Η δήλωση Τσίπρα για τα Paradise Papers είναι καλή, αρκεί να μη βγει έξω από πανεπιστημιακό αμφιθέατρο, άντε και από καμιά Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ. Μέχρι εκεί. Πέρα από τα κλισέ, όταν ως Πρωθυπουργός έχεις προωθήσει ευνοϊκές ρυθμίσεις για την οικειοθελή αποκάλυψη αδήλωτων εισοδημάτων, καλύτερα να προσέχεις τι λες.
Είναι προφανές ότι η διαχείριση του θέματος από την κυβέρνηση και τον φιλικό προς αυτή Τύπο, προδιαθέτει για αποκαλύψεις που θα έρθουν στη συνέχεια. Μακάρι να έρθουν, αρκεί να μην είναι όπως εκείνες για τον Παπασταύρου και τρέχει πάλι ο Κουρής να ζητάει συγγνώμη. Θυμίζω ότι το θέμα των Panama Papers έκλεισε με ένα συγκινητικό κομμάτι του Γιώργη του Κουρή που εξηγούσε πόσο καλός άνθρωπος και επαγγελματίας είναι ο Παπασταύρου. Αντίστοιχα, προς διακριτικό σβήσιμο πηγαίνει και το θέμα της Λίστας Λαγκάρντ και της Λίστας Μπόργιανς.
Ο Αλέξης Τσίπρας υποσχέθηκε ότι θα μαζέψει 2,5 δισ. ευρώ από την πάταξη της φοροδιαφυγής και του λαθρεμπορίου. Ε, από τις Λίστες έβαλε στο Ταμείο περί τα 150 εκατ. ευρώ και από καπνό και καύσιμα άλλα 50 εκατ. ευρώ. Ο ίδιος θα έλεγε ότι ο φοροφυγάς είναι σαν τον διάβολο, έχει πολλά πρόσωπα και πιο πολλά ποδάρια. Κάποιος άλλος θα του απαντούσε ότι απλώς αποδείχθηκε και εδώ ανεπαρκής. Και κάποιος τρίτος μπορεί να του απέδιδε και δόλο για την καθυστέρηση στους ελέγχους με αποτέλεσμα να παραγραφούν υποθέσεις. Αν ήταν ο ίδιος στην αντιπολίτευση, τώρα θα είχε σκαρφαλώσει στα κάγκελα, καταγγέλλοντας και τη διευκόλυνση στην αποκάλυψη αδήλωτων εισοδημάτων. Eννοείται ότι δεν ισχύει τίποτα άλλο πέρα από την αδυναμία και την υστέρηση των αρμόδιων μηχανισμών.
Στα Paradise Papers είναι όλος ο κόσμος. Ο καλός και ο κακός. Ο πλούσιος. Και ναι, πάντα έτσι συνέβαινε και θα συμβαίνει. Οι ισχυροί θα εκμεταλλεύονται τους αδύναμους και θα αρνούνται να επιστρέψουν στην κοινωνία ένα κομμάτι από τον πλούτο που απέκτησαν. Same old story. Ακόμα και αυτοί που είναι πολιτικά επιφορτισμένοι για τον έλεγχο του πλούτου, έχουν τα δικά τους χρυσά αβγά για να κρύψουν. Τι να κάνουμε; Δεν είναι όλοι σαν τους δικούς μας που, αν άλλαζαν το ευρώ, θα καταπιάνονταν και με την αρχιτεκτονική του καπιταλισμού. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο υπάρχουν ακόμα φορολογικοί παράδεισοι. Αν τα μεγάλα ισχυρά κράτη είχαν την πολιτική βούληση, οι απάνεμοι λιμένες του πλούτου θα είχαν μετατραπεί σε Περλ Χάρμπορ. Ομως τα ισχυρά κράτη είναι, πρωτίστως, ο πλούτος τους.
Πέρα, λοιπόν, από τα ολίγον χαριτωμένα και γραφικά που μας είπε ο Πρωθυπουργός, καλό είναι να μαστιγώσει τις υπηρεσίες του μήπως και βάλουν κανένα κεφάλι στον πάσσαλο, έξω από το υπουργείο Οικονομικών. Και προσοχή, δεν μιλάμε τώρα για εφοπλιστές ή δικηγόρους εφοπλιστών, αλλά για κανονικούς φοροφυγάδες. Και αν μάλιστα πετύχουν και κανέναν πολιτικό, ας τον παραδώσουν στη χλεύη και στην απαξίωση του πλήθους να τον κάνουν κομμάτια. Διότι αν υπάρχει το ονοματάκι σου σε τέτοια χαρτιά έχεις κάθε δικαίωμα να πεις το «δεν είναι αυτό που νομίζεις». Αρκεί να μην είσαι πολιτικός.