Οταν ψηφίζουμε στην ΕΣΗΕΑ, εκλέγουμε τα όργανα του σωματείου, εγκρίνουμε ή απορρίπτουμε τον οικονομικό απολογισμό και εξουσιοδοτούμε τη διοίκηση να προχωρεί σε απεργιακές κινητοποιήσεις.
Και, πράγματι, οι περισσότεροι δημοσιογράφοι μαθαίνουν ότι απεργούν μέσω SMS. Δεν έχει σημασία αν συμφωνούν ή όχι με την κινητοποίηση. Υπάρχει διοικητικό συμβούλιο για να το κρίνει αυτό. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίον τα τελευταία χρόνια οι απεργοσπάστες πολλαπλασιάζονται, ενώ δεν κηρύσσεται απεργία που να απειλεί την έκδοση των κυριακάτικων φύλλων -το σωματείο γνωρίζει ότι οι περισσότεροι εργαζόμενοι θα δυσφορήσουν αν οι επιχειρήσεις υποστούν μεγάλη απώλεια εσόδων. Επίσης πρόσφατα είδαμε για πρώτη φορά δημοσιογράφους να δηλώνουν ανοιχτά ότι διαφωνούν με την απόφαση του σωματείου, υπογράφοντας μάλιστα και σχετικά ψηφίσματα. Ο παραλογισμός στον χώρο του Τύπου έφτανε στα κόκκινα όταν η ΕΣΗΕΑ ζητούσε από τους εργαζόμενους στα sites να ακολουθήσουν την οδό της απεργίας, ενώ ταυτοχρόνως η ίδια δεν τους αναγνώριζε ως δημοσιογράφους -το έκανε τώρα, προκειμένου να διασωθεί ο ΕΔΟΕΑΠ, το Ταμείο περίθαλψης.
Δεν αποκλείεται το νέο νομικό πλαίσιο για τις απεργίες, στην τελική του μορφή, να μην επηρεάσει την ΕΣΗΕΑ, αφού οι κινητοποιήσεις της μπορούν να περάσουν μέσα από την Ομοσπονδία των Ενώσεων Συντακτών. Το νέο καθεστώς δεν αφορά τις Ομοσπονδίες. Ωστόσο αφορά όλα τα πρωτοβάθμια επιχειρησιακά σωματεία του ιδιωτικού τομέα, των ΝΠΔΔ με σχέσεις εργασίας ιδιωτικού δικαίου, αλλά και των ΔΕΚΟ (ΔΕΗ, συγκοινωνίες). Εξαιρούνται τα πρωτοβάθμια σωματεία πανελλαδικής εμβέλειας και, φυσικά, δεν αλλάζει ο τρόπος λήψης απόφασης για απεργία στη ΓΣΕΕ, στην ΑΔΕΔΥ, στα Εργατικά Κέντρα.
Η κυβέρνηση, λοιπόν, φαίνεται να υποκύπτει στην πίεση του ΔΝΤ και προωθεί την πιο σκληρή εκδοχή του ρυθμιστικού πλαισίου για τις απεργίες. Η κήρυξη της απεργίας θα απαιτεί τη σύμφωνη γνώμη της απόλυτης πλειοψηφίας των μελών ενός σωματείου. Δεν θα μετρούν ούτε εξουσιοδοτήσεις προς τους συνδικαλιστές, ούτε οι γενικές συνελεύσεις με προσχηματική συμμετοχή. Η Ελλάδα αντιγράφει το μοντέλο της Βουλγαρίας, το οποίο, παρεμπιπτόντως, έχει δεχθεί αρνητική κριτική στα αρμόδια ευρωπαϊκά όργανα καθώς εκτιμάται ότι αντίκειται στο ευρωπαϊκό κεκτημένο. Και εγώ αν ήμουν στο ΠΑΜΕ θα πήγαινα να παίξω ξύλο έξω από το Μαξίμου. Διότι αν περάσει αυτός ο νόμος, η ισχύς των συνδικαλιστών όχι απλώς απονευρώνεται, ουσιαστικά εξουδετερώνεται.
Το νέο νομικό πλαίσιο είναι μία μαχαιριά στην καρδιά του ΠΑΜΕ και κατ΄ επέκταση του ΚΚΕ. Ποια θα είναι η ισχύς τους αν τα μέλη του ΠΑΜΕ δεν μπορούν να κατεβάσουν ρολά σε μία επιχείρηση; Θα μπορούν βέβαια να βρίσκονται πάντα έξω, στο πεζοδρόμιο. Ομως, μεταξύ μας, πόσες επιχειρήσεις μπορούν να αποκλείσουν την ίδια στιγμή;
Ο νέος νόμος για τις απεργίες, αν ψηφιστεί όπως εμφανίστηκε αρχικά, στερεί από την Αριστερά το βασικό εργαλείο με το οποίο δημιουργούσε προσβάσεις και ερείσματα στους χώρους εργασίας. Δεν είναι σουρεαλιστικό, είναι ακραία κυνικό. Η Αριστερά πυροβολεί τα πόδια της.
Οι πλάτες, που προσέφερε ο συνδικαλιστής στον εργαζόμενο, αδυνατίζουν, γίνονται ισχνές. Μέχρι σήμερα ο συνδικαλιστής μπορούσε να πάει στο αφεντικό και να τρίξει τα δόντια. Τώρα θα τρέμουν τα πόδια του. Και όλο αυτό δεν το φέρνει προς ψήφιση η Δεξιά ή μία κυβέρνηση που, υποτίθεται, εξυπηρετεί τα συμφέροντα της άρχουσας εργοδοτικής τάξης. Είναι ένας νόμος που έχει την υπογραφή ενός Πρωθυπουργού που, ακόμα, δηλώνει αριστερός. Θα του κοστίζει, βέβαια, κάπως, αλλά αυτό είναι το τίμημα της εξουσίας. Καμία απόλαυση δεν προσφέρεται δωρεάν.