Η άγνοια ή η ημιμάθεια είναι ό,τι χειρότερο, όταν προσπαθεί κανείς να προσεγγίσει ένα σοβαρό θέμα, όπως είναι αυτό με τους τούρκους στρατιωτικούς, οι οποίοι έχουν καταφύγει στην Ελλάδα μετά το περυσινό πραξικόπημα κατά του Ερντογάν.
Η υπόθεση έχει τρεις πτυχές. Μια νομική, μία πολιτική και μια συναισθηματική.
Η πρώτη, η νομική, έχει σχεδόν ξεκαθαριστεί. Ο Αρειος Πάγος έχει πει ένα ξεκάθαρο «όχι» στο αίτημα της Τουρκίας για έκδοση. Τελεία και παύλα. Οι αξιωματικοί δεν μπορούν να εκδοθούν στην Τουρκία. Η Επιτροπή Ασύλου, που εξέτασε το αίτημα ενός εξ αυτών, το έκανε δεκτό. Η κυβέρνηση έκανε αίτηση ακύρωσης, για προφανείς πολιτικές σκοπιμότητες, σε σχέση με την Τουρκία. Ερώτηση: παρενέβη η κυβέρνηση στη Δικαιοσύνη, όπως κατηγορείται; Αν παρενέβη αρνητικά (δηλαδή για να εκδοθούν), απέτυχε. Ο Αρειος Πάγος δεν την άκουσε. Αν παρενέβη θετικά (δηλαδή, για να μην εκδοθούν, όπως και έγινε), είναι όλα καλά; Η κυβερνητική αίτηση δεν είναι παρέμβαση στη Δικαιοσύνη. Η Επιτροπή Ασύλου δεν είναι δικαστήριο. Είναι διοικητικό όργανο και, θεωρητικά, θα μπορούσε να ελέγχεται από την κυβέρνηση. Παρόλα αυτά, είπε «ναι» στο άσυλο. Δηλαδή πήγε κόντρα στην κυβερνητική θέληση, αν υποθέσουμε ότι αυτή είναι «όχι» στο άσυλο; Κάτι δεν πάει καλά εδώ.
Επισήμανση: μετά την κυβερνητική αίτηση, ένα δικαστήριο θα εξετάσει την παροχή ή όχι ασύλου. Μήπως η εξέλιξη αυτή είναι η καλύτερη; Οποια απάντηση κι αν δοθεί θα έχει περιβληθεί το τύπο δικαστικής απόφασης. Κι έτσι, ειδικά αν χορηγήσει άσυλο, θα υπάρχει απάντηση στον έξαλλο Ερντογάν: αποφάσισε η ανεξάρτητη δικαιοσύνη. Οι βιαστικοί σχολιαστές-και επικριτές- ας το σκεφθούν λίγο περισσότερο.
Η πολιτική πτυχή. Κάθε υπόθεση που σχετίζεται με την Τουρκία δεν είναι απλή. Για ευνόητους λόγους. Το είδαμε και στην υπόθεση Οτσαλάν, όταν μερικοί ανόητοι «υπερπατριώτες» της εποχής έπαιξαν το παιχνίδι τους, μπλέκοντας τη χώρα σε περιπέτεια. Η κυβέρνηση πρέπει να χειριστεί το σημερινό θέμα με προσοχή. Δύο στόχοι πρέπει να εξυπηρετηθούν. Πρώτον, οι Τούρκοι στρατιωτικοί να μην εκδοθούν. Όχι γιατί δεν είναι πραξικοπηματίες(δεν το ξέρουμε), αλλά γιατί δεν θα έχουν δίκαιη δίκη. Και αυτό επετεύχθη. Δεύτερον, να αφαιρεθεί κάθε πρόσχημα από τον Ερντογάν να ισχυρίζεται ότι η Ελλάδα καλύπτει πραξικοπηματίες. Και καλύτερος τρόπος από τις αποφάσεις των δικαστηρίων δεν υπάρχει. Αν το δικαστήριο, που θα εξετάσει την αίτηση του υπουργού Εσωτερικών, την απορρίψει, όπως είναι το πιθανότερο, τότε επιτυγχάνεται και ο δεύτερος στόχος.
Η συναισθηματική πτυχή. Κι εδώ χρειάζεται προσοχή. Οι τούρκοι στρατιωτικοί, που κατέφυγαν στην Ελλάδα μετά το πραξικόπημα στην Τουρκία, δεν είναι «αγωνιστές της δημοκρατίας», επειδή τους κυνηγάει ο Ερντογάν. Η Ελλάδα δεν έχει κανένα λόγο να μπλεχτεί στα εσωτερικά της Τουρκίας. Αυτό που προέχει είναι η υπόθεση αυτή να τελειώσει ομαλά, με διασφάλιση των δικαιωμάτων τους. Και απ’ ό,τι φαίνεται, αυτό επιτυγχάνεται. Δεν θα εκδοθούν στην Τουρκία, όπως αποφάσισε ο Αρειος Πάγος. Ένα άλλο δικαστήριο θα πει αν πρέπει να τους δώσουμε και άσυλο. Και δεν βλέπω πρόθυμους δικαστές να κάνουν κυβερνητικά χατίρια, αν υποθέσουμε ότι η κυβέρνηση θέλει κάτι άλλο.
Εν κατακλείδι: η υπόθεση δεν σηκώνει εύκολη αντιπολίτευση. Δόξα τω Θεώ η κυβέρνηση αυτή προσφέρει εκατό άλλες ευκαιρίες την ημέρα. Ας μην υπερβάλλουμε εκεί που δεν χρειάζεται. Χαρακτηρισμοί του τύπου «ο Τσίπρας είναι γιουσουφάκι του Ερντογάν» είναι για ανεγκέφαλους «υπερπατριώτες». Ας προσέξουν όσοι- από την άλλη πλευρά- τους χρησιμοποιούν λόγω αντιπολιτευτικού οίστρου. Δεν αξίζει.