* «Να γίνεις άντρας στο κορμί και στο μυαλό / και να ΄σαι πάντα μεσ’ το δρόμο τον καλό» – «Νανούρισμα» (Κώστας Βίρβος – Μίκης Θεοδωράκης)
To 2007 o Γιώργος Βούτσης-Βογιατζής είχε συλληφθεί και καταδικαστεί για τη ληστεία του υποκαταστήματος της Εθνικής Τράπεζας στου Γκύζη. Ως μάρτυρας υπεράσπισης είχε καταθέσει και ο πατέρας του, ο πολιτικός Νίκος Βούτσης, δηλώνοντας μεταξύ άλλων «δεν εγκρίνω, αλλά σέβομαι τις επιλογές του παιδιού μου και προσπαθώ να τις ερμηνεύσω» αλλά και κάνοντας την αυτοκριτική του: «Υπάρχει το στοιχείο επιρροής από την οικογένεια. Επιρροής που αισθάνομαι ότι έχω και εγώ την ευθύνη που δεν ήταν τόσο βαθιά ώστε να αποτρέψει αυτή την οριακή επιλογή που έκανε».
Ο Γιώργος Βούτσης-Βογιατζής επανήλθε στην επικαιρότητα, αυτή τη φορά όχι για κάποια παραβατική συμπεριφορά, αλλά για μια ενδεικτική των ιδεολογιών του πράξη, την παρουσία του έξω από τη φυλακή την ημέρα που ξεκίνησε η διήμερη άδεια του Δημήτρη Κουφοντίνα. Οπως ήταν φυσικό ο επώνυμος πατέρας του εκλήθη για άλλη μια φορά αν όχι να δικαιολογήσει την πράξη του παιδιού του, τουλάχιστον να τη σχολιάσει. Το «ουδέν σχόλιο» με το οποίο αντέδρασε δεν συνάδει με την ιδιότητά του Προέδρου της Βουλής των Ελλήνων. Από αυτόν περιμένεις την κατηγορηματική καταδίκη των νοσταλγών και των υπερασπιστών της τρομοκρατίας. Από έναν πατέρα πάλι, που βλέπει το παιδί του να αποθεώνει έναν τρομοκράτη τι πρέπει να περιμένεις;
Σε μία «δύσκολη και αμήχανη στιγμή του υπουργού που είναι και γονέας» αναφέρθηκε από τη συχνότητα του ΣΚΑΙ ο δημοσιογράφος Δημήτρης Οικονόμου, λέγοντας κατηγορηματικά: «οικογενειακή ευθύνη δεν υπάρχει, αυτό δεν το δέχομαι». Σύμφωνους με αυτή την άποψη βρήκε και άλλους συναδέλφους.
Εγώ πάλι δεν μπορώ να συμφωνήσω.
Η οικογένεια ως παράγοντας της ηθικής ανάπτυξης και της αγωγής του παιδιού δεν μπορεί παρά να έχει μέρος της ευθύνης για το δρόμο που παίρνει αυτό το παιδί. Είναι η πρώτη κοινωνική ομάδα όπου εντάσσεται ο άνθρωπος με τη γέννησή του, θέτει τα όρια, δίνει τα (θετικά ή αρνητικά) παραδείγματα, επιδρά καταλυτικά στην ψυχοσύνθεσή του, δημιουργεί το πλαίσιο μέσα στο οποίο διαμορφώνεται η προσωπικότητά του. Δεν το λέω εγώ, το λένε οι επιστήμονες. Αλλά και το καταλαβαίνεις στη συναναστροφή σου με τους ανθρώπους, όταν γνωρίζοντας π.χ. τους γονείς των φίλων σου αρχίζεις να εξηγείς ακόμα και συμπεριφορές των φίλων σου που μπορεί να σου ήταν ανεξήγητες.
Είναι βεβαίως σκληρό (ενίοτε και άδικο) να κατηγορείς αποκλειστικά τον γονιό για τα παραπατήματα του παιδιού του, δεν μπορείς να του τα φορτώνεις όλα. Στην πορεία της ζωής υπάρχουν και άλλοι παράγοντες πέρα από το οικογενειακό περιβάλλον που μπορεί να επηρεάσουν καταλυτικά έναν άνθρωπο. Κανένας δεν είναι αλάθητος, ούτε ο πιο καλός γονιός, οι περισσότεροι κάνουν το καλύτερο που μπορούν με τις πιθανότητες μιας εσφαλμένης κίνησης από την πλευρά τους ή και από την πλευρά ενός παιδιού που μεγαλώνει και αυτονομείται να υπάρχουν πάντα.
Οπως πάντα υπάρχει και η προσωπική ευθύνη, δεν μπορούν τα λάθη ή οι παραλείψεις του πατέρα και της μάνας να λειτουργούν ως άλλοθι για το παιδί.
Ομως από τη στιγμή που έφερες έναν άνθρωπο στον κόσμο, καλώς ή κακώς λογοδοτείς και εσύ για το δρόμο που έχει πάρει. Οταν δε, είσαι δημόσιο πρόσωπο, έχεις ακόμα μεγαλύτερη ευθύνη: γιατί ακόμα και μέσα από τον τρόπο ζωής και συμπεριφοράς του παιδιού σου λειτουργείς ως πρότυπο για το σύνολο. Οχι, η ευθύνη δεν είναι σε καμία περίπτωση νομική, είναι όμως ηθική και δεν μπορείς να την αποποιείσαι με ένα «ουδέν σχόλιο».