Ας δεχτούν μία ένσταση οι δικαστές μας: η βόμβα στο Εφετείο θα είχε τοποθετηθεί ακόμα και αν κυβέρνηση και Δικαιοσύνη διατηρούσαν μία σχέση που αντιστοιχούσε σε κάθε λέξη του Συντάγματος.
Δεν αποκλείεται βέβαια στην προκήρυξη που θα διαβάσουμε να υπάρχει και μία λέξη για το πόθεν έσχες των δικαστικών, αλλά το παραλήρημα θα αναφέρεται κυρίως σε «πολιτικούς κρατούμενους» και στο πάθος για λευτεριά που είναι πιο δυνατό από τα κελιά.
Ωστόσο αυτό δεν κάνει την εικόνα λιγότερο τρομακτική.
Μία βόμβα σπάει πόρτες και τζάμια στο Εφετείο, ενώ ταυτοχρόνως κυβέρνηση και Δικαιοσύνη επιδίδονται σε ένα πρωτοφανές ξεμάλλιασμα. Θα έπρεπε να μας προκαλεί απόγνωση, σχεδόν πανικό. Και το αντιμετωπίζουμε ως κομμάτι αυτής της ιδιόμορφης κατάστασης που μάθαμε να δεχόμαστε ως κανονικότητα.
Ομως αν ο πολίτης στεκόταν μπροστά σε όλο αυτό θα έβλεπε τη θεσμική μας Γκερνίκα. Εκτελεστική και δικαστική εξουσία συγκρούονται, ενώ, ως πυλώνες του πολιτεύματος έπρεπε να είναι σταθεροί και σε απόσταση. Μία βόμβα ανατινάζεται στα θεμέλια και των δύο επειδή, για λόγους που δεν είναι της ώρας, υπάρχουν αρκετοί σε αυτόν τον τόπο που έχουν ως σκοπό ή χόμπι την ανατροπή της αστικής Δημοκρατίας.
Ταυτοχρόνως, η πολιτική ζωή εξελίσσεται ως μία διαρκής καταγγελία. Κυβέρνηση και αντιπολίτευση δεν κάνουν πολιτικό διάλογο, απλώς επιδίδονται σε αλληλοκατηγορίες για σκάνδαλα. Κάποια από αυτά δείχνουν βάσιμα, κάποια άλλα δεν δείχνουν. Δεν είναι εύκολο για τον πολίτη να καταλάβει τη διαφορά. Για αυτό το λόγο υπάρχει η Δικαιοσύνη. Ομως η Δικαιοσύνη αντιμετωπίζει καχεξίες. Η απονομή δικαίου καθυστερεί και σχεδόν αυτοαναιρείται. Και η αξιοπιστία του δικαστικού συστήματος αμφισβητείται και υπονομεύεται, άμεσα ή έμμεσα, σχεδόν από το σύνολο του πολιτικού συστήματος, με επικεφαλής την ίδια την κυβέρνηση.
Ενας πολίτης που έχει το κουράγιο να παρακολουθεί λεπτομερώς την εξέλιξη των πραγμάτων, αντιλαμβάνεται ότι η κανονικότητα της χώρας μας είναι μία κλωτσοπατινάδα ανάμεσα σε θεσμούς, μηχανισμούς, φαμίλιες, μεγαλοκαρχαρίες και λαμόγια. Στο τέλος αυτός ο πολίτης θα θεωρήσει αναπόφευκτη και τη βόμβα στο Εφετείο. Δεν αποκλείεται δε, να ακούσει τον κρότο και να χαμογελάσει.
Αυτός ο κόμπος λύνεται μόνο με επανεκκίνηση και επανεγκατάσταση βασικών στοιχείων του συστήματος. Ομως για να συμβεί αυτό, χρειάζονται πολιτικές δυνάμεις που συναινούν στον ελάχιστο δυνατό βαθμό. Στη χώρα που χρειάζεται ανάταξη, έπρεπε να βρίσκεται σε εξέλιξη μία γόνιμη συζήτηση για την αναθεώρηση του Συντάγματος και τη χάραξη βαθιών μεταρρυθμιστικών τομών. Δεν ακούμε λέξη, παρά μόνο άναρθρα μισόλογα ανεύθυνων που πήραν την ευθύνη.