«Αυτά που συμβαίνουν στη χώρα μας είναι εγκλήματα και τα εγκλήματα δεν αλλάζουν με σχολιασμό και διa της παρατήρησης, αλλάζουν με πράξεις»: Με αυτά τα λόγια η Ζωή Κωνσταντοπούλου είχε επιτεθεί, από τη Διεθνή Εκθεση Θεσσαλονίκης, στην κυβέρνηση που η ίδια στήριξε και υπηρέτησε (ως τη στιγμή που πήραν διαζύγιο) προσθέτοντας: «Απέναντι σε όλα αυτά που μας συμβαίνουν -και δεν θα παραστήσουμε ότι δεν τα καταλαβαίνουμε ή τα καταπίνουμε- έχουμε την απάντηση, δουλεύουμε γι’ αυτήν σκληρά όλες αυτές τις μέρες και θα δουλεύουμε και τις επόμενες εβδομάδες». Στο πλαίσιο της σκληρής επαναστατικής γυμναστικής της εντάσσεται υποθέτω και η πρόσφατη δράση της, βιντεοσκοπημένη και αναρτημένη από τη ίδια στον λογαριασμό της στο Facebook: Στον δρόμο προς την Καλαμάτα, η κυρία Κωνσταντοπούλου άνοιγε τις μπάρες στους σταθμούς διοδίων και περνούσε χωρίς να καταβάλει το αντίτιμο.
Αν το είχα κάνει εγώ, αν το είχε κάνει καθένας από εμάς, θα μας είχαν πιθανώς μπουζουριάσει στο επόμενο χιλιόμετρο ή θα μας είχαν στείλει το ηλεκτρονικό πρόστιμο στο σπίτι. Δεν γνωρίζω αν στην κυρία Κωνσταντοπούλου επιβλήθηκε πρόστιμο, έχω όμως κάθε λόγο να πιστεύω πως δεν υπάρχει περίπτωση να το πληρώσει. Εχει δηλώσει ξανά και ξανά αποφασισμένη να συνεχίσει να ανεμίζει το λάβαρο της αντίστασης.
Η αντίσταση, εξάλλου, την έφερε και στην Καλαμάτα: το… δωρεάν ταξίδι το έκανε για να πάρει μέρος σε συγκέντρωση διαμαρτυρίας υπέρ του Στράτου Δασκαρόλη του ανθρώπου που καταδικάστηκε σε 42 ημέρες φυλάκισης επειδή, όπως και εκείνη, δεν πλήρωνε διόδια. «Δεν πληρώνω, δεν τρομοκρατούμαι!», δήλωσε ο αγωνιστής (;), «Δεν Πληρώνω τα Διόδια, στηρίζοντας την πράξη ανυπακοής του Στράτου Δασκαρόλη» έγραψε στον λογαριασμό της στο Facebook η μετανοούσα Συριζαία που τώρα υπόσχεται πως θα γκρεμίσει το καθεστώς.
Δεν νομίζω πως χρειάζεται να επαναλάβω το αυτονόητο: Εμείς, σε αντίθεση με την κυρία Κωνσταντοπούλου, εξακολουθούμε να πληρώνουμε και τα (υπερβολικά σε ορισμένους δρόμους) διόδια και τα άλλα φέσια. Θεωρώντας πως οι δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις δεν γκρεμίζονται με επικοινωνιακά ναζάκια επιπέδου «κοίτα με, σηκώνω τη μπάρα και χαμογελώ πονηρά, είμαι ένα κακό, ανυπάκουο κορίτσι», αλλά με εκλογές.
Υποταγμένοι; Δειλοί; Ατολμοι; Δεν ξέρω ποια λέξη θα θεωρούσε πιο κατάλληλη η ανυπότακτη Ζωή για να μας περιγράψει. Εξακολουθούμε πάντως να πληρώνουμε και να τηρούμε τους νόμους και όχι μόνο τους νόμους που μας βολεύουν, που μας αρέσουν, που δεν μας τη σπάνε. Με την τήρηση των νόμιμων διαδικασιών λειτουργεί η κοινωνία.
Μια κοινωνία που υποφέρει, αλλά και που έχει πέσει σε νάρκη; Που δεν αντιδρά; Που φοβάται να διεκδικήσει τα δίκια της; Που έχει ανάγκη από τους μπροστάρηδες α λα Κωνσταντοπούλου, οι οποίοι με το παράδειγμά της θα την ξυπνήσουν και θα ηγηθούν της νέας επανάστασης; Θα μπορούσαμε, κοντολογίς, να πούμε πως η κυρία Κωνσταντοπούλου μάς ανοίγει τελικά νέους δρόμους και με την πρόσφατη ανυπακοή της; Ας αναρωτηθούμε όμως πόσο ασφαλής μπορεί να είναι ένας δρόμος χαραγμένος παράνομα και αυθαίρετα, εκτός νομοθετικού πλαισίου.
Οσο για την ίδια, μια πολιτικό που έφτασε γρήγορα πολύ ψηλά αλλά ακόμα πιο γρήγορα κατακρημνίστηκε, ας κάνει -αν μπορεί να κοιτάξει στον καθρέφτη με καθαρή ματιά χωρίς το παραμορφωτικό φίλτρο του ναρκισσισμού της- τον απολογισμό της μέχρι σήμερα πορείας της: είναι η ίδια γυναίκα που εκ της θέσεως της, ως Προέδρου της Βουλής, ήταν θεματοφύλακας της νομιμότητας που τώρα καταπατάει. Να τη φοβόμαστε;