«Τα θέλει κι εσένα ο οργανισμός σου» κ. Πρύτανη… Kάπως έτσι θα απαντούσε η Σαπφώ Νοταρά στον πρύτανη του Πανεπιστημίου Μακεδονίας, αν ήταν στη θέση του υπουργού Γαβρόγλου. Γιατί αν είχε καθίσει στα αυγά του, κανείς δεν θα τον πείραζε. Ούτε και θα επέμεναν τόσο οι νέοι που βράζει το αίμα τους και εκτονώνονται με τις σκανδαλιές τους. Στο κάτω κάτω, υπάρχουν και άλλα πανεπιστήμια να τα σπάσουν. Γιατί άραγε επιμένουν στο δικό του; Επειδή κουνάει την ουρίτσα του και τους ερεθίζει. Επαναστάτες είναι, τι περιμένει να κάνουν;
Είναι γεγονός ότι κι αυτός ο αθεόφοβος ο Ζαπράνης προκαλεί! Διαμαρτύρεται για τα κατεστραμμένα γραφεία, τους καμένους υπολογιστές, τις διαλυμένες πόρτες και άλλους βανδαλισμούς που χρεώνουν τον έλληνα φορολογούμενο.
Αντίθετα, ο κ. Γαβρόγλου είναι πολύ άνετος, δεδομένου πως κάθε κρατική δαπάνη της αστικής δημοκρατίας παραμένει αδιάφορη για τα δεδομένα του. Και για να το πω πιο απλά, από τη τσέπη του τα βάζει για να στεναχωρηθεί;
Και σαν να μην έφτανε αυτό, ο πρύτανης του ΠΑΜΑΚ δηλώνει αποφασισμένος να διεθνοποιήσει το θέμα που έχει προκύψει με την αντίδραση του υπουργού Παιδείας στο περιστατικό βίας στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας και να προσφύγει στην Ευρωπαϊκή Ένωση Πανεπιστημίων, προκειμένου να δουν τι συμβαίνει στην Ελλάδα.
Μιλώντας το πρωί του Σαββάτου στον ΣΚΑΪ ανέφερε ότι του ήρθε στο νου η ιστορική φόρτιση της λέξης «αυτοκριτική»: «Χαμογελώ», είπε, «γιατί είναι καθήκον του καλού αριστερού να κάνει την αυτοκριτική του, αλλά όταν στην περίοδο του υπαρκτού σοσιαλισμού στις λαϊκές δημοκρατίες, σε καλούσαν να “κάνεις την αυτοκριτική σου”, σε περίμεναν τα υπόγεια της Ασφάλειας και κάτι χειρότερο».
Eίναι φανερό ότι ζούμε πρωτόγνωρες συνθήκες στην ακαδημαϊκή κοινότητα, με έντονες σουρεαλιστικές διαστάσεις. Υπάρχει όμως και κάτι ακόμα πιο αποκαρδιωτικό από την ίδια την απίθανη αντιμετώπιση του κ. Γαβρόγλου. Είναι η στάση των άλλων πρυτάνεων της χώρας, την ώρα που ένας, έρημος και ολομόναχος τολμάει να ορθώσει ανάστημα στον απόλυτο παραλογισμό της αριστερής καφρίλας.
Πού είναι οι υπόλοιποι πρυτάνεις της χώρας, όταν ένας ανεκδιήγητος υπουργός βάλλει εναντίον του συναδέλφου τους και δικαιολογεί τους «βιαστές» του;
Τέτοια φαινόμενα πολιτικής παράκρουσης καταδεικνύουν γιατί τα πανεπιστήμια της χώρας έφτασαν σε αυτό το οικτρό επίπεδο και γιατί το πολιτικό σύστημα έχει παραδοθεί στον πελατειασμό του. Επειδή ευδοκιμεί παντού το είδος του κακόμοιρου ανθρωπάκου, οποίος βιώνει με φιλαρέσκεια, την εξάρτησή του από την εξουσία και εκλέγεται μόνο από ματαιοδοξία.
Ενας αποφασισμένος άνθρωπος βρέθηκε να βγει και να μιλήσει δημόσια. Να αντισταθεί στην τρέλα και να υπερασπιστεί το αυτονόητο. Και αντί να βρουν ευκαιρία να συνασπιστούν μαζί του, μένουν βουβοί και απρόθυμοι, μπροστά στον υπουργό Παιδείας που του επιτίθεται.
Μ΄αρέσει που πανηγυρίζαμε ότι με τον νόμο Διαμαντοπούλου θα καθαρίσουν τα πανεπιστήμια από την «αριστερίλα» των αυθαίρετων διοικήσεων. Που χαρήκαμε για την εκλογή των νέων πρυτάνεων από μια πλειοψηφία που ανέδειξε η μεγάλη συμμετοχή των μελών ΔΕΠ.
Πολύ φοβάμαι ότι η δειλία, η ανικανότητα, η απροθυμία για διεκδικήσεις και ο μιθριδατισμός είναι ίδιον της μεταπολιτευτικής γενιάς των Ελλήνων γενικότερα, και δεν αφορά μόνο τους σοσιαλίζοντες της ακαδημαϊκής κοινότητας.
Απλά η Αριστερά πουλάει και λίγη τρέλα για να μην πλήττουμε. Κατά τα άλλα, λίγο πολύ, όλοι το ίδιο είναι.
Μακάρι ο πρύτανης Ζαπράνης να επιμείνει κι άλλο. Ετσι κι αλλιώς, λίγοι και μόνοι ήταν πάντα, οι πραγματικοί γενναίοι, σε μια χώρα που δεν έχει που να καταναλώσει τους αναρίθμητους «ήρωές» της…