Ας υποθέσουμε ότι η Δικαιοσύνη είναι όντως ανεξάρτητη. Ας υποθέσουμε επίσης ότι η κυβέρνηση δεν διόρισε τον συγκεκριμένο αντιεισαγγελέα ξέροντας ότι αυτός θα εγκρίνει την άδεια του Κουφοντίνα ώστε να χαρεί και ο γιος του Νίκου του Βούτση και να πουληθεί και λίγη «αριστεροσύνη» εν μέσω άγριας αντιλαϊκής πολιτικής και τρεις εβδομάδες μετά το παγκόσμιο ξέπλυμα στον Τραμπ.
Ας αποδεχτούμε λοιπόν ως γεγονός ότι ο Σταύρος Κοντονής δεν έβαλε ο ίδιος ως υπουργός Δικαιοσύνης ούτε κάποιος άλλος από την κυβέρνηση το χεράκι τους ώστε να δει όλη η Ελλάδα -και όλος ο κόσμος- έναν αμετανόητο εκτελεστή τρομοκρατικής οργάνωσης, καταδικασμένο 11 φορές σε ισόβια δεσμά, να βγαίνει πανηγυρίζοντας από τις φυλακές υπό τις επευφημίες φίλων του.
Ο Κοντονής λοιπόν νιώθει το δίκιο να τον πνίγει. Οταν μια συνάδελφός του βουλευτής, η οποία είδε τον δολοφόνο του συζύγου της, τον φονιά του πατέρα των παιδιών της, να βγαίνει άνετος και ωραίος από τον Κορυδαλλό, του ζητάει τον λόγο και έχοντας χάσει την παροιμιώδη ψυχραιμία της του λέει: «Θα έπρεπε να ντρέπεστε».
«Μην ξαναμιλήσετε έτσι κυρία Μπακογιάννη γιατί σέβομαι ότι είσαστε γυναίκα. Θα πείτε “δεν ντρέπεσαι”. Να ντρέπεσαι εσύ. Να ντρέπεσαι εσύ! Για την πορεία σου και τη διαδρομή σου!» άρχισε να φωνάζει εν εξάλλω ο υπουργός.
Δεν φώναζε όμως σε μια γυναίκα –πόσος (αριστερός) σεξισμός κρύβεται στην αποστροφή «σέβομαι ότι είσαστε γυναίκα»! Ούρλιαζε ο υπουργός στη χήρα του Παύλου Μπακογιάννη, σε ένα θύμα του Κουφοντίνα, ένα θύμα της 17Ν. Αν δηλαδή απευθυνόταν σε έναν άνδρα βουλευτή που είχε χάσει τη γυναίκα του από τον Κουφοντίνα τι θα του έλεγε ο κ. Κοντονής; Δεν θα είχε αναστολές —που δεν θα είχε μια γυναίκα μπροστά του— και θα τον καθύβριζε από το βήμα της Ολομέλειας; Επειδή τι; Επειδή του ζητούσε τον λόγο για ό,τι πιο κραυγαλέο έχουμε δει τελευταία;
Ο υπουργός Δικαιοσύνης δεν αποδέχεται δικαίωμα στο πένθος. Ούτε στην οργή να βλέπεις τον δολοφόνο του άνδρα σου να βγαίνει χαμογελαστός. Ούτε στο σοκ να βλέπεις τον γιο του Προέδρου της Βουλής να πανηγυρίζει δίπλα στον εκτελεστή του πατέρα των δικών σου παιδιών.
Πολλοί θα πουν ότι δεν μπορείς να περιμένεις πολλά από έναν άνθρωπο που δίκαζε και καταδίκαζε τον Μπιλ Κλίντον σε λαϊκά δικαστήρια στην πλατεία Συντάγματος. Είναι λίγο ως επιχείρημα. Από τότε πέρασαν 18 χρόνια και ο κ. Κοντονής λογικά θα έπρεπε να έχει ωριμάσει, ως νομικός και ως πολιτικός.
Αυτό όμως που θα έπρεπε να περιμένει κανείς, είναι απέναντι σε αυτήν την εικόνα –ένας κατά συρροήν δολοφόνος να βγαίνει με αυτό το ύφος από τη φυλακή– το πολιτικό προσωπικό της χώρας να επιδείξει μια νηφαλιότητα, να αναλογιστεί τις ευθύνες του, το τι μηνύματα στέλνει αν όχι στο εξωτερικό, σίγουρα στο εσωτερικό. Αλλά ποιος την έχασε τη νηφαλιότητα για να τη βρει αυτή η κυβέρνηση…