Στην πολιτική ζωή της χώρας υπάρχει, για να μην πούμε κυριαρχεί, η εξής δυσάρεστη πραγματικότητα: ρυθμιστής σε πολλά θέματα είναι ο Πάνος Καμμένος. Δεν χρειάζεται να τα απαριθμήσουμε, είναι πασίγνωστα.
Αυτό από μόνο του αποτελεί όνειδος για την πραγματικότητα, όνειδος για τον Αλέξη Τσίπρα και το αριστερό τσούρμο του. Αλλά τι να κάνουμε; Eτσι είναι, αφού έτσι αποφάσισε ο κυρίαρχος λαός σε δύο εκλογικές αναμετρήσεις.
Η διαπίστωση αυτή είναι ακόμα πιο προφανής στο θέμα που επανακάμπτει δριμύτερο στην επικαιρότητα μετά από 25 χρόνια. Να που δεν ξεχάστηκε, διαψεύδοντας την παροιμιώδη ρήση του Μητσοτάκη(πατρός, εννοείται). Είναι, λοιπόν, πολύ πιθανόν τους επόμενους έξι μήνες να γίνει αυτό που δεν έγινε στα 25 αυτά χρόνια: να βρεθεί λύση στο «Σκοπιανό» ή «Μακεδονικό». Το γεγονός ότι και η λύση αυτή(φαίνεται να) εξαρτάται από τον Καμμένο είναι(άλλη μια) κατάντια για την πολιτική μας ζωή, αλλά έτσι είναι. Δεν μπορούμε να κρύβουμε την πραγματικότητα.
Ας θυμίσουμε τα αλλεπάλληλα (πρόσφατα) επεισόδια του έργου:
—Η νέα κυβέρνηση του γειτονικού κράτους έκανε συνεχή ανοίγματα προς την Ελλάδα, δείχνοντας διατεθειμένη να εγκαταλείψει την υπερφίαλη στάση του παρελθόντος, προκειμένου να διασφαλίσει την σταθερότητά του εντασσόμενο στο ΝΑΤΟ.
—Η ελληνική κυβέρνηση ανταποκρίθηκε- ομολογουμένως σωστά και προσεκτικά-γνωρίζοντας ότι αυτή τη φορά θα δεχθεί ισχυρές πιέσεις από Αμερικανούς και Ευρωπαίους.
—Κάπου εκεί πετάχτηκε, ως νέος μακεδονομάχος, ο κ. Καμμένος, για να διατρανώσει ότι αυτός, χώρια από την υπόλοιπη κυβέρνηση, «δεν πρόκειται ποτέ» να αποδεχθεί την λέξη «Μακεδονία» στην ονομασία του γειτονικού κράτους.
Οι ερμηνείες που δόθηκαν γι’ αυτήν την(φαινομενικά «στα ξεκούδουνα») στάση του ήταν τρείς:
1. Παίζει το τελευταίο χαρτί (εθνικολαϊκιστικό) που του έχει απομείνει, μπας και διασωθεί εκλογικά.
2. Είναι συμπαιγνία Τσίπρα-Καμμένου, ώστε να σπείρουν ζιζάνια στην αντιπολίτευση και να κερδίσουν και οι δύο: ο Τσίπρας το αριστερόστροφο ακροατήριο, που θέλει λύση και ο Καμμένος το δεξιόστροφο, που θέλγεται από κορώνες υπερπατριωτισμού.
3. Ο Καμμένος στο τέλος, θα κάνει ξανά κωλοτούμπα. Η πιο εύστοχη παρατήρηση που έγινε είναι «εδώ κατάπιε ολόκληρο Μνημόνιο, θα κολλήσει σε ένα όνομα;».
Η τελευταία εξέλιξη, που προέκυψε μετά από την σύσκεψη στο μέγαρο Μαξίμου, οδηγεί προς την τρίτη εκδοχή. Αυτήν υιοθετεί και η αντιπολίτευση (εδώ).
Ο υπουργός Αμυνας, μάλιστα, επιχειρεί να εμφανιστεί ως ο εκφραστής του συνόλου της Δεξιάς, υπεραμυνόμενος της θέσης Καραμανλή του 2008 και επιχειρώντας να τον διαχωρίσει από τους Σαμαρά-Μπακογιάννη (εδώ οι δηλώσεις του).
