Αν βάλεις στο Google τη λέξη «wunderwuzzi» (παιδί-θαύμα) οι μισές εικόνες που θα βρεις είναι δικές του. Λογικό. Στα 27 του ήταν υπουργός Εξωτερικών, στα 31 του είναι καγκελάριος της Αυστρίας. Αλλοι μένουν ακόμα με τη μαμά τους και γκρινιάζουν που δεν τους σιδερώνει καλά τα μπλουζάκια.
Εντάξει, δεν τον βλέπω να σιδερώνει ο ίδιος τα στενά πουκάμισά του, αλλά ακόμα και αν δεν είναι παιδί-θαύμα ο Σεμπάστιαν Κουρτς, είναι σίγουρα παιδί της γενιάς του. Μιας γενιάς που δεν θυμάται το πριν, ενώ το μετά της Ευρωπαϊκής Ενωσης δεν της αρέσει. «Δεν θα δίνουμε δισεκατομμύρια στην Ελλάδα και θα αφήνουμε το Προσφυγικό στην άκρη», το σύνθημα που τον έκανε διάσημο όταν η Αυστρία είδε ένα εκατομμύριο πρόσφυγες να περνούν από τα εδάφη της στον δρόμο προς τη φιλόξενη Γερμανία. Με μεγάλη ανάπτυξη και χαμηλή ανεργία, ο Κουρτς ήξερε ότι εκεί που πρέπει να παίξει ήταν στην αντιμεταναστευτική ατζέντα. Το έκανε και κέρδισε.
Ο Κουρτς ήταν εννέα ετών όταν η Αυστρία έγινε μέλος της ΕΕ το 1995. Δεν θυμάται ότι η χώρα του δεν γινόταν μέλος της ευρωπαϊκής οικογένειας και δεν απολάμβανε τη σημερινή αλματώδη ανάπτυξη και τα άλλα πολλαπλά οφέλη αυτής της συμμετοχής στην τότε ΕΟΚ, επειδή ήταν αναγκασμένη να παραμένει «ουδέτερη» στα χρόνια του Ψυχρού Πολέμου. Η ιστορία ότι η μισή Αυστρία ήταν υπό κατοχήν για δέκα χρόνια από τους Σοβιετικούς και επανήλθε ως κυρίαρχο κράτος μόλις το 1955, δύο χρόνια προτού άλλες χώρες της Δύσης αρχίσουν να βλέπουν ένα κοινό μέλλον με τη Συνθήκη της Ρώμης, τού είναι πάρα πολύ μακρινή. Δεν τον αφορά αυτή η εποχή της Ιστορίας. Τον νοιάζει ο Αυστριακός. Οχι η Ευρώπη.
«Να κλείσουν τα βόρεια σύνορα της Ελλάδας και να μείνει η Ελλάδα για περισσότερο από ένα 24ωρο με τους πρόσφυγες στην επικράτειά της, τότε θα δει», η ατάκα που όρισε την κρίση του Προσφυγικού το 2016. Πάλι δικιά του.
Ναι, το παιδί που αναλαμβάνει τα ηνία της Αυστρίας είναι ήδη γνώριμός μας. Ο Νίκος Κοτζιάς, ο Νίκος Ξυδάκης, ακόμα και ο Αλέξης Τσίπρας, τον ξέρουν πολύ καλά, ασχέτως αν θα εύχονταν να μην τον είχαν γνωρίσει ποτέ τους.
Ο Κουρτς, ως υπουργός Εξωτερικών, ήταν αυτός που πήρε τα τέσσερα κράτη του Βίζεγκραντ και τα άλλα των δυτικών Βαλκανίων από το χέρι και επέβαλε το κλείσιμο της «Βαλκανικής Οδού» με φράχτες στα σύνορα· τέτοιες εθνικά μονομερείς ενέργειες υπήρξαν μια θλιβερή πρώτη στην κοινή ευρωπαϊκή ιστορία και έφεραν την υπογραφή του «wunderwuzzi».
Οταν Κουρτς συγκάλεσε εκείνη την άτυπη σύσκεψη με τις χώρες των Δυτικών Βαλκανίων για τα σύνορα, δεν προσκάλεσε καν την Ελλάδα. Ο κ. Κοτζιάς διαμαρτυρήθηκε και ο Αλέξης Τσίπρας το ίδιο. Ο έλληνας υπουργός Εξωτερικών μίλησε για κίνδυνο «διάσπασης της Ευρώπης» και για μια Αυστρία που «πνίγει» την Ελλάδα, αλλά παρά τις φωνές του δεν κατάφερε να εξασφαλίσει πρόσκληση για τη σύσκεψη. Και τα σύνορα με την ΠΓΔΜ έκλεισαν, δημιουργώντας τη φρίκη της Ειδομένης.
Σε ένα άλλο επεισόδιο ο Νίκος Ξυδάκης, ως υφυπουργός Εξωτερικών τότε, είχε κάνει περιοδεία στην Μπρατισλάβα (Σλοβακία), Βουδαπέστη (Ουγγαρία) και Βιέννη (Αυστρία) για να πείσει τους ομολόγους του για το δίκαιο των ελληνικών θέσεων και ότι είμαστε «πύλη εισόδου» και όχι παραμονής των προσφύγων. Στη Βιέννη δεν τον δέχθηκε ο υπουργός Κουρτς, αλλά ούτε υφυπουργός. Οπως λέγεται, τον έλληνα υφυπουργό Εξωτερικών δέχτηκε γραμματέας του αυστριακού υπουργείου Εξωτερικών…
Προφανώς είναι άλλο να είσαι υπουργός και άλλο καγκελάριος. Αλλά ο άνθρωπος δεν αλλάζει εύκολα. Ειδικά όταν βλέπει πως ό,τι έχει κάνει ως τώρα του βγαίνει. Κάτι ξέρει και ο Αλέξης από αυτά…