λοιπόν μιλούσε ένας οποιοσδήποτε πατήρ Αμβρόσιος θα κάναμε λόγο για άλλον έναν παπά που… δεν έχει τον Θεό του. Οταν όμως ο Αμβρόσιος που ομιλεί, ο Αμβρόσιος που προτιμά να τον αποκαλούν φασίστα παρά κατσαπλιά, είναι ο Μητροπολίτης Καλαβρύτων, της περιοχής όπου συντελέσθηκε ένα από τα μεγαλύτερα ναζιστικά εγκλήματα στην ιστορία της Ευρώπης, τότε οι σκηνές που διαδραματίστηκαν κατά την ομιλία του στο Αίγιο, στο πλαίσιο συλλαλητηρίου για το Σκοπιανό, αποκτούν επιπλέον αγριότητα.
Οχι τόσο για τα απερίγραπτα που εκστόμισε ο Σεβασμιότατος –έτσι δεν πρέπει να προσφωνούνται οι Μητροπολίτες;– καθώς ο εν λόγω είναι γνωστός για τις ακραίες τοποθετήσεις του. Κυρίως επειδή οι παρευρισκόμενοι, παιδιά, εγγόνια και δισέγγονα οικογενειών που υποθέτω πως είχαν ζήσει τις θηριωδίες του φασίστα κατακτητή και που μπορεί να είχαν χάσει μέλη τους και στη σφαγή των Καλαβρύτων (γιατί δεν νομίζω πως ήταν όλοι μέλη της «Χρυσής Αυγής»), αντί να του γυρίσουν την πλάτη τον χειροκρότησαν!
Αυτό είναι που σοκάρει: η αντίδραση του ποιμνίου σε έναν λόγο που με έναν διεστραμμένο τρόπο συνδέει τον φασισμό με την έννοια της πατρίδας. Του ποιμνίου που χωρίς συναίσθηση του αίσχους που συντελείται φωνάζει «μπράβο! Αξιος!» και επικροτεί με ενθουσιασμό κάθε δηλητηριώδη ατάκα που εκτοξεύεται. Ενός άβουλου (ή μήπως διαβολικά χειραγωγημένου από τους επιτήδειους) κοπαδιού που ακολουθεί τυφλά τον μπροστάρη του, χωρίς κρίση, χωρίς αντίληψη, χωρίς συναίσθηση, χωρίς ιστορική μνήμη και χωρίς σεβασμό στην ιστορία του τόπου του. Παντελώς υποταγμένου σε μια Εκκλησία σκοταδιστική και αντιδημοκρατική, σε μια Εκκλησία διακρίσεων και μίσους. Αυτό δεν είναι πίστη, είναι η απόλυτη παρανόηση και της χριστιανικής πίστης και της έννοιας του πατριωτισμού. Είναι παρακμή και κατάντια.