Ανεξάρτητα από τις επιδιώξεις του Καμένου, πρέπει να πούμε χωρίς περιστροφές ότι η κωλοτούμπα του είναι ευπρόσδεκτη και μακάρι να γίνει. Για τρεις λόγους:
Πρώτον, διότι έτσι θα εκλείψει και το τελευταίο εμπόδιο και θα βρεθεί λύση σε ένα σοβαρό μεν αλλά όχι και πρώτης προτεραιότητας εθνικό θέμα. Όταν η Ελλάδα έχει μόνιμο ανοιχτό μέτωπο με την επικίνδυνη Τουρκία, είναι επιβεβλημένο να κλείσει τα άλλα μέτωπα, εφόσον η λύση ανταποκρίνεται στους όρους που αποδέχεται η συντριπτική πλειονότητα των πολιτικών δυνάμεων.
Δεύτερον, διότι χωρίς την αλλαγή στάσης του Καμμένου μπορεί η λύση να αναβληθεί και πάλι. Η αντιπολίτευση(η ηγεσία της) δεν θα συναινέσει-το έχει διακηρύξει σε όλους τους τόνους-εφόσον οι δύο κυβερνητικοί εταίροι εμφανιστούν με διαφορετικές θέσεις.
Τρίτον, διότι η κυβίστηση Καμένου βολεύει μια χαρά και την αντιπολίτευση, ειδικά την ΝΔ. Αν υποθέσουμε ότι ο Καμμένος επιμείνει στην αδιαλλαξία του, η ΝΔ θα έχει εσωτερικό πρόβλημα. Από δύο πλευρές. Οι «μακεδονομάχοι» βουλευτές της(έχει κάμποσους) πολύ δύσκολα θα αντέξουν να λένε εκείνοι μεν «ναι» σε σύνθετη ονομασία με το όνομα «Μακεδονία» και οι συνάδελφοί τους των ΑΝΕΛ να παριστάνουν τους φρουρούς του «μακεδονισμού». Από την άλλη, η «λογική» πλευρά του κόμματος θα βρεθεί σε δύσκολη θέση, αν κληθεί να υποστηρίξει μια λύση σαν αυτή που αποδέχθηκε η κυβέρνηση Καραμανλή το 2008 (σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό έναντι όλων). Πώς θα την αρνηθεί; Το ίδιο πάνω –κάτω πρόβλημα θα έχει και το Κίνημα Αλλαγής, αφού ορισμένοι ηγετικοί παράγοντές του (Γιώργος Παπανδρέου, Σταύρος Θεοδωράκης), αλλά και βουλευτές (Θεοχαρόπουλος, Δανέλλης-υπάρχουν κι άλλοι) εμφανίζονται να αποδέχονται τη λύση, παραβλέποντας την, ενδεχόμενη, διπλή στάση μέσα στην κυβέρνηση (άλλα ο Τσίπρας, άλλα ο Καμμένος).
Γι’ αυτό λέμε ότι η κωλοτούμπα του Καμμένου, αν γίνει, είναι ευπρόσδεκτη. Εφόσον η λύση που θα προταθεί εξυπηρετεί το συμφέρον της χώρας, με συγκεκριμένους όρους και προϋποθέσεις, να γίνει αποδεκτή. Είναι καιρός να κλείσει αυτό το αχρείαστο μέτωπο. Δεν είναι καιρός για επανάληψη των φαινομένων της δεκαετίας του ’90, όταν ανεύθυνοι πολιτικοί, δήμαρχοι και παπάδες σήκωσαν τα υπερπατριωτικά λάβαρα και το αποτέλεσμα ήταν μια τρύπα στο νερό (όλος ο κόσμος αποκαλεί το γειτονικό κράτος «Μακεδονία» νέτα σκέτα). Ηδη κάποιοι αμετανόητοι ετοιμάζονται να κάνουν το ίδιο στη Βόρεια Ελλάδα και καλό είναι αυτή τη φορά να μη βρουν στηρίγματα στον πολιτικό κόσμο. Ας τους οδηγήσει ο Καρατζαφέρης, άντε και ο Τζιτζικώστας.
Εν κατακλείδι, όσοι πιστεύουμε ότι πρέπει να επικροτούμε την αλλαγή στάσης των πολιτικών, αν οδηγεί σε θετικό αποτέλεσμα (το ίδιο κάναμε με την κωλοτούμπα του Αλέξη Τσίπρα πριν από τρία χρόνια-εδώ) δεν έχουμε κανένα δισταγμό να επικροτήσουμε και αυτήν του Καμμένου, αν την κάνει στο συγκεκριμένο θέμα.
Μας ενδιαφέρει το συμφέρον του τόπου, αδιαφορούμε για την τύχη των τυχοδιωκτών. Γι’ αυτούς και τις κωλοτούμπες τους θα αποφασίσει ο ελληνικός λαός, όταν έρθει η ώρα